Erg lang wachten op meisje

C. M. Chr. Rots - de Weger | Geen reacties | 17-01-2009| 00:00

Toen ik veertien was, ontmoette ik haar voor het eerst, en ik was direct verliefd. Omdat ik in dat soort dingen serieus ben en niet zomaar iets wilde beginnen, heb ik gewacht tot ik zeventien was. Helaas was het antwoord negatief. Ze vertelde me dat ze enkele problemen had, onder andere met haar opleiding en dat ze daardoor psychisch even niet lekker in haar vel zat. Ook vond ze zich nog te jong om zich al te binden.

Ook mijn voorstel om het voorlopig op vriendschap te houden wees ze af, omdat ze wist dat het van mijn kant meer was dan vriendschap. Het was een heel eerlijk en open gesprek, maar uiteindelijk wees ze me af. Ze was niet echt heel afwijzend naar mij (als persoon), maar volgens mij meer door haar omstandigheden. Ik heb haar daarom eerlijk gevraagd of ik dan misschien later een kans zou maken. Dat sloot ze niet uit, maar ze zei er wel nadrukkelijk bij dat ik daar niet vanuit moest gaan en dat ik daarop in ieder geval niet binnen een of twee jaar op moest rekenen. 

Ik ben nuchter genoeg om te weten dat ik er niet vanuit moet gaan dat het over een paar jaar alsnog goed komt, maar ik heb dit wel opgevat als een sprankje hoop. Ik houd nog steeds van haar; ik merk het aan me als ik haar zie of tegenkom of als ik langs haar huis fiets. Toch is ze eerlijk en duidelijk geweest. Maar ik ben na die tijd nog nooit een ander meisje tegengekomen, waarvoor ik hetzelfde ging voelen. Misschien idealiseer ik haar wel teveel, maar een feit is dat diep in mijn hart ik nog altijd voor haar het meeste voel, ook al ben ik best andere meisjes tegengekomen die ook heel aardig en leuk zijn.

Mijn vraag is wat ik nu moet doen: kijk ik teveel naar haar en zie ik de anderen niet? Of moet ik het als de tijd daarvoor is, nog eens proberen? Nadeel hiervan is dat het nog zolang duurt. Ik ben nog maar achttien, en heb de tijd nog. Maar ik merk aan me dat ik me soms eenzaam voel en dan hevig verlang naar een meisje, een vriendin die ik echt alles kan vertellen en met wie ik alles kan bepraten. Ik weet ook niet goed hoe ik met deze gevoelens om moet gaan??

Beste serieuze 18-jarige jongeman,

Geweldig vind ik het om je brief te lezen. Jij bent, denk ik, net zo eerlijk als het meisje waar je over schrijft! Heb je je verhaal voor jezelf al eens overgelezen? En wat is dan je reactie op de vraag die je stelt: “wat moet ik nu doen?” Dat antwoord kun je namelijk alleen zelf maar geven: ben je bereid te wachten? Misschien wel tot je een ons weegt? Ik kan niet beoordelen of je haar teveel idealiseert, maar op dit moment blokkeer je jezelf. Je “ziet de anderen niet” ómdat je ze niet wilt of kunt zien. Als ik jou was zou ik proberen wat afstand van háár te nemen in plaats van je te fixeren op wat (voorlopig nog) onmogelijk lijkt. Wie weet welke reactie dat bij haar oproept... nu zal ze zich waarschijnlijk onvrij voelen, maar vrijheid kan soms ogen doen opengaan. En intussen geef jij jezelf ook de vrijheid om de anderen te zien.

Wie weet of je een ander aardig meisje tegen komt, dat wél bij je past en dat haar leven wél met je wil delen. Ik denk, dat je dat waard bent! Zijn de jaren van wachten dan verloren tijd geweest? Nee, hoor, want in die tussentijd ben jij naar volwassenheid gegroeid!

Ik wens je alle geluk van de wereld toe, en vooral een meisje dat bij je past!

Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1541 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven