(...) Als ik lees en voel hoe goed God is, kan ik niet begrijpen dat ik zo door ...
Ds. A. de Lange | Geen reacties | 13-09-2007| 00:00
Vraag
Mijn ouders gaan allebei aan het avondmaal. Aan hun leven en omgang met mensen is te merken dat zij een heel hechte en liefdevolle relatie met God hebben. Mijn vader heeft me (ik denk dat ik toen 9 jaar oud was, ben nu 20 jaar) wel eens onder de kleding betast. Ik heb niet tegen gewerkt, maar alleen gezegd dat ik het niet leuk vond. Het leek toen of hij schrok van zichzelf. Ik weet dat dat niet goed van hem is en niet mag, toch was mijn vader ook toen al kind van God, dat weet ik zeker. Er is nooit over het gebeurde gesproken o.i.d. Ik koester helemaal geen wrok tegen hem en denk dat hij het hier zelf heel moeilijk mee gehad heeft. God heeft het hem vergeven, ik kan dan ook niet anders, ik zie hem gewoon als liefdevolle vader. Toch moet ik er nog vaak aan denken. Als ik zie en hoor hoe dicht mijn ouders bij God leven en kracht krijgen daaruit, ben ik vaak jaloers. Ik zou dat ook wel willen bezitten. Soms ben ik ook echt onder de indruk van een preek of lied en weet ik dat ik God niet altijd maar mag laten nodigen, maar later zakt het weer af. Als ik lees en voel hoe goed God is, kan ik niet begrijpen dat ik zo door blijf leven en Christus verwerp (dat doe je dan toch eigenlijk?), het dringt niet tot me door dat ik zo de eeuwige ondergang tegemoet ga. Soms weet ik het echt niet meer. Je kunt het zo druk hebben en alle wereldse dingen kunnen zo trekken. Heeft u advies? Alvast bedankt!
Antwoord
In hetgeen je schrijft kom ik twee dingen tegen waarop ik wil reageren.
Allereerst: je schrijft over handelingen van je vader toen je 9 jaar was. Uit hoe je erover schrijft, maak ik op dat je het voor het grootste gedeelte wel een plek hebt kunnen geven, en dat je er niet echt meer mee tobt. Toch wil ik er even op in gaan. Hopelijk helpt je dat om het definitief achter je te kunnen laten, zodat het je niet langer blijft verwarren. Was het verkeerd waar je vader mee bezig was? Jazeker. Een ouder moet zich naar zijn kinderen toe onthouden van handelingen die een seksuele lading hebben. Betekent hetgeen dat je vader deed, dat hij geen echt kind van God is? Nee. Ook een kind van God is nog steeds tot alle boosheid geneigd. Hij strijdt tegen de zonde, maar soms verliest hij de strijd. Dat hij een kind van God is, blijkt daaruit dat hij zijn zonde daarna inziet en betreurt en aan God belijdt, en ze daarna niet steeds blijft herhalen. Ik denk dat je deze dingen wel inziet, maar dat het je toch erg onthutst heeft dat je vader dit gedaan heeft. Zonde is onthutsend. Voor de persoon zelf, en voor de ander die ermee beschadigd wordt. Als je het gevoel hebt, dat dit toch tussen je vader en jezelf blijft in staan, zou ik er een keer een persoonlijk gesprek onder vier ogen over met hem aangaan. Hopelijk wordt het dan helemaal uit de wereld geholpen.
Hetgeen dat je ook bezig houdt en waar je advies in vraagt is hoe het ook voor jou zover mag komen dat je je definitief en helemaal aan God gewonnen zult leven om niet langer van God weg te leven, zoals je nu ten diepste nog doet. Voor zover ik dat kan, wil ik je daarvoor een paar dingen aanreiken:
1. Allereerst is het goed en nodig dat je beseft dat je, zoals je bent, helemaal zondaar bent. Die zonde is erg, omdat ze je schuldig stelt tegenover God. Ze maakt je vloekwaardig voor Hem. Misschien besef je dat nog wel te weinig en zie je dat nog niet volledig in. Vaak verwerpen mensen Christus, omdat ze eigenlijk ook niet echt zien dat ze Hem voluit nodig hebben. Vraag in het gebed aan God om je de zondigheid van de zonde dieper te laten inzien.
2. Verder moet je onderkennen dat je zelf niet in staat bent de kracht van de zonde te weerstaan en je zonden eronder te krijgen. Je vader heeft dat niet gekund, en jij kunt het evenmin. Je merkt dat bijv. in hetgeen je zelf schrijft: ondanks dat je soms je aangesproken voelt door God, bent nog zo vaak druk met andere dingen, en de wereldse dingen trekken je, en je laat je soms meetrekken. Dit zal van je eigen kant nooit beter worden. Juist daarom heb je de genade van God ook des te harder nodig!
3. Vervolgens is het nodig dat je komt tot de geloofsovergave aan de Heere Jezus Christus. Dat houdt in dat je de liefde van God, waarmee Hij naar je toekomt in het Evangelie niet langer maar bewondert, maar dat je je er echt aan overgeeft. Je schrijft dat je tot hiertoe soms de goedheid van God wel beleefd hebt, en dat je soms echt onder de indruk bent van een preek of lied, en dat je je dan toch echt wel genodigd weet. Maar tot hiertoe ben je geweest als de bruiloftsgasten die de uitnodiging wel gekregen hebben, maar toch niet naar het bruiloftsfeest gekomen zijn. Jij hebt het met je verloren zondaarsbestaan nodig, dat je ECHT tot Christus mag komen. En God heeft er recht op dat je Zijn evangelienodiging niet langer afwijst.
Nee, dit alles kun je niet zelf. Je hebt er de leiding van Gods Geest bij nodig. Daar mag je ook steeds om bidden. Lees de Bijbel. Of een goed boek. “Rondom de Enge poort” van Spurgeon kan ik je aanbevelen. Ook “Gods weg van vrede” van Andrew Bonar. En vooral: vraag God of Hij in de zondagse kerkdienst zo wil werken dat Zijn Woord voor jou tot zegen zal zijn.
God zegene je!
Ds. A. de Lange, Oldebroek
Allereerst: je schrijft over handelingen van je vader toen je 9 jaar was. Uit hoe je erover schrijft, maak ik op dat je het voor het grootste gedeelte wel een plek hebt kunnen geven, en dat je er niet echt meer mee tobt. Toch wil ik er even op in gaan. Hopelijk helpt je dat om het definitief achter je te kunnen laten, zodat het je niet langer blijft verwarren. Was het verkeerd waar je vader mee bezig was? Jazeker. Een ouder moet zich naar zijn kinderen toe onthouden van handelingen die een seksuele lading hebben. Betekent hetgeen dat je vader deed, dat hij geen echt kind van God is? Nee. Ook een kind van God is nog steeds tot alle boosheid geneigd. Hij strijdt tegen de zonde, maar soms verliest hij de strijd. Dat hij een kind van God is, blijkt daaruit dat hij zijn zonde daarna inziet en betreurt en aan God belijdt, en ze daarna niet steeds blijft herhalen. Ik denk dat je deze dingen wel inziet, maar dat het je toch erg onthutst heeft dat je vader dit gedaan heeft. Zonde is onthutsend. Voor de persoon zelf, en voor de ander die ermee beschadigd wordt. Als je het gevoel hebt, dat dit toch tussen je vader en jezelf blijft in staan, zou ik er een keer een persoonlijk gesprek onder vier ogen over met hem aangaan. Hopelijk wordt het dan helemaal uit de wereld geholpen.
Hetgeen dat je ook bezig houdt en waar je advies in vraagt is hoe het ook voor jou zover mag komen dat je je definitief en helemaal aan God gewonnen zult leven om niet langer van God weg te leven, zoals je nu ten diepste nog doet. Voor zover ik dat kan, wil ik je daarvoor een paar dingen aanreiken:
1. Allereerst is het goed en nodig dat je beseft dat je, zoals je bent, helemaal zondaar bent. Die zonde is erg, omdat ze je schuldig stelt tegenover God. Ze maakt je vloekwaardig voor Hem. Misschien besef je dat nog wel te weinig en zie je dat nog niet volledig in. Vaak verwerpen mensen Christus, omdat ze eigenlijk ook niet echt zien dat ze Hem voluit nodig hebben. Vraag in het gebed aan God om je de zondigheid van de zonde dieper te laten inzien.
2. Verder moet je onderkennen dat je zelf niet in staat bent de kracht van de zonde te weerstaan en je zonden eronder te krijgen. Je vader heeft dat niet gekund, en jij kunt het evenmin. Je merkt dat bijv. in hetgeen je zelf schrijft: ondanks dat je soms je aangesproken voelt door God, bent nog zo vaak druk met andere dingen, en de wereldse dingen trekken je, en je laat je soms meetrekken. Dit zal van je eigen kant nooit beter worden. Juist daarom heb je de genade van God ook des te harder nodig!
3. Vervolgens is het nodig dat je komt tot de geloofsovergave aan de Heere Jezus Christus. Dat houdt in dat je de liefde van God, waarmee Hij naar je toekomt in het Evangelie niet langer maar bewondert, maar dat je je er echt aan overgeeft. Je schrijft dat je tot hiertoe soms de goedheid van God wel beleefd hebt, en dat je soms echt onder de indruk bent van een preek of lied, en dat je je dan toch echt wel genodigd weet. Maar tot hiertoe ben je geweest als de bruiloftsgasten die de uitnodiging wel gekregen hebben, maar toch niet naar het bruiloftsfeest gekomen zijn. Jij hebt het met je verloren zondaarsbestaan nodig, dat je ECHT tot Christus mag komen. En God heeft er recht op dat je Zijn evangelienodiging niet langer afwijst.
Nee, dit alles kun je niet zelf. Je hebt er de leiding van Gods Geest bij nodig. Daar mag je ook steeds om bidden. Lees de Bijbel. Of een goed boek. “Rondom de Enge poort” van Spurgeon kan ik je aanbevelen. Ook “Gods weg van vrede” van Andrew Bonar. En vooral: vraag God of Hij in de zondagse kerkdienst zo wil werken dat Zijn Woord voor jou tot zegen zal zijn.
God zegene je!
Ds. A. de Lange, Oldebroek
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A. de Lange
- Geboortedatum:06-03-1960
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Nieuw-Lekkerland
- Status:Actief
198 artikelen
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Geen reacties
