Gevoel van eenzaamheid

C. M. Chr. Rots - de Weger | Geen reacties | 04-07-2008| 00:00

Ds. Van Keulen heeft mijn vraag beantwoord. Heel hartelijk dank hiervoor. Alleen, ik kan er niets mee. Is het mogelijk dat Marijke Rots hier nog een keer een antwoord op geeft?

Beste mevrouw,

Wat verwacht u van mij na het antwoord van Ds. Van Keulen? Een antwoord van vrouw tot vrouw? Daar gaan we dan:

U hebt uitgebreid geschreven over uzelf... ik ga niet stuk voor stuk de vragen beantwoorden want als ik het goed inschat gaat het om twee dingen: 1. vroeger was alles goed en 2. hoe zal het verder gaan. Klopt deze beknopte samenvatting?

1. Tja, jammer genoeg -soms- kunnen we de tijd niet terugdraaien. Wél kunnen we leren om er anders tegen aan te kijken. U heeft schatten van kinderen, ik denk dat ze uit uw eerste huwelijk geboren zijn (u heeft het over trouwen van de kinderen, ze zijn dus niet zo jong meer). Praat u met hen over vroeger? Over hun vader, over de fijne dingen die u samen beleefd hebt of over de moeiten die er ongetwijfeld ook waren? U schrijft ook over vrienden uit die tijd... als u het leuk vindt om ze  (weer) te ontmoeten, neem dan het initiatief daartoe! Maak van een eventuele ontmoeting iets gezelligs, zodat men niet meteen wegloopt (geen geklaag dus, of alleen moeiten bespreken... hoewel verdriet natuurlijk best genoemd en gedeeld kan worden!). Ziet u dat allemaal niet zitten, probeer dan uw (levens)verhaal op te schrijven. Het liefst in een schrift met twee bladen naast elkaar (of twee kolommen op één blad papier): links schrijft u alle leuke en goede herinneringen, rechts alle moeiten en verdriet. Als u dat heel eerlijk doet, wordt de linkerpagina waarschijnlijk langer... haal er ook de fotoalbums maar bij met vrolijke kinderkiekjes, én met twéé keer huwelijksfoto’s: fijn dat u weer een lieve man hebt!  Daardoor gaat u hoop ik ook zien, dat u bést verdriet mag hebben... u heeft tenslotte het nodige meegemaakt, nietwaar.

2. Wat de toekomst brengen moge... vult u zelf maar aan: mij geleidt des Heeren hand, moedig sla ik dus de ogen naar het onbekende land! Niemand kan in de toekomst kijken, maar ook dan geldt: we kunnen wel leren met vertrouwen onze weg te gaan! Zoals God u in het verleden heeft geholpen, zo zal Hij het ook morgen en overmorgen doen. Betekent dit, dat u er niet tegenop mag zien, als bijvoorbeeld de kinderen het huis uitgaan? Nee, maar wél dat u ook hier ánders met leren kijken. Er komt een tijd, dat u alleen -ik hoop nog héél lang met uw echtgenoot, maar ik bedoel nu even ‘zonder kinderen’, want die trouwen en verlaten het ouderlijk huis- bent. Bereidt u erop voor, door nù al tijd voor uzelf te nemen: leer te zien welke dingen u leuk vindt en ga die doen. Er zijn zoveel leuke cursussen of workshops te volgen, zoveel mooie boeken te lezen of zoveel (team)sporten te beoefenen... probeer iets te vinden dat u samen met uw man zou kunnen ondernemen, dat maakt het helemaal fijn! En echt, het is ook heerlijk om de deur uit te kunnen gaan en thuis te komen op de tijd die u het beste uitkomt, zonder rekening te hoeven houden met in-huis-wonende-kinderen!
 
Tot slot: houdt uw kinderen niet tegen als ze volwassen zijn geworden: opvoeden is van het begin af aan ‘loslaten’... en al is dat níét altijd zo gemakkelijk, het is wel de bedoeling dat ze zelfstandig worden, toch? Als zij eigen gezinnen gaan vormen is dat ook weer iets om dankbaar voor te zijn. Contacten met hen komen op een ander niveau, wat ook héél goed en gezellig kan zijn!

Nog even over de zin die Ds. Van Keulen ook al noemde: u noemt uzelf “gaat altijd goed, ook al gaat het niet goed: zo’n type”. Leer éérlijk te zijn: als het niet goed gaat -hoe dan ook, of om welke reden dan ook- waarom zou u dat niet mogen zeggen? Zoals Ds. Van Keulen ook verwoordt: een ander kan niet ráden wat er in u om gaat! Nee, u hoeft geen klagerig type te worden, maar gewoon éérlijk. Als het even niet wil -door neerslachtige gevoelens, of vlak voor uw menstruatieperiode- neem dan tijd voor uzelf: ga een poosje op de bank liggen of een eind wandelen, vraag of men u wil helpen met de boodschappen of een keer stofzuigen (ik noem maar wat). U hebt waarschijnlijk veel ‘gegeven’ in uw leven, zonder iets voor uzelf te ‘vragen’... dan hebt u nog een les te leren! Want geven én ontvangen horen bij elkaar!
 
Ik wens u sterkte, en hoor graag of u met dit antwoord wél iets kunt...

Een hartelijke groet,
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1541 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven