Krokodillentranen over kerkelijke verdeeldheid
VDM | 43 reacties | 09-10-2013 | 10:57
Pleiten voor kerkelijke eenheid is hot. In de christelijke media en kerkbladen buitelen predikanten en opiniemakers in de gereformeerde gezindte over elkaar heen om de versnippering en verdeeldheid in de achterban te veroordelen. Op veel kansels klinkt steevast het gebed of de Heere bij elkaar wil brengen wat bij elkaar hoort. Dan moet het haast wel goed komen, zou je denken. Ik vrees dat het veelal krokodillentranen zijn. Hoe geloofwaardig is zo'n pleidooi als de betreffende scribenten zelf van harte staan in een kerkgenootschap dat ontstaan is uit een scheuring, welke en wanneer dan ook? En... als in diezelfde denominaties de kansels gesloten blijven voor nota bene bijbelgetrouwe predikanten uit andere verbanden.
Het blijven woorden voor de Bühne, omdat Paulus verdeelheid veroordeelt en het Woord ons dus gebiedt om één te zijn. Niet alleen in Christus, maar ook als christengemeenschap. Dus met de mond moeten we dat wel belijden. Maar ondertussen wordt verwezen naar de partijvorming in de eerste christengemeenten en krijgen de huidige kerkmuren vergoelijkend het predikaat als "van alle tijden en eeuwen." En zolang al die 'biddende' predikanten, ambtsdragers en meningvormers niet zelf concrete stappen zetten op de weg naar kerkelijke eenwording en dit zelfs achter de schermen hardnekkig tegenwerken, is en blijft het loze prietpraat van een verloren generatie.
Ik wil degenen die de kerkelijke scheuringen hebben veroorzaakt of met graagte verdedigen van links tot rechts, graag eens kritisch bevragen of ze daarmee leven uit en naar het Woord. Of is het slechts vorm, voor het oog en niet met het hart? Is er bij u wel sprake een levende relatie met Jezus Christus en zo ja, waarom wordt dan zelden het zoeken naar eenheid in Christus gepraktiseerd?
Is er in de praktijk niet meer sprake van het tegenovergestelde? Zij die voor jongeren hierin een voorbeeld moeten zijn, houden ze juist vaak bij Christus vandaan. Niet alleen door hun houding, maar vooral ook met eenzijdige Schriftuitleg of zelfs het verdraaien van de bijbelse boodschap. Natuurlijk zijn er uitzonderingen. Gelukkig wel, maar het gros van de ouderen heeft geen enkele behoefte aan Jezus Christus en Zijn gerechtigheid. Het is de bittere vrucht van een jarenlange prediking over slechts de dood van de onmogelijkheid. Want de dominee, ouderling, vaders en moeders hebben altijd gelijk... en het recht op een eigen exegese. Aan de gewillig uitgestoken hand van een welmenende Zaligmaker wordt brutaal voorbijgegaan.
Maar terwijl de oudere generatie aan de verharding lijkt te zijn overgeleverd, gaat de Heere door met Zijn werk. Onder jongeren die weinig tot niets hebben met kerkmuren, maar verlangen naar eenheid en herleving. Ja hunkeren naar verlossing van hun verloren ziel. Die zijn er. God zij dank ja! Meer dan ooit lijkt het. Afgelopen week heb ik het met eigen ogen mogen zien aan het eind van een jongerenavond. Verbroken jongelui, die tijdens een lezing gewezen werden op hun zonden en eeuwige verdoemenis als ze Jezus niet hebben als hun Verlosser en Zaligmaker. Ze gingen letterlijk op hun knieën, beleden hun (vele en ernstige) zonden, smeekten om vergeving in Jezus' naam. Maar dat niet alleen. Ze namen Christus ook aan door het geloof als hun Redder en Zaligmaker (Joh. 1:12). En zo is er hoop voor reformatorisch Nederland, omdat Gods Geest werkt in de harten van onze jeugd. Als voorbeeld voor "een krom en verdraaid geslacht." Soli Deo Gloria.
Maar dat hoeft toch ook niet?
Dat doe jij wel....
En helaas vaak met veel pek en veren als iemand het waagt om kritieke hebben .
Wat doe jij met de opdracht: Opdat zij allen één zijn?
Hoe geef jij dat handen en voeten? Ik weet soms niet hoe ik dat moet doen."
Hoi Mona. Ik wil graag nog even reageren. Ik had dat al veel eerder willen doen maar het lukte me niet eerder tijd te vinden. Er valt het een en ander te zeggen over deze eenheid. Ik denk dat er twee verkeerde wegen bestaan bij het nastreven van eenheid. De ene is dat de eenheid te ruim wordt genomen. Het grote gevaar hier is dat om tot een eenheid te komen we veel verliezen aan inhoud en dingen vaag of relatief worden gemaakt. Het kan daarbij zover komen dat we slechts een sentimentele eenheid overhouden en Christus verliezen. De andere is dat de eenheid te krap wordt genomen door allerlei menselijke inzettingen en denkwijzen (denk bv aan Kol 2:16-23 ) die Christus van de plaats verdringen. Dit laatste komt overigens ook in allerlei kringen voor, zowel gereformeerde als evangelische en ook in andere kringen. Op beide verkeerde wegen zou ik graag dieper willen ingaan, maar het lukt me niet tijd te vinden dit zorgvuldig te doen en ik wil niet onrecht doen aan mensen door een onzorgvuldige reactie, want er zitten veel kanten aan, dus ik moet dat laten voor een andere keer.
Wat je vragen betreft, eerst even over je vraag of het mij wat doet. Ja het raakt me erg, meer dan wat dan ook. Het is een vaak weerkomend onderwerp in mijn gebeden dat God herders uitstuurt om deze (en andere) mensen te redden en te behouden en ook mij daarvoor geschikt wil maken en gebruiken zoals goed is Zijn ogen. En evenzo voorbede voor de goede herders en leraars in de gemeenten die wijzen op Christus, die er gelukkig ook zijn. Laten we niet ophouden voor hen te bidden dat ze de vrijmoedigheid hebben te spreken zoals ze moeten spreken (Ef 6:19). Meer hier over te zeggen zou alleen maar over mezelf gaan en dat heeft geen nut, maar ik kan zeggen dat er een groot verlangen in mij is vooral ook mensen binnen de kerken ten dienste te zijn en ik streef ernaar elke gelegenheid te benutten.
Dan over hoe dit handen en voeten te geven. Ik denk dat we voor ogen moeten houden dat Paulus schrijft aan bestaande gemeenten. De eenheid waar hij toe oproept in vrijwel al zijn brieven heeft in de eerste plaats betrekking op de gemeente waar hij aan schrijft. Het gevaar voor verdeeldheid is binnen deze gemeente zelf. Paulus schrijft niet dat ze een eenheid met anderen moeten gaan vormen, maar dat ze onderling eensgezind moeten zijn in Christus.
Nu valt er het een en ander te zeggen over allerlei mogelijke dwalingen die er kunnen zijn binnen gemeenten. De essentie van een dwaling is altijd dat er iets belangrijk wordt gemaakt dat de plaats van Christus inneemt. Maar dat laat ik nu even liggen en ga er van uit dat in de gemeente waarin we eenheid nastreven het geloof in Christus heerst , en dat allen, of ten minste het grootste deel, zoals Paulus dat zegt in bv Kor 1:2, geheiligden in Christus zijn, die de Naam van de Heere Jezus aanroepen. Helaas is dat niet overal het geval, maar waar dat niet het geval is hoeven we geeneens te beginnen met de streven naar eenheid, want zonder Christus is eenheid van de Geest (Ef 4) een onmogelijkheid en wordt het alleen een streven naar een sentimentele eenheid.
Zoals in bv Korinthe het geval was , is er ook bij onze eigen gemeenten vaak verdeeldheid waarbij de verkeerde dingen de aandacht krijgen. In Korinthe bijvoorbeeld was er partijvorming gebaseerd op menselijke wijsheid en trots. Er waren ruzies die zover gingen dat ze elkaar zelfs voor een seculiere rechtbank sleepten. Het gaat hier over terreinen waar mensen zich op hun teentjes getrapt voelen, in hun eer zijn aangetast, of niet krijgen waar ze menen recht op te hebben. Zoals ook de discipelen streden over wie de meeste is. Het gaat daar over allerlei vormen van strijd waar het vlees een rol speelt. Er wordt over elkaar geroddeld en slecht gesproken. Er komen ruzietjes en onenigheden over allerlei onbenullige zaken. Iemand wordt niet uitgenodigd en is op zijn teentjes getrapt. Iemand meent dat hij op grond van wat dan ook een leidende plaats moet innemen. Onderlinge strijd in besturen en in kerkeraden. Vul maar verder in. Het zal vast niet moeilijk zijn deze dingen in je eigen omgeving te ontdekken. Men is vleselijk gezind en niet geestelijk gezind. Niet gericht op de dingen die boven zijn maar op de dingen die hier op aarde zijn (Kol 3:2-3). En zelfs in zaken die geestelijke behoren te zijn gaat het dan soms nog vooral om de eigen ik.
Dit is denk ik de kern waar Paulus over schrijft bv in Ef 4, 1 Kor 3, Fil 2, Kol 3, 1 Thes 4, Gal 5 en andere gedeelten. In Ef 4 heeft Paulus het over de eenheid van de Geest die we moeten bewaren. Dat is niet een eenheid die tot stand moet worden gebracht maar een eenheid die er al. Deze eenheid moeten we bewaren. Het probleem is dat we deze uit het oog verliezen en de verkeerde belangrijk maken, met name onszelf. Deze eenheid is geestelijk, dus per definitie niet zichtbaar, maar alleen te zien met de ogen van het geloof. Daarom gebeurt het dat we als we ons richten op de dingen die hier op aarde zijn, we deze eenheid, die er is in Christus, uit het oog verliezen.
Daarom, wat nodig is dat we ons richten op de dingen die boven zijn, en vanuit die positie het voordeel van de anderen zoeken. Konkreet betekent dat wat Paulus bijvoorbeeld zegt in Ef 4: 2 elkaar in nederigheid en zachtmoedigheid en met geduld elkaar in liefde te verdragen. De genoemde gedeelten (Ef 4, 1 Kor 3, Fil 2, Kol 3, 1 Thes 4, Gal 5) bevatten veel konkrete dingen die we kunnen doen. Lijd liever onrecht dan je recht te halen. Als iemand mij pijn doet dan sla ik niet terug. Wordt je gescholden scheld dan niet. Strijd niet om eer of positie. Als er geroddeld wordt doe niet mee. Probeer in plaats van deze dingen iets opbouwends aan te dragen. Jezus waste de voeten van de discipelen. En hij zegt dan: "Als Ik dan, de Heere en de Meester, uw voeten gewassen heb, moet ook u elkaars voeten wassen. Want Ik heb u een voorbeeld gegeven, opdat ook u zult doen zoals Ik voor u heb gedaan." (Joh 13:14).
Ook Paulus is een voorbeeld hoe hij zich inzet met zijn leven voor de gemeenten en alles verdraagt in het voordeel van hen. Dat betekent overigens niet dat er nooit eens harde woorden mogen vallen. Jezus ruimde met kracht het tempelplein leeg. Meer dan eens sprak Hij harde woorden. Woorden over het komend oordeel, de Farizeeërs noemde hij adderengebroed. Ook Paulus spreekt meermaals harde woorden. Maar deze zijn nooit uit eigenbelang of voor eigen eer maar hebben het doel of de kleinen in het geloof te beschermen en de degenen tot wie gesproken wordt tot inkeer te brengen.
Het gaat er om dat ik de ander uitnemender (belangrijker) acht dan mezelf, en zonder klagen onrecht verdraag in het voordeel van een ander. Dat ik goed doe ook als mij kwaad wordt aangedaan. In navolging van Christus telkens het belang van een ander op het oog te hebben. En waar een ander dwaalt wil ik die proberen te wijzen op het evangelie van Christus.
De enige manier waarop ik dit kan is door mijn oog gericht te houden op Christus, te weten welke rijkdom ik heb in Hem (Ef 1) en naar Hem kijken als voorbeeld en leidsman. Zoals Jezus zegt in Matt 11:29 "Neem Mijn juk op u, en leer van Mij dat Ik zachtmoedig ben en nederig van hart; en u zult rust vinden voor uw ziel".
Dat is hoe ik eenheid probeer na streven. En ben ik nu hier gevorderd in? Eerlijk gezegd totaal niet, ik ben een eerstejaars leerling en kom hierin vaak tekort. Maar toch met struikelen en opstaan probeer ik hier in te groeien.
Een groot deel van de christenen (61 procent) in Nederland schaamt zich voor de verdeeldheid binnen de christelijke kerk, 30 procent schaamt zich slechts een beetje. Er zouden te veel afsplitsingen, Bijbelinterpretaties en stromingen zijn.
Door de verdeeldheid binnen de kerk zou het geluid van de evangelie haar kracht verliezen. Ook de verschillende visies op de christelijke leer, het homohuwelijk en 'oud zeer' zouden een mogelijke christelijke eenheid in de weg staan: volgens een aantal christenen zijn er in het verleden dingen gebeurd waardoor een eenheid onmogelijk is.
Bijbelse opdracht
Bijna alle ondervraagden (97,7 procent) zien het zoeken naar 'christelijke eenheid' als een Bijbelse opdracht. Het grootste deel van de christenen, 80 procent noemt hierbij het gebed om eenheid van Jezus Christus in het boek Johannes 17.
