Mijn man en ik zijn tien jaar getrouwd en we hebben het redelijk goed samen. Waa...

drs. E.J. (Els) van Dijk | Geen reacties | 21-04-2008| 00:00

Mijn man en ik zijn tien jaar getrouwd en we hebben het redelijk goed samen. Waar ik mee zit, is dit: mijn man is hoogbegaafd, maar heeft twee linkerhanden. Zelfs zodanig, dat hij geen spijker recht in de muur kan slaan, zijn sokken niet kan opvouwen en zijn pakken niet kan ophangen. Ik word er soms een beetje gek van. Nu onze kinderen groter worden, krijg ik het gevoel dat ik vier kinderen heb i.p.v. drie. De rolverdeling in huis is ook niet zoals ik het graag zou willen. Ik heb de regie in handen, tot het banden plakken toe, en voel me soms veel dominanter dan ik zou willen zijn. Ik weet niet goed hoe ik hier mee om moet gaan. Moet ik nu blijven investeren in het hem aanleren van simpele vaardigheden (sinds drie jaar heeft hij het met mes en vork eten aardig onder de knie)? Of moet ik het zien als een soort handicap, mijn pogingen staken en het accepteren zoals het is? Ik word er soms doodmoe van. Ik hoorde pas de term dispraxie, wat is dat? Heeft mijn man dat? Zijn er meer mensen? Ik ken niemand die zo is. En dan heb ik direct hieraan gekoppeld nog een vraag: we zouden graag nog een kindje van God willen ontvangen, maar door dit bovenstaande durf ik hier eigenlijk niet voor open te staan. Ik ben nog jong genoeg, maar ervaar ons huishouden momenteel (zonder werk buitenshuis) best als heel zwaar. Niet alleen de vrouwendingen, maar ook de mannendingen zijn voor mij. Door dit probleem ervaar ik ons huwelijk ook niet helemaal als stabiel. Wat is de balans tussen verstand gebruiken en vertrouwen dat het allemaal wel in orde zal komen? Financieel gaat het nu allemaal nét, maar als er nog een kindje bij komt, moeten we verbouwen. Uitbesteden gaat eigenlijk niet en zelf kunnen we het niet. Kortom: ik loop hier de laatste tijd behoorlijk in vast. We hebben al verschillende keren in de hulpverlening gezeten. Ik sta daar niet afwijzend tegenover, juist niet.
Maar ik heb nu echt zoiets van: moeten we nu wéér? Kan iemand van jullie me niet een goed, gedegen en onderbouwd antwoord/advies geven?

Beste...

Eerlijk gezegd kan ik goed begrijpen dat voor je gevoel de balans er een beetje uit is als het gaat om de praktische zaken van het runnen van een gezin. De vraag is of bij jouw man sprake is van onwil of onvermogen. Dat laatste zou heel goed het geval kunnen zijn. Er zijn meerdere mannen die twee linkerhanden hebben en totaal geen praktisch inzicht. (Ik pak zelf ook nog wel eens mijn gereedschapskist op om klusjes te doen bij een gezin waar de man compleet onhandig is.) Een onhandige man hoeft op zichzelf niet erg te zijn, daar is mee te leven, het is gewoon niet praktisch. Als er dan in elk geval wel meegedacht kan worden als het gaat om de belangrijke inhoudelijke aspecten van het gezinsleven, hoe de kinderen zijn, welke opvoeding jullie willen geven, hoe je het Evangelie gestalte willen geven in het gezin, en dergelijke. En als de wil er ook maar is om tegemoet te komen aan je eigen onhandigheid. Je kunt bijvoorbeeld, hoe onhandig je ook bent, best zelf je sokken in de wasmand gooien, enz. Maar het pak keurig op een hangertje hangen, is voor sommige mannen inderdaad echt een brug te ver. Maar de afwas doen, dat gaat natuurlijk prima.

Het lijkt me daarom goed dat jullie bespreken waar de grenzen liggen, en wat nu werkelijk onvermogen is of onwil (of gebrek aan interesse). En als er inderdaad sprake is van dyspraxie (motorisch onvermogen en belemmeringen - als kind al niet je veters kunnen strikken terwijl iedereen dat allang beheerst bijvoorbeeld), dan is daar wel therapie voor, maar moet je er anderzijds ook gewoon mee leren leven. Dat kan ook, als je niet meer wilt dan te realiseren is.

Nogmaals, veel vrouwen moeten het doen met een onhandige man (bijvoorbeeld de studeerkamergeleerde) die je echt niet aan het bandenplakken moet zetten, aangezien dat nooit wat wordt. Maar die dan wel op een andere manier en met een andere invalshoek een bijdrage levert aan het gezinsleven. Daar moeten jullie het gesprek over voeren, denk ik. Onhandig wil namelijk niet zeggen dat je hulpbehoevend en/of onwillend moet zijn. Wel moet je beide die beperking accepteren.

‘k Hoop dat jullie samen de balans weten te vinden!
Drs. Els J. van Dijk

Dit artikel is beantwoord door

drs. E.J. (Els) van Dijk

• Geboortedatum:
  28-01-1956
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

213 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven