Zegen aan het eind van een kerkdienst

Ds. N. den Ouden | Geen reacties | 24-10-2004| 00:00

Wat is de zegen van God die we aan het eind van een kerkdienst krijgen? Wat doe je als je iemand zegent? Mag je iets of iemand zegenen?

Goed dat deze vraag gesteld wordt, want er bestaan nogal wat misverstanden over. Het zegenen door ambtsdragers van de gemeente vinden we terug in Numeri 6 vers 22 tot 27 waar de Heere aangaande de priesters zegt: “Alzo zult gijlieden de kinderen Israëls zegenen, zeggende tot hen: De HEERE zegene u, en Hij behoede u! De HEERE doe Zijn aangezicht over u lichten en zij u genadig!De HEERE verheffe Zijn aangezicht over u, en geve u vrede. Alzo zullen zij Mijn Naam op de kinderen Israëls leggen, en Ik zal ze zegenen”.
 
We kennen ook de zegenformule aan het slot van de brieven van Paulus die aan het einde van onze kerkdiensten soms wordt uitgesproken. Belangrijk is wat de Heere in Numeri 6 gezegd heeft: “Gij zult Mijn Naam op de kinderen Israëls leggen, en Ik zal ze zegenen”. De Naam op hen leggen, wil zeggen: Het gaat in de zegen die de Heere geeft om Hem die alleen heerlijk is, Die instaat voor Zijn volk, Die het beschut en beschermt tegen vijanden, en hen nabij wil zijn. Wat hebben wij meer nodig? De predikant mag dat over de gemeente die naar huis gaat uitspreken. Tegelijk staat er in Numeri zes achter, dat de Heere zegt: Ik zal ze zegenen. De dienaren spreken de zegen uit, maar de HEERE zegent! Dat is Gods eigen werk dat Hij nooit uit handen geeft.
 
In het nadenken over de zegen die wordt uitgesproken bestaan er twee valkuilen. De ene is om te denken: Het is een passende afsluiting van de kerkdienst en meer niet, en het wordt gedachteloos aangehoord, als een sein dat we naar buiten kunnen. Dan gaan we er wel erg oppervlakkig mee om, en dan verstaan we niet wat een oneindig grote zaak het is, dat die zegen wordt uitgesproken, en wat voor een rijkdom daarin onder woorden wordt gebracht: Gods nabijheid! De andere valkuil is dat mensen een haast magische en rituele kracht aan het uitspreken van die zegen toekennen, alsof je met het horen van de zegen ook die zegen zelf ontvangen. Dan staat er echter duidelijk dat de Heere zegent, en niet de dienaar. De Roomse Kerk gaat op dit punt duidelijk verkeerd.
 
We hebben ons bij dit alles af te vragen of er plaats is voor Gods zegen in ons hart, en wij onze vervloeking hebben leren kennen (en het is al een zegen als we dat leren kennen!), en ook Hem die aan het kruis een vloek is geworden, om de Zijnen met Zijn zegen te verrijken.
 
Je leest verder in Gods Woord dat soms ook ouders (zij zijn toch ook ambtsdragers!) hun kinderen zegenen. Mattew Henry zegende iedere dag zijn kinderen! Je hoort soms van mensen die op hun sterfbed de omstanders zegenen of ook zelf gezegend worden. Daar is op zichzelf niets op tegen, mits het geen bijgelovige trekken krijgt en mits we maar niet denken die die zegen door het aanhoren van die woorden ook verkregen wordt. Waarom zouden we trouwens elkaar niet in alle gunning de zegen des Heeren voorhouden? Dat is beter dan het lege: Het beste! Succes! En al dat soort uitdrukkingen meer.
 
Ten slotte: Verlang jij er naar Gods zegen te ontvangen?
 
Hartelijke groet, ds. N. den Ouden

Dit artikel is beantwoord door

Ds. N. den Ouden

• Geboortedatum:
  25-10-1969
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Leerbroek
• Status:
  Inactief

125 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven