Over bekering zwijgen

Als God jou als Zijn kind aanneemt en je zegt daar niets over tegen anderen, doe je daar dan zonde mee? En nog een andere vraag die daar indirect mee te maken heeft: Als God tegen je zegt dat hij je liefheeft, zijn je zonden je dan vergeven? Als dat zo is, dan heb je misschien meer vrijmoedigheid om te spreken. Weet u daar misschien een antwoord op?

De Heere is het waard dat wij Hem belijden voor de mensen. Hij heeft zelf gezegd: Wie mij belijden zal voor de mensen, die zal Ik belijden voor Mijn Vader die in de hemelen is. We doen er zonde mee als we altijd maar onze mond houden, en niet spreken over de dingen van Gods Woord, en wie de Heere is, en voor ons zijn wil. Zelfs als we van onszelf niet weten of we een kind van God zijn, dan nog is de Heere het waard, dat we goed van Hem spreken.

Jouw vraag is echter nog iets anders gesteld, namelijk, of het zonde is als wij het verzwijgen, dat de Heere ons tot Zijn kind heeft aangenomen. Er zitten twee kanten aan deze zaak. De eerste is dat we er altijd heel erg voor moeten waken om onszelf op de voorgrond te plaatsen. Het staat er wel in psalm 66: “Hoort wat mij God deed ondervinden, wat Hij gedaan heeft aan mijn geest”. Daarbij moet het dan echter wel echt om Hem; om Zijn eer gaan. Een mens is maar al te zeer geneigd om zelfs op onverdiende genade nog hoogmoedig te worden.

Anderzijds: Wat kan het tot zegen zijn, en tot eer van Zijn Naam, als we persoonlijk mogen vertellen wat de Heere aan onze ziel gedaan heeft. En de apostel zegt ook: We moeten altijd bereid zijn om rekenschap te geven van de hoop die in ons is. Ik proef, als ik me niet vergis, uit deze vraag een bepaalde schroom: Ik zou het moeten vertellen, maar ik durf het niet. In dat geval zou ik zeggen: Ga niet zelf op eigen kracht dingen naar voren brengen. Als je werkelijk iets te vertellen hebt, aan familieleden of vrienden, en het is je verlangen om de Heere daarin te verheerlijken, vraag dan of de Heere daartoe een gelegenheid wil geven, en zoek daar dan naar, in afhankelijkheid van Hem. Dan kan het soms zomaar zo zijn, dat de Heere een mond geeft om te spreken. Het gaat me wel iets te ver, om zondermeer te zeggen dat iemand altijd de plicht heeft om aan anderen uit te spreken dat hij een kind van God mag zijn. Ook zonder dat het zo heel expliciet uitgesproken wordt, zullen anderen het vroeg of laat toch wel merken!
 
De tweede vraag is nog weer van andere aard. Als God zegt dat Hij je liefheeft, zijn dan je zonden vergeven? Mijn vraag zou zijn: Hoe heeft God dat dan gezegd? Je leest in Gods Woord dat God alle mensen liefheeft (bijvoorbeeld in psalm 145, waar gezegd wordt dat de Heere aan allen Zijn barmhartigheid bewijst). Tegelijk geldt van Zijn kinderen dat Hij hen in het bijzonder liefheeft, namelijk met een andere, een eeuwige liefde. Waar dat tweede ervaren wordt, daar is ook sprake van vergeving van zonden. Toch zou ik willen zeggen dat de zekerheid van het geloof meer verbonden is met de vraag wie Christus voor je is (heb je er een behagen in door Hem alleen behouden te worden, werkelijk zonder enige bijdrage van jezelf?) dan met een ervaring van Gods liefde. De zekerheid van het geloof stoelt niet op ervaringen (daar kunnen we ons ook heel erg in vergissen), maar op Christus Zelf.

Ik hoop dat dit enigszins een antwoord is.
 
Hartelijke groet, ds. N. den Ouden