Ik ben een meisje van 19. De laatste tijd huil ik om de kleinste dingen. Ik vraa...

Ik ben een meisje van 19. De laatste tijd huil ik om de kleinste dingen. Ik vraag mezelf af waar dit door komt. Heeft het te maken met de leeftijd?

Vaak vind ik het moeilijk om bij dit soort vragen goed te reageren. Ik ken je niet en kan via één korte vraag onmogelijk een voldoende afgewogen beeld en oordeel vormen. Daarom zeg ik voor alles, dat het heel belangrijk voor je is om iemand in je eigen omgeving te zoeken die jou begrijpt en bij wie je voldoende veilig voelt om haar of hem je persoonlijke gevoelens toe te vertrouwen. Mijn antwoord kan er dus helemaal naast zitten, maar ik doe een poging.

Bij het volwassen worden word je je steeds meer bewust van allerlei emoties. Je wordt zelfstandiger en onafhankelijker van je ouders en groeit toe naar het maken van eigen keuzes in het leven. In dat proces kan het gebeuren, dat je je steeds meer bewust wordt van zaken uit je opvoeding of verleden, die je als kind had weggestopt maar die nu ineens boven gaan komen. Onverwerkte pijn en emoties, zeg maar. Vaak komen de gevoelens eerder dan de (meer bewuste) gedachten. M.a.w.: je moet vaak nog enigszins gissen naar de oorsprong van die gevoelens. In allerlei situaties, vaak situaties die zonder dat je je dat bewust bent, lijken op eerdere situaties die je niet bewust hebt verwerkt, komen die gevoelens dan naar boven.

Wat helpt is praten. Met vertrouwde en wijze personen. Die ook met je kunnen bidden en je kunnen helpen deze zaken meer scherp in beeld te krijgen. Dan kun je er langzamerhand aan gaan werken dat je meer bewust leert kijken naar die zaken die je tot nu toe had weggestopt en ze zo een 'plekje' kunt gaan geven. Dat kost tijd en geeft soms pijn en verdriet, maar later zul je zeggen: wat goed dat ik daar doorheen heb mogen gaan, ik ben erdoor gegroeid. Ik hoop echt, dat God je helpt om iemand te vinden met wie je dieper over je problemen kunt gaan praten en die je met liefde en geduld verder kan helpen.

Ds. K. van den Geest