Reaguren is ijdelheid

Elbert | 24 reacties | 16-06-2011 | 09:42

Een bekend gezegde is dat tussen droom en daad wetten staan en praktische bezwaren. Dat geldt tenminste voor de "echte" wereld. De digitale wereld kent die barrieres veel minder, in elk geval op het gebied van fatsoen. De relatieve anonimiteit van het digitale web geeft ons de ruimte om zonder veel gevaar verbaal gewelddadig te zijn.

Van achter het schermpje thuis anoniem iemand beledigen die je niet kent is immers veel veiliger dan dat je dat recht in z'n gezicht doet. Wie op een site als geenstijl rondneust, kan daarvan stevige staaltjes zien. Volgens sommige reaguurders daar kunnen "gristenhonden" maar beter zo snel mogelijk "deaudt" gaan.

Nu hoeft een christen zich over deze primaire opwellingen uit de vuile bron van wanbedrijven natuurlijk niet te verbazen. Nog minder hoeven we ons er zielig over te voelen of er wakker van te liggen. Bespot worden hoort er gewoon bij als je christen bent. Je moet je pas zorgen maken als dat niet gebeurt. Tegelijk christen en grijze muis zijn kan dan ook niet. Maar daar gaat het me hier even niet om.

Ik vraag me wel af waarom mensen, ook christenen, zo actief zijn om op het internet hun mening te geven. Ik ben zelf ook zo iemand, dus die vraag raakt me. Is al dat gepost op fora eigenlijk ook geen vorm van ijdelheid? Is deze column dat ook niet? Een uitlaatklep voor onze pijn en onzekerheid? Een manier om onszelf te bevestigen? Een manier om digitaal te doen waarvan we in het echte leven worden tegengehouden? Een vlucht in een schijnwereld waardoor we de echte wereld tijdelijk niet onder ogen hoeven te zien? Geeft het ons het gevoel dat we tenminste van ons laten horen, ook al neemt bijna niemand de moeite om echt te luisteren?

Ik weet het niet, het zal voor iedereen wel anders liggen. Maar mijn indruk is wel dat van de kakofonie van de stemmen in de digitale wereld maar weinigen echt gelukkiger worden. Elkaar pijnigen met woorden en dan "au" roepen. Doorgeven wat we van elkaar ontvangen: pijn, venijn, woede, haat, verdriet. Dat laatste gebeurt ook in de hel en daar luistert niemand naar elkaar. Is het internet ook zo'n plaats? Ik vind het er soms zo verdacht veel op lijken...

In de stilte luisteren naar God en dan pas spreken is veel heilzamer, ook dat is mijn ervaring. Elkaar opbouwen met woorden, uit liefde. Vertellen wat we van God ontvangen hebben en dat delen: genade, waarheid, liefde, vrede, hoop, blijdschap. Zal het zo in de hemel zijn? Zal later blijken dat ons postgedrag ook zo was?