(...)Hoe kan ik nou wat zekerder van mezelf worden? Want ik word hier zó down va...

drs. J. H. Kreijkes-van Esch | Geen reacties | 21-07-2007| 00:00

Ik zit al tijden met mezelf in de knoop. Ik merk aan mezelf dat ik lang niet meer de spontane ‘ik’ ben, die ik ooit was. Bijna twee jaar geleden kreeg ik ontslag in een verpleeghuis, waar ik een BBL-opleiding voor Verzorgende IG deed. Dit werk deed ik met heel veel plezier, vond het er helemaal geweldig! Het ging allemaal goed, tot ik er ongeveer 10 maanden werkte. Toen hadden ze plots commentaar op alles wat ik deed. Eerst werkte ik niet snel genoeg. Werkte ik wel snel genoeg, dan werkte ik weer te slordig. Werkte ik netjes, dan hadden ze wel weer wat anders. En elke week was minimaal een gesprek met een praktijkbegeleider/afdelingshoofd, waar ik totaal de put in gepraat werd. Dat ging zo twee maanden door; ik heb in die tijd enorm naar mijn vakantie toegeleefd. Had ik eindelijk drie weken vakantie, krijg ik in de tweede week een brief thuis dat ik in de derde week op gesprek moest komen. Toen wist ik genoeg: dit werd mijn ontslag! De ‘ernst’ van de zaak drong niet echt tot mij door, tot het gesprek zelf. Tijdens het gesprek bleef ik (wonderbaarlijk) heel rustig! Toen ik na het gesprek in de “afdelings-map” schreef dat ik per direct gestopt was met de opleiding, ‘brak’ ik. Mijn praktijkbegeleider heeft me gedicteerd wat ik het beste op kon schrijven (achteraf gezien heeft zij mij het zó op laten schrijven dat het lijkt alsof ik er zelf alles aan kon doen). Daarna heb ik geen tijd gehad om te huilen, m’n verhaal kwijt te kunnen etc. omdat ik binnen tien dagen moest beslissen wat ik wilde: aan het werk in een winkel (omdat ik geen opleiding had) of met een andere opleiding beginnen. In die tien dagen heb ik besloten dat ik een vervolgopleiding (een niveau lager, opl. Helpende) zou gaan doen. De klas was al ruim een maand eerder begonnen, dus iedereen had zijn of haar ‘maatje’ al in de klas en ik stond er in m’n eentje. Dat is een hele moeilijke tijd geweest, ik voelde me enorm verlaten door iedereen. Thuis hadden ze, voor mijn gevoel, zoiets van: tja je hebt ontslag, kan iedereen overkomen. Niet om janken, gewoon doorgaan! Door mijn stages in de opleiding Helpende ben ik wel zekerder van mezelf geworden wat wérk betreft, maar voor de rest ben ik zó enorm onzeker en negatief over mezelf! Bij bijna alles wat ik doe vraag ik me af of dat niet stom/brutaal/raar/gek is, etc. terwijl ik vroeger altijd een persoon was die over zoiets helemaal niet nadacht.
 
M’n zus is een knappe meid en als zij vraagt of ik mee ga  naar ’n jongerenavond (niet met een spreker maar zón “stil café”), dan kan ik vaak de moed niet verzamelen. Of als ik mee ga, dan zorg ik dat zij een vriendin bij zich heeft, zodat ik niet de hele avond bij haar in de buurt ben, zodat ik vergeleken word met m’n zus, want m’n zus en ik lijken veel op elkaar, ondanks dat zij knap is en ik niet! En is er ook een jongen die mij “meer dan leuk vindt” (zo zegt hij dat) en ik ben verliefd op hem, ondanks dat ik dat liever niet wil toegeven. Ik durf niet een stap te zetten,om samen uit te gaan, wat af te spreken, etc. omdat ik báng ben dat hij het niet meent. Ik ben bang een blauwtje te lopen of bang dat hij ’t raar vindt! Zo ken ik mijzelf niet! Maar ik weet wel waar het door komt, maar kan dat mij dan nooit los laten?

In oktober 2004 ben ik door een jongen waar ik verliefd op was, bedreigd met de dood omdat hij mij ‘zat’ was, en ik zijn “stille hints” niet begreep dat hij niks voor mij voelde. Hij heeft het nooit écht gezegd, maar volgens hem heeft hij wel hints gegeven! En afgelopen winter was ik smoor op een jongen en hij op mij, werd mij verteld, en hij stuurde ook telkens lieve smsjes. Maar toen ik eenmaal zeker van mijzelf was en ik ‘m smste dat ik ook verliefd op hem was, smste hij mij terug dat hij er nooit wat van gemeend had, dat ik lang niet knap genoeg was, en dik, en hij had allang verkering met een ander. Mijn wereld leek even in te storten en heb toen een maand of zo echt in een dip gezeten. Voelde me rot. Elke jongen die me aandacht schonk ‘stootte’ ik af. Die jongen die me nu leuk vindt, kwam kort daarna. Hem heb ik ook eerst op een afstand proberen te houden, maar ik merkte gewoon dat ik verliefd op hem  was, dus hij heeft het nu al voor elkaar dat ik hem gezegd heb dat ik verliefd op hem ben. Maar ik durf hem niet te zeggen hoe onzeker ik ben. Bang dat ik hem afstoot. Ik heb ook het gevoel dat ik me niet helemaal durf te geven. En dan niet wat seks of zo betreft -want zelfs zoenen durf ik nog niet met hem ook niet na ons 2e afspraakje- maar om hem eerlijk alles te zeggen. Telkens maar weer ben ik bang dat ik weer gedumpt word. Hoe kan ik nou wat zekerder van mezelf worden? Want ik word hier zó down van! En vooral onzeker! Enorm onzeker. Ik hoop dat ik een beetje duidelijk ben. Het is een enorm lang verhaal geworden, maar ik hoop dat u begrijpt hoe of wat ik bedoel.

Ik wil je allereerst zeggen dat ik het knap vind hoe je de situatie waarin je zit, doorziet en verwoordt. Je vraag is dus hoe je met deze situatie moet omgaan. Je hebt een aantal onprettige ervaringen gehad met een aantal mensen en je bent daardoor geneigd steeds negatiever over jezelf te gaan denken.

Het begint bij je opleiding. Je schrijft dat je op je werk op een gegeven moment commentaar begon te krijgen  op alles wat je deed, terwijl je er zelf met plezier werkte. Ik lees dat de negatieve feedback van met name je praktijkbegeleider afkomstig was. Misschien is het goed voor jezelf de volgende punten na te gaan:

-Waren andere mensen (bijvoorbeeld je cliënten en andere collega’s) wel positief?

-Hoe kwam het dat je je werk met plezier deed?

-Kun je je het begin herinneren van het omslagpunt van positieve naar negatieve reacties?

Ik merk uit jouw verhaal, dat je geneigd bent de oorzaak van de problemen op je werk bij jezelf te zoeken, terwijl de oorzaak heel goed ergens anders kan liggen, waardoor jij je minder onzeker hoeft te voelen.

Dan kaart je vervolgens het probleem aan dat je je zus knapper vindt dan jezelf en dat je daarom niet met haar durft uit te gaan. Los van het feit dat smaken verschillen (ook onder de jongens), spelen in het geval van verliefdheid meerdere dingen een rol dan alleen het uiterlijk. Ik denk dat een positieve uitstraling minstens zo belangrijk is. Verder blijk je toch wel aantrekkingskracht op jongens uit te oefenen, dus je bent voor hen zeker de moeite waard!

Vervolgens beschrijf je nog wat ervaringen met jongens. De eerste bedreigde je met de dood, omdat je teveel aandacht aan hem besteedde. Ik kan me voorstellen dat je van zoiets knap onzeker wordt, maar die jongen zit echt fout. Hij geeft er met zijn boodschap blijk van dat hij noch goed van het zesde gebod op de hoogte is, noch over invoelingsvermogen en tact beschikt. Zo’n jongen is het niet waard om lang over na te denken, laat staan om je door hem onzeker te laten maken. Al zou jij zijn signalen niet hebben opgepikt, dan nog dient hij zorgvuldig met andermans gevoelens om te gaan, aangezien verliefdheid iets is wat over het algemeen vaak voorkomt en absoluut geen schande is.

Wat betreft die jongen van die smsjes: ik vind dat absoluut een heel minne streek. Als je zoiets doet, ben je intens gemeen. Zijn gedrag is buitengewoon kwetsend en beschadigend. Als die jongen zo in elkaar steekt, kan hij zelf echt nooit gelukkig worden. Dat je daardoor geen enkele jongen durft te vertrouwen, is heel begrijpelijk.

Toch moet je verschillende dingen goed voor ogen houden:

-Niet elke jongen is zo gemeen als die in jouw leven een nare rol hebben gespeeld;

-Accepteer van jezelf, dat je door je ervaringen wat minder snel van vertrouwen bent;

-Realiseer je ook dat je onzekerheid weer wat zal afnemen, wanneer je in de toekomst een aantal positievere ervaringen zult krijgen;

-Wanneer jij van jezelf weet, dat je eerlijk met een ander omgaat en je best doet om het goede te doen, hoef je niet aan jezelf te twijfelen. Fouten maken doet iedereen en daar leer je van. Je bent dan niet meteen stom;

-Het hoort bij het volwassen worden dat je je afvraagt, hoe jouw gedrag op anderen overkomt. Dat heeft iedereen. Alleen is het belangrijk dat je op een gegeven moment op een punt uitkomt dat je denkt: zo zit ik in nu eenmaal elkaar. Ik accepteer een ander, een ander moet dat mij ook doen. En zo niet, dan heeft de ander een probleem. Die zal wel meer mensen ontmoeten die bij hem niet helemaal in de smaak vallen;

-Realiseer je ook dat we in een verdorven wereld leven, dat de omgang met elkaar door de zonde niet meer is, zoals God die heeft bedoeld.

Wanneer je met de jongen die jou nu leuk vindt, verder wilt, kun je toch het beste eerlijk tegen hem zijn over jouw ervaringen. Als je hem dan afstoot, is hij niet de juiste persoon voor je. Als hij laat zien dat hij wel betrouwbaar is en jou ook helpt bij het krijgen van vertrouwen, dan weet je gelijk dat hij op dat punt bij je past. Het is zo ontzettend belangrijk dat je in je relatie jezelf kunt zijn, dat je daar vanaf het begin mee bezig moet zijn. Leg hem ook uit dat je het moeilijk vindt om jezelf te geven (hoewel ik zoenen na een 2e afspraakje ook wel wat snel vind, hoor, zeker als je nog niet officieel verkering hebt). Bovendien is het heel belangrijk ook deze stap aan God voor te leggen. Weet dat je een man ook uit Zijn Hand ontvangt. Als Hij deze jongen de juiste voor jou vindt, zal deze jongen met jouw onzekerheid kunnen omgaan en zich daar niet door laten afstoten. Als Gods weg anders is, vraag Hem dan of Hij je wil laten zien wat wel Zijn bedoeling is.

In elk geval heel veel sterkte toegewenst!

Hartelijke groeten,
Jeannette Kreijkes

Dit artikel is beantwoord door

drs. J. H. Kreijkes-van Esch

• Geboortedatum:
  28-02-1983
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Rijssen
• Status:
  Inactief

15 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven