(...) eigenlijk sinds ik kinderen heb gekregen (3 meiden tot 5 jaar), zijn mijn ...

P.J. (Petra) van Bodegraven-Walraven | Geen reacties | 30-07-2007| 00:00

Gezien ik (vrouw, 28) het vaak niet meer weet wat ik nou precies heb, heb ik toch de beslissing genomen om mijn vraag allereerst hier op Refoweb te stellen. Al enige tijd/jaren, eigenlijk sinds ik kinderen heb gekregen (3 meiden tot 5 jaar), zijn mijn klachten ontstaan en gezien het steeds meer 'chaos' wordt in mijn huishouden/gezin/en in mijn hoofd weet ik niet meer wat ik moet doen. Wat ik o.a. aan klachten heb is: onzeker over mezelf - denk vaak dat men negatief over mij denkt/praat - zeg snel afspraken af, zie ik dan niet zitten en blijf liever thuis “'want ik moet nog zoveel doen” - voel me niet tevreden over mezelf, mijn lichaam is ook niet meer zo als het was voordat ik kinderen kreeg - heb vreetbuien als ik me ellendig voel - ben prikkelbaar - somber - moe - snel hoofdpijn - kan niet omgaan met stress - heb geen orde in het huishouden, maak veel schema's met wat ik per dag moet doen, maar als het dan niet loopt wil het nog niet en weg is mijn schema - kan moeilijk omgaan met de kinderen, hebben veel ruzie met elkaar, moeilijke leeftijd ook - heb vaak ook last van stemmingswisselingen, kan zo omslaan - heb geen of weinig seksueel contact wat ook zijn gevolgen heeft in verwijdering tussen elkaar. Dit zijn de belangrijkste punten. Wat zou het kunnen zijn? Of is het niets en moet het vanzelf weer overgaan? Heb vaak wel de wil om weer 'normaal' alles te doen en wil alles georganiseerd hebben, maar ik val steeds maar weer terug in het oude...

Beste vragenstelster,
 
Uit je vraag blijkt hoe lang je al tobt en lijdt! Dat dwingt vooral mijn respect af. Tegelijkertijd raakt het me, er klinkt eenzaamheid uit! Je vraagt me waar je klachten op kunnen duiden; en hoewel ik geen arts ben klinkt het voor mij als iemand die hoge eisen stelt aan zichzelf; het graag perfect wil doen, het vooral allemaal goed willen doen... en dat legt een hoge druk op je leven. Of er sprake is van een onderliggend probleem, een persoonlijkheidsstoornis of ADHD bijvoorbeeld, kan ik uiteraard op grond van je email niet zeggen. Als je echt zeker wilt weten of er niet meer aan de hand is dan jarenlange overbelasting (hoewel je dat niet moet onderschatten) moet je contact opnemen met je huisarts. Deze zal je een verwijzing geven voor een GGZ-instelling die kan diagnosticeren. Zij kunnen dan onderzoek doen.

Mijn indruk is echter dat je het gevoel hebt dat de boel uit de hand loopt, je spreekt van chaos en ontevredenheid. Nu is er een verschil tussen werkelijke chaos of denken/vinden dat het een chaos is. Zoals je het omschrijft leg je jezelf een schema op wat je moet van jezelf op een dag. Wanneer er dan een beroep wordt gedaan op je, dan is dat lastig en ga je mopperen. Hoe herkenbaar voor vele moeders... Vooral ook omdat je niet tevreden bent met jezelf lijk je aan allerlei normen te moeten voldoen om toch maar tevreden te zijn met jezelf. Vervolgens ben je niet tevreden want er hangt een "prijskaartje" aan, je gemopper en geruzie met de kinderen. Het lijkt me goed wanneer je hulp zoekt om (misschien opnieuw) te ontdekken wat je echt belangrijk vindt in het leven: je werklijstjes of toch een goede sfeer? Ik stel het even scherp maar het trof me hoe je koste wat koste wil voldoen. Van wie moet je dat allemaal?

Mijns inziens moet je wel in therapie om minder afhankelijk te worden van anderen en meer zelfvertrouwen te krijgen waardoor je je beter "in je vel" zult voelen. Dit zal zeker zijn weerslag hebben, positief, op je gezin.

Het feit dat je last hebt van vreetbuien is voor mij een bevestiging dat je last hebt van schuldgevoelens of teleurstellingen. Ik zou je willen meegeven dat schuldgevoel niet hetzelfde is als schuldig zijn! Je lijkt het zicht daarop kwijt te zijn... Het lijkt in jouw leven allemaal zo anders te gaan dan je zou willen en dat doet pijn! Neem dat serieus en ga daarmee aan de slag. Onderzoek hoe je vastzit in bepaalde onbewuste patronen en accepteer de hulp van anderen die je willen leren hoe jij daar mee om zou kunnen gaan zonder dat je er zo onder lijdt.

Wat ik mis in je verhaal is de plek van je man. Hoe ervaart hij jou? Kan hij je ondersteunen en positief bevestigen? Of bevestigt hij jou in je negatieve gevoelens, wellicht onbewust? Het lijkt me goed wanneer hij bij de gesprekken betrokken wordt om te leren hoe hij jou kan helpen in deze negatieve spiraal.
 
Mijn advies is dus zeker hulp zoeken en ik wil je stimuleren om je meer uit te spreken en in gesprek met anderen je hart te luchten en bij je man steun te zoeken of andere belangrijke mensen in je omgeving.
 
Heel veel sterkte in alles en een hartelijke groet,
Petra van Bodegraven

Dit artikel is beantwoord door

P.J. (Petra) van Bodegraven-Walraven

---

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven