Vriend durft de stap naar verkering niet te nemen

Alie Hoek - van kooten | Geen reacties | 07-03-2003| 00:00

Ik heb vorig jaar een jongen leren kennen die ik vanaf begin heel graag mocht. We hielden contact en dat verdiepte zich ook. Na enkele maanden kregen we verkering en we waren allebei gelukkig. De dag daarna vertelde mijn vriend me al dat hij het ontzettend moeilijk had gehad die nacht omdat hij niet wist of het wel juiste keuze geweest was. Of hij er wel helemaal achter kon staan. Ik was helemaal verslagen. We besloten het samen uit te praten en na een open en eerlijk gesprek werd het contact weer hersteld. Ik beloofde hem tijd te geven omdat ik voelde dat hij wel veel om mij geeft, maar doordat hij van zichzelf eist dat hij eerst voor 100 procent zeker moet weten of ik de ware voor hem ben, begint hij te twijfelen. Ik voelde dat hij het ontzettend moeilijk had met zichzelf en heb hem in die tijd geholpen waar en wanneer ik maar kon. Als hij bij me was ging het goed en gingen we weer met elkaar om als hadden we verkering. Maar hij durfde het nog niet aan om onze relatie openbaar te maken. Ik wist dat het goed was hem de tijd te geven om erin te groeien dus ik had daar geen problemen mee. We groeiden steeds meer naar elkaar toe en de liefdesband werd steeds hechter. Alles wat ons bezighield bespraken we samen, ook onze gevoelens t.o.v. elkaar.

Totdat ik na verloop van tijd vroeg hoe lang het geheim moest blijven. Hij vond dat dat niet meer nodig was, maar wilde het eerst samen met mij bij hem thuis gaan vertellen. De afspraak daarvoor maakte hij nooit. Ik wilde nu toch wel (zeker met feestdagen voor de deur) dat familie enz. hem zou ontmoeten dus ik vroeg hem het hem opnieuw. Toen zei hij telefonisch dat hij me liever niet meer wilde zien een maand lang (was precies decembermaand) en dat hij daarna zou zien of hij me miste. Ik heb toch in die maand contact gehad met hem (ging ook van hem uit) en toen kwam hij op afgesproken tijdstip naar mij. Eerst was alles goed, ik voelde zijn liefde en wist toen ook dat het goed zou komen. Hij was echt gelukkig(!) op dat moment. Dat zag ik aan zijn ogen en alle moeilijkheden leken van de baan. Maar een poosje later was hij opeens stil en zei niet met me verder te willen. U zult begrijpen dat die klap hard aankwam.

Ik heb toen heel gesprek met hem gehad en ik weet zeker dat hij ontzettend met zichzelf in de knoop zit. Misschien een vorm van hechtingsproblemen, vooral omdat hij vaste relatie niet aandurft terwijl hij heeft laten zien van me te houden. Ik heb hem een lange brief geschreven en gevraagd of hij het aandurfde om met mij deskundige hulp te zoeken om zo eens met ander erover te praten. Hij bedankte hartelijk voor de brief en zei dat hij erover na zou denken en dat mijn eerlijkheid wel hard aangekomen was. Hij zou reageren en wil me opnieuw weer spreken.

Maar hoe moet ik verder gaan? Ik heb meerdere keren zijn liefde gevoeld en hij is ondanks alles wat gebeurd is heel veel voor me gaan betekenen. Omstanders kunnen soms niet begrijpen dat ik nog van hem hou, maar dat is nu juist het mooie van liefde. Dat is iets binnen in je. Ik wil hem zo dolgraag helpen, want ik voel gewoon dat er ergens blokkade zit waardoor hij niet verder durft. Maar aan andere kant wil hij ook niet radicaal nee tegen me zeggen. Kunt u hier iets in zeggen? Weet u of het voor mij goed is om te blijven vechten voor ons geluk?

En hoe krijg ik iemand zo ver dat hij stap naar deskundige hulp durft te nemen? En moet ik dan meteen meegaan? Of moet ik ervan uitgaan dat alles wat hij mij heeft gegeven aan liefde e.d. voortkwam vanuit oneerlijkheid? En hoe zou ik daar achter kunnen komen? Ik zou dit zelf niet kunnen geloven, zeker omdat we altijd zo open en eerlijk met elkaar gepraat hebben, maar vrienden hebben me een keer gevraagd of ik wel overtuigd was van zijn eerlijkheid. Dat ben ik nog steeds en daarom wil ik hem ook koste van het kost helpen om over de drempel heen te stappen. Ik wil hem zomaar niet loslaten, ik zou dat mezelf niet vergeven...

Alvast bedankt dat u mijn onbegrijpelijke verhaal wilde lezen en ik hoop dat u een advies voor mij heeft hoe ik verder moet gaan!

Je merkt aan je brief dat de liefde van je vriend voor jou heel mooi is opengebloeid, alleen op het moment dat het werkelijkheid wordt, schrikt hij er voor terug. Hij durft gewoon niet naar z'n eigen gevoelens te luisteren. Op het moment dat het er op aan komt, lijkt het wel alsof hij de werkelijkheid niet aankan. Hij zegt het ook zelf dat hij het eerst voor 100 procent zeker wil weten, alsof hij de volgende dag al moet gaan trouwen.

Maar daarom heb je juist verkering: in de verkeringstijd groei je of meer naar elkaar toe of meer van elkaar af. Met verliefdheid wordt in feite alleen maar iets op gang gebracht: je voelt je aangetrokken tot elkaar en zo krijgt je contact met elkaar. Hij gaat dan heel erg zijn eigen gevoelens analyseren of hij echt wel voldoende van je houdt. Ja, als je daar te diep over gaat nadenken, dan weet je het gewoon niet meer.

Veel belangrijker is het of je ziet dat je bij elkaar past: dat je elkaar aanvoelt, elkaar aanvult, elkaar begrijpt, samen dingen wilt doen, het geloof samen kunt delen enzv. enzv.

Ik merk uit je brief dat je vriend de stap naar verkering niet durft te nemen. Het ligt bij hem inderdaad wel erg diep, waarschijnlijk is hij te perfectionistisch en durft hij alleen beslissingen te nemen als hij van te voren 100 procent zeker weet dat hij de goede beslissing neemt. Maar ja, zo werkt het niet in het leven. Verkering aangaan is ook het durven te doen! Als het zo blijft, is het inderdaad goed om hem te adviseren er eens met een psycholoog over te praten.

Alie Hoek-van Kooten

Dit artikel is beantwoord door

Alie Hoek - van kooten

• Geboortedatum:
  27-08-1949
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

940 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven