The Revival Fellowship

Ds. A.T. Vergunst | Geen reacties | 13-08-2007| 00:00

Ik heb een vraag en zou het fijn vinden als deze beantwoord kan worden door iemand van de Gereformeerde Gemeenten. Een tijd geleden op zaterdag werd ik in de trein aangesproken door een vrouw die aanhanger is van The Revival Fellowship (dit is, denk ik, een kerk). Zij beweerde dat je persé zeven maal ondergedompeld moet zijn, anders kun je niet bekeerd worden; en het waren niet haar woorden zei ze, maar het staat in de Bijbel. Ik (en mijn vrienden) kregen een foldertje mee van The Revival Fellowship. In het foldertje vertelden vier aanhangers van  deze organisatie over hun bekering. Opmerkelijk daarbij was dat bij alle mensen iets staat over het spreken in tongen, als bewijs van het ontvangen van de Heilige Geest. Ik citeer ze: “...ik heb zelf de Heilig Geest ontvangen met het Bijbelse bewijs van het spreken in tongen. ...toen gingen ze met mij bidden voor de Heilige Geest en ik begon in tongen te spreken. ...ik ontving de Heilige Geest thuis. Toen ik wilde weten of dit de goede weg was sprak ik in een vreemde taal en wist ik dat God in mijn leven was gekomen. ...ik ontving een hele vreemde taal: het spreken in tongen. Toen wist ik dat ik een kind van God geworden was. Bij veel van deze mensen ging er een bijzondere gebeurtenis aan vooraf. Ik vind het heel erg vreemd eigenlijk. Ik heb nog nooit een kind van God in tongen horen spreken, terwijl het voor deze mensen (zo komt het op mij over) een bewijsgrond voor de zaligheid is!

Ook erg opmerkelijk (eigenlijk  vreemd) vond ik het toen ik las dat één van de mensen het volgende vertelde: “...Toen ik tien  weken oud was vond mijn vader mij dood in bed. Natuurlijk ging hij meteen bidden en stond ik op uit de dood. Ik werd naar het ziekenhuis gebracht en daar gebeurde het nog twee keer. Toen hebben mijn ouders en een aantal andere broers en zussen van The Revival Fellowship een bidden en vasten gehouden en ik was genenzen.” Ik vind het allemaal erg vreemd. 1. Je moet zevenmaal ondergedompeld zijn, anders kun je niet bekeerd zijn (dit beweerde ze echt!!!). 2. Als bewijs van het ontvangen van de Heilige Geest ga je spreken in tongen. 3. Iemand staat drie keer op de dood. Ik ben toen gaan lezen in de Bijbel. Mattheus 28 heeft het alleen over het dopen in de Naam van de Vader, Zoon en Heilige Geest. Markus 16 zegt dat: “Wie gelooft zal hebben en gedoopt zal zijn zal zalig worden, maar die niet gelooft zal hebben zal verdoemd worden.”  Daar staat dus dat als je ongedoopt bent (ik denk aan bijvoorbeeld een kindje dat drie dagen na de geboorte sterft) wel zalig kan worden. Toen ik Markus 16:17 las zag ik dat er stond, dat als je gelooft hebt, de volgende tekenen zult ontvangen. Een daarvan is: “...met nieuwe tongen zullen zij spreken.” Hoe kunnen de mensen van The Revival Fellowship beweren dat je zevenmaal ondergedompeld moet zijn, ander kan je niet bekeerd worden!? Kunt u mij meer vertellen over het spreken in tongen, wat dit inhoudt en of dit een noodzakelijk bewijs is van bekering . (aangezien dit ook in Markus 16 staat!). Of is dit soms alleen geestelijk bedoeld? Ik vond en vind het allemaal erg vreemd en hoop dat u er meer duidelijkheid kunt geven.
 

Beste vriend/in,

Ik heb wel je geduld op de proef gesteld.  Het duurde even voordat ik de tijd had om een grondig antwoord voor te bereiden. Ik kan natuurlijk een makkelijk antwoord geven (dat alles wat die mensen beweren onzin is) maar daar worden we niet veel wijzer van. Het is namelijk zo dat die mensen inderdaad in een “vreemde, onverstaanbare” taal spreken. Binnen de zogenaamde Pinksterbewegingen wordt erg gedweept met het in tongen spreken en wonderlijke genezingen. Er zijn genoeg kanttekeningen te plaatsen over het “wonder” van die wonderen. Het zou natuurlijk heel fijn zijn dat zulke preek-helers eens naar het ziekenhuis zouden gaan en daar hun staaltjes van wonderen verrichten. Helaas, dat gaat niet want die mensen die in het ziekenhuis liggen met gebroken benen ed. zijn echt ziek. Zij, die wonderlijke genezingen ervaren zijn “psychomatisch ziek.” Die hebben dus bijvoorbeeld een pijn in hun rug zonder dat er enige sprake van een aanwijsbaar probleem is. Het probleem zit meer in hun hoofd dan in hun rug. Ik heb een studie doorgenomen van iemand die uitgebreid onderzoek gedaan heeft naar de zogenaamde genezingen en er waren precies nul mensen die een echt fysiek probleem hadden. Zij die inderdaad met een fysiek probleem naar zulke diensten gaan, worden niet genezen. Als dat niet gebeurt worden zulke mensen met een enorme lading schuld naar huis gestuurd, want ze hebben zogenaamd niet genoeg geloof en daarom blijven ze ziek.

In de Bijbel lezen we ook over wonderen. Er zijn drie periodes in de Schrift waar wonderen gebeurden. In de tijd van Mozes, later gedurende de dienst van Elia and Eliza; nog weer later gedurende de tijd van de Heere Jezus en Zijn apostelen. Paulus echter had aan het eind van zijn leven al niet meer de gave om wonderen te verrichten. Lees maar in 2 Tim. 4:20: hij kon Trophimus niet beter maken!

Waarom gaf de Heere in die drie perioden het vermogen om waarlijk wonderen te doen? Omdat in elk van die perioden God een nieuwe openbaring gaf van Zijn Woord. Om dat Woord een zekere autoriteit te geven, gaf de Heere het vermogen om wonderen te verrichten. Nicodemus begreep instinctief bijna dat die nieuwe Rabbi Jezus van “God was” want niemand kon doen wat Hij kon doen. Toen Paulus en andere apostelen een boodschap brachten die “nieuw” was en waarin God zelfs een verandering van Zijn dienst introduceerde (denk aan de brief naar de Hebreeën), daar gaf Hij het vermogen om die boodschap een “geloofwaardigheid” te schenken door de duidelijke Godswonderen die het vergezelde.

Misschien vraag je af, waarom Eliza en Elia? Want die brachten toch niet een hele nieuwe boodschap zoals Mozes en later in het NT de Heere Jezus en Zijn apostelen. Dat is waar, maar met Elia en Eliza introduceerde God het speciale profetenambt. Dat was iets totaal nieuws en daarom kregen ook zij die kracht om wonderen te verrichten. Nadat het profetenambt een aanvaard feit was, werd dat vermogen weer teruggenomen door God. Zo was het ook in het begin van het NT. Er waren haast wel wonderen nodig om de mensen, speciaal de Joden, te overtuigen dat de “nieuwe boodschap” echt van God was. Denk eens even in dat er op zondag een prediker op jullie preekstoel staat en die zegt: “Gemeente, God heeft nu geopenbaard dat we Hem niet meer hoeven te dienen op de manier waarop we het de laatste 2000 jaar gedaan hebben! We hoeven nu niet meer een offer te brengen in de tempel. We mogen zelfs met vrijmoedigheid in het “heilige der heilige” binnengaan!” Zoiets hoorden de Joden en het was daarom heel moeilijk te geloven zijn dat die prediker echt van God was. Maar als God hem dan het vermogen geeft om allerlei onmogelijke wonderen te doen in de naam van de Heere Jezus Christus, dan wordt het anders. Dan kun je zo’n prediker niet zomaar negeren. Zo was het nu ook in het begin van het NT. Maar nadat echter de kerk min of meer gevestigd was, trok de Heere dat vermogen terug. Het was niet meer nodig. Het Woord is genoeg. 

Binnen de Pinksterbeweging wordt beweerd dat God nog steeds de mogelijkheid geeft om wonderen te doen. Dit wordt dan gebaseerd op Schriftplaatsen zoals Mark. 16. Het past ook wel degelijk in hun theologie want binnen de Pinkstergroepen openbaart de Heere weer nieuwe waarheden. Dan heeft deze een openbaring van God ontvangen en dan heeft de Heere dit weer aan een ander verteld. Soms staat het haaks op de Bijbel, maar het zijn altijd dingen die niet Bijbels zijn. Dus is het belangrijk dat ik “weer wonderen kan doen” om mijzelf geloofwaardig te maken. In Gods Woord is dat ook al geschreven. Lees zelf aandachtig 2 Thess. 2. Let vooral op vers 9 waarin wordt gesproken over “wonderen der leugen”, dus bedrieglijke wonderen.

Nog wat over “het spreken in tongen.” Binnen de Pinkstergroepen wordt inderdaad in “tongen gesproken.” Iemand onder de invloed van “de geest” (ik schrijf niet de Heilige Geest) spreekt met onverstaanbare woorden. Een totaal vreemde taal dus. Vooral in 1 Kor. 14 spreekt Paulus over dit spreken in een vreemde tong. Ik verwacht dat jij een beetje thuis bent in Handelingen. Je weet dat op de eerste Pinksterdag van het NT, de Heilige Geest vervulde de samengekomen discipelen en spraken in “vreemde talen de wonderen Gods.” Waarom gebeurde dat wonder van het spreken in vreemde talen? Wat was Gods bedoeling? Het had te doen met een “enorme verandering” in Gods handelen. Voor de Pinksterdag was Gods Kerk min of meer identiek met het volk Israël. Al jaren had de Heere Jezus gepreekt dat Zijn werk niet alleen voor de Joden was. Lees de bekende tekst die voor Nicodemus (Farizeeër) wel een bliksem aan de heldere hemel geweest zal zijn: “God heeft alzo lief de wereld...”  Nee, Nicodemus dacht dat de Heere alleen de Joden en dan nog eens de “goede” Joden liefhad. Dat zat er zo diep ingeprent dat het noodzakelijk was dat de Heere een teken gaf om te laten zien dat Zijn boodschap niet alleen voor de Joden maar ook voor “buitenlanders” was.  Zodoende hoorden de bezoekers (overwegend Joden) op die Pinksterdag de boodschap in allerlei vreemde talen.  Zonder het duidelijk te zeggen, gaf dat teken wel te kennen dat niet alleen de Joden tot de boodschap van het Evangelie toegang hadden, maar al de volken in de wereld. Petrus legde dat ook zo uit toen er gevraagd werd over die vreemde talen. “Nee, we zijn niet dronken, maar wij zijn vervuld met de Heilige Geest naar het woord van Joël. Let wel, Joël heeft gezegd dat God Zijn Geest zou uitstorten op ALLE VLEES.”  Daarom dat teken. Allerlei talen omdat het niet alleen voor de Joden was.

Maar niemand werd bekeerd door de “boodschap” in de vreemde talen. Zij hoorden niet de boodschap, maar ze hoorden de discipelen spreken “over de werken Gods (Hand. 2:11). Het was Petrus’ preek in het Grieks die de Heere gebruikte om duizenden tot bekering te brengen. Ook moeten we letten op het feit dat het hoofdzakelijk of uitsluitend Joden en Jodengenoten waren die het wonder van de “vreemde talen” zagen of hoorden. Het wonder van de talen betrof de Joden om hen te overtuigen dat van nu aan de hele wereld toegang heeft tot de God van het verbond (Hand. 2:39)

Later in Handelingen wordt het wonder van de “tongen spreken” herhaald in het huis van Cornelius. Waarom? Om de Joden, inclusief Petrus, te overtuigen dat het Evangelie en Gods Geest ook aan heidenen toekomt (alles natuurlijk uit vrije genade). God had Petrus al een visioen gegeven voordat hij naar Cornelius toe moest en je kan merken uit de felle reactie hoe moeilijk het was voor Petrus om over die oudtestamentische grenzen heen te stappen. Toen hij uiteindelijk zag wat de Heere deed aan die heidenen, kon hij niet meer weigeren om hen te dopen, dus toe te laten in de Christelijke gemeente. Lees maar mee: “En de gelovigen, die uit de besnijdenis waren (Joden dus!), zovelen als er met Petrus waren gekomen, ontzetten zich, dat de gave des Heiligen Geestes ook op de heidenen uitgestort werd,  Want zij hoorden het spreken met vreemde talen, en God groot maken” (Hand. 10:45-46). Later, toen Petrus voor de “kerkeraad” van de kerk in Jeruzalem moest uitleggen waarom hij die heidenen gedoopt had, zegt hij dit: “En als ik begon te spreken viel de Heilige Geest op hen, gelijk ook op ons in het begin (Hand. 11:15).

De derde en laatste keer dat Handelingen over het spreken in tongen schrijft is in Hand. 19:6. In 1 Kor. 14 schrijft Paulus over dit spreken in tongen. Die gemeente in Korinthe is niet de makkelijkste gemeente geweest voor Paulus.  Die gemeente ging te ver met allerlei praktijken en waren zelfs onbijbels bezig rondom het Avondmaal. Er werd ook veel in tongen gesproken. Paulus schrijft duidelijke taal in 1 Kor. 14. Als iemand in een “vreemde tong” spreekt en niemand kan hem verstaan, dan is er geen enkel nut in dat spreken. Maar wat nog belangrijker is dat het in tongen spreken niet voor de mensen was, maar voor God: “Want die een vreemde taal spreekt, spreekt niet den mensen, maar Gode:  want niemand verstaat het, doch met den geest spreekt hij verborgenheden”  (1 Kor. 14:2). In andere woorden, het “teken van vreemde talen spreken” was niet een medium van openbaring, want niemand kon het verstaan.

Binnen bepaalde Pinkstergroepen wordt het een vereiste dat de “bekeerlingen” net zolang proberen en zoeken totdat ze in een vreemde taal kunnen spreken en in die zin ook een boodschap brengen voor anderen. Die vereiste plaats hen buiten het Bijbelse teken van vreemde talen. Zoals ik net aanhaalde van het in “tongen spreken” was altijd geadresseerd tot God en niet tot de mens. Het was een “loven en prijzen van Gods werken voor Gods aangezicht” en niet een “preek of boodschap tot mensen.”  

Binnen de Pinkstergroepen is het in “tongen spreken” een teken van grote geestelijke voortgang.  Het is voor hen het teken van de doop met de Heilige Geest;  het bewijs dat een gelovige echt vervuld is met de Heilige Geest.” Dus in die zin is het “spreken in tongen” een teken voor de gelovigen binnen die kring. De met “tongen sprekende gelovigen” is nu duidelijk een van hen. Maar was het spreken in tongen zoals het gebeurde in Handelingen een teken om de “gelovigen” te overtuigen dat iemand waarlijk bekeerd was? Het spreken in tongen is niet alleen een teken voor andere gelovigen maar ook voor henzelf. Als iemand eenmaal in “vreemde talen” kan spreken, dan is het een persoonlijke verzekering dat ze ook inderdaad bekeerd zijn.  Het voorbeeld van de vrouw die jij ontmoette bevestigt dat. Ik las van voorbeelden van mensen die zelfs in sommige zonden leefden, maar zichzelf vertroostten doordat ze nog steeds in tongen konden spreken. Een man zei, hoewel hij bewust in zekere zonden leefde: “Als de Geest blijft spreken door mij, dan betekent dat Hij mij niet afkeurt, althans niet genoeg dat Hij Zijn Woord uit mijn mond neemt.” Je voelt aan dan het spreken in vreemde tongen een zandige grond is om een zondig leven te verexcuseren. Dat is daarom niet de Heilige Geest.

Volgens Paulus in 1 Kor. 14:22 was het spreken in tongen niet bedoeld voor de gelovigen. “Zo dan, de vreemde talen zijn tot teken niet dengenen die geloven, maar den ongelovigen;  en de profetie niet den ongelovigen maar dengenen die geloven.” De Heilige Geest, die Paulus inspireerde, zal toch Zichzelf niet tegenspreken? Binnen de Pinkstergroepen is het spreken in tongen duidelijk een teken voor de gelovigen. Dus de vraag is nu, welke geest inspireert dit spreken in tongen? Als we nog wat verder denken over welke “ongelovigen” bedoeld waren in dit teken van het spreken in tongen, dan is het duidelijk in het vers er voor (1 Kor. 14:21) dat het voor de “Joden” was. “In de wet is geschreven: Ik zal door lieden van andere talen, en door andere lippen tot dit volk spreken, en ook alzo zullen zij Mij niet horen, zegt de Heere.” De Heere spreekt daar over “dit volk.” Het is duidelijke dat elk voorbeeld van het spreken in tongen in Handelingen altijd was in de aanwezigheid van Joden. Waar er geen Joden waren, zoals  Athene, Malta, Efeze, etc. daar vinden we ook niet het teken. Het teken van spreken in tongen was “spreken in vreemde, dus andere, talen.” Het teken sprak dus tot de Joden en corrigeerde hun ongeloof over de zaligheid van hen die niet-Joden waren en zelfs hun taal niet spraken. Het was heel moeilijk voor de Joden om te geloven dat God Zijn Kerk uitbreiden tot al de volken in de wereld. Zij deden alles om zelfs de apostelen te verhinderen om tot de heidenen te spreken: “En verhinderen ons te spreken tot de heidenen, dat zij zalig mochten worden” (1 Thess. 2:16). Toch was het juist Gods plan om de “heidenen mede-erfgenamen en van hetzelfde lichaam en mede-deelgenoten Zijner belofte in Christus, door het Evangelie” te maken (Ef. 3:16; lees ook Ef. 2:11-22).  Die gedachte of “een zijn met de heidenen” was genoeg om het joodse bloed te laten koken, zelfs van hen die tot bekering waren gekomen. Toch was dat het eerste feit dat zij hadden te leren. God gaf daarom dat teken van het spreken in vreemde tongen.

Toen eenmaal de Christelijke kerk gevestigd was, was het ook niet meer nodig om het teken van tongen te hebben. Het was een nodig teken “toen de NT-kerk in de kinderschoenen” stond; maar nadat ze “volwassener” werd, was het teken van vreemde talen niet meer nodig. Onze Bijbelse positie is daarom dat al dat spreken in tongen waarin zelfs God spreekt onbijbels is en we daar ver van weg moeten blijven.


Wat niet naar het Woord is, kan je gerust in de prullenbak stoppen.  Toch is het belangrijk dat wij goed onderzoek doen en een antwoord kunnen geven. Ik heb een begin gemaakt. Studeer het zelf nog wat verder (want dat doe ik ook). Ik meen dat Ds. C. Harinck indertijd een lezenswaardig boekje over deze materie geschreven heeft. Probeer daar een kopie van te krijgen.

Hartelijk bedankt voor je geduld.

Ds. A. T. Vergunst,
Carterton, New Zealand

 

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A.T. Vergunst

• Geboortedatum:
  22-09-1961
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Carterton (Nieuw-Zeeland)
• Status:
  Actief

169 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven