Vraag
Ik heb twee vragen. Waarom wordt er in de reformatorische kerken zo weinig aandacht besteed aan het discipelschap op deze aarde? Ik heb dit nog nooit in een kerkdienst voorbij horen komen. In Amerika bijvoorbeeld krijgt dit wel veel aandacht.
De tweede vraag: Ik zou graag op mijn werk willen spreken over het geloof. Er is al een aantal momenten geweest dat het kon en dat was fijn. Maar ik wil mijn geloof niet opdringen. Het is toch niet de bedoeling dat we ons geloof opdringen, ook al zou ik wel willen dat ze gaan geloven? Hoe kan ik getuigen zonder iemand iets op te dringen?
Antwoord
Als het een feit is dat er weinig aandacht besteed wordt aan het discipelschap van Gods volk op aarde, dan is dan een heel onbijbelse balans. De Bergrede van de Heere Jezus is bijna geheel gewijd aan het discipel-zijn. Daarnaast zijn er nog veel meer voorbeelden waarin de Heere Jezus door woorden en daden ons onderwijst over het heilig leven. Als we brieven van Paulus, Petrus, Jacobus en Johannes op deze vraag naslaan, dan is het duidelijk dat onze apostolisch voorvaders hierin ons een duidelijk voorbeeld geven. Je kan daar niet omheen en elke prediker moet zijn preekschetsen maar eens vergelijken met die van de Bijbel.
In de kerken waar de Heidelbergse Catechismus nog getrouw gepredikt wordt, krijgt het discipelschap de aandacht in het derde stuk (dankbaarheid). Toch blijft die prediking vaak toch nog te veel algemeen en is niet altijd zo gedetailleerd als deze in de brieven van het Nieuwe Testament worden neergezet.
Je vraag spoort me zelf weer aan om de balans in de gaten te houden. Ik overweeg op het ogenblik om te beginnen met het prediken van hele Bijbelboeken. Want als we dat doen zoals onze oudvaders dit bij de Reformatie deden, dan kun je niet langs de kleinste details preken die Gods Geest in het Woord schreef over het discipel zijn.
Aan de andere kant kan de balans ook doorslaan naar de andere kant. In Paulus brieven bijvoorbeeld, komt de aandacht voor de heiligmaking na het onderwijs over de grondstukken van de waarheid. Die basis van de Bijbelse dogmatiek over de leer van Gods genadewerk kan en mag niet overgeslagen worden. Ik ben bang dat in veel van de Amerikaanse kerken waar je naar verwees dit niet altijd de aandacht krijgt die het behoort te hebben.
Wat betreft je tweede vraag heb je die eigenlijk al zelf beantwoord. De momenten waarop je van de Heere mocht getuigen zijn waarschijnlijk op een ‘natuurlijke’ wijze gekomen. Misschien een vraag van een collega kan de aanleiding zijn waarop je aan hem/haar iets mag zeggen van je geloofsverwachtingen in de Heere Jezus. Opdringen moet je niet doen en dat voel je zelf al aan. Een gesprek aan proberen te gaan door een vraag aan een collega te stellen, is ook een manier. Als je dan een negatief antwoord krijg, dan moet je daar ook niet verder op doorgaan. Maar als hij/zij positief antwoordt, wordt dat weer een gelegenheid om iets met ze te delen.
Ten laatste is je levenswijze, je levenshouding, je aandacht of oog voor anderen, je gematigheid, je taalgebruik en gesprekstof etc. ook getuigend. Gaat er iets van de blijheid en de onderworpenheid in je leven uit? Dat spreekt, dat getuigt en kan ook uitnodigen tot het stellen van vragen.
Hartelijke groeten,
Pastor A. T. Vergunst
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A.T. Vergunst
- Geboortedatum:22-09-1961
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Carterton (Nieuw-Zeeland)
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
