(...) Sinds ik de weekenden naar mijn vriend ga zijn de spanningen thuis erg opg...

Ik heb nu een jaar verkering. Mijn vriend woont ver weg en al enige tijd ga ik de weekenden regelmatig naar hem toe. Sinds ik de weekenden naar mijn vriend ga zijn de spanningen thuis erg opgelopen. Mijn ouders vinden dat ik hen slechts ‘gebruik’ om thuis te eten en voor de was, enz. Ze dreigen elke keer als ik weer een weekend naar mijn vriend ga, dat ik niet moet gaan en anders maar uit huis moet. Eén weekend in de twee of drie weken vinden zij voldoende. Ga ik vaker dan worden ze vreselijk boos. Ik houd heel veel van mijn ouders, maar dit kan ik op geen enkele manier duidelijk maken. Als elke keer de relatie goed moet houden door toe te geven voelt dat voor mij als een voorwaardelijke relatie. Het moet wel van twee kanten komen. De spanningen lopen zo op dat ik er echt ziek van ben. Mijn vriend vind het verschrikkelijk. Tegen hem vertellen ze het op een ‘grappige’ manier. Ik wil niet kiezen tussen mijn ouders en vriend, maar als dit zo blijft heb ik volgens mij geen andere keus. Kan iemand mij misschien advies geven?

Lief meisje,

Jij zit in een moeilijk parket, zeg! Ik begrijp dat je niet wilt kiezen tussen je vriend en je ouders. Ik vind zelfs dat je niet kùnt kiezen, dat niemand dit van je mag vragen! Dùs moet je iets doen, een keuze maken tussen de mogelijkheden die je wel hebt. Óf met je ouders praten (eventueel sámen met je vriend), óf aan hun voorwaarden voldoen.
 
Voordat ik er meer van kan zeggen heb ik echter een aantal vragen, die denk ik wel belangrijk zijn: hoe oud ben je? Komt je vriend wel eens bij jóù thuis (mag hij bij jou thuiskomen?) of reis jij steeds naar hem toe? Woont hij bij zijn ouders, waar jij dan dus naar toe gaat, of woont hij op zichzelf? Ik kán me bezwaren van ouders voorstellen die te maken hebben met mogelijke antwoorden op deze vragen.

Hoe is verder -op andere gebieden- de verhouding met je ouders? Is er alleen verschil van mening over het hebben van verkering, of gaat het juist om déze vriend? Ouders willen altijd het beste voor hun kind, daar moet je van uit gaan. Je de deur uitzetten lijkt me een zeer verregaande maatregel... is het niet alleen als dreigement bedoeld (vind ik géén goede zaak, hoor!)? Práát met je ouders, en als dat niet wil, schrijf ze een brief of laat je vraag met dit antwoord lezen. Schakel desnoods een derde persoon in, iemand die je vertrouwt (bijvoorbeeld een vertrouwensleraar, jeugdouderling, predikant, huisarts, familielid). Laat in ieder geval deze situatie níét voortduren, je wordt er al ziek van zoals je schrijft! Heel veel sterkte, laat nog maar eens van je horen!

Marijke Rots