(...) Ik heb er toch zo ontzettend veel moeite mee om mijn single zijn te accept...

drs. E.J. (Els) van Dijk | Geen reacties | 19-03-2007| 00:00

Beste mevrouw Van Dijk, Laat ik beginnen mijn bewondering uit te spreken voor de manier waarop u in het leven staat!! U bent een dame met een mooie maatschappelijke positie. Naar ik kan opmaken uit de interviews en stukken die ik regelmatig van u lees ook een dame met een oprecht geloof. Echter, daarnaast ook een dame die zonder huwelijkspartner door het leven gaat. U heeft in mijn ogen op een bewonderenswaardige manier invulling en zingeving aan uw single leven gegeven. En naar ik als verre toeschouwer op kan maken leeft u uw leven over het algemeen ook nog eens in blijmoedigheid. En in dit laatste ligt dan ook mijn vraag aan u. Zelf ben ik een jonge vrouw van eind 20. Voor het oog van de buitenwereld zal ik wellicht als redelijk geslaagd door het leven gaan. Velen om mij heen denken (en sommigen zeggen dat ook) dat het min of meer een bewuste keuze van mij is dat ik nog geen partner heb. Dat ik mijn carrière, onafhankelijkheid en vrijheid niet op zou willen geven voor een man en dat ik erg goed weet wat ik wil. Maar schijn bedriegt ook hier, want niets is minder waar. Ik verlang juist enorm naar een levensmaatje waarmee ik alles kan delen, samen de weg van dit leven vervolgen. Sterker nog: ondanks alle zegeningen (die ik gelukkig echt nog wel op kan merken), voel ik me vaak zo alleen en eenzaam, ja soms ook zo verschrikkelijk doel- en nutteloos en is er eigenlijk maar één ding dat ik wil: een lieve man voor wie ik mag zorgen, die ik lief mag hebben en beminnen. Samen een gezin stichten, er zijn voor elkaar en hopelijk voor onze kinderen als we die mogen krijgen. En op die momenten vraag ik me dan wel eens af: hoe doen al die andere single vrouwen dat dan toch? Hoe slaan ze zich door dit leven heen? Zeker nu vrienden en vriendinnen zich steeds meer gaan settelen en kinderen krijgen, slaat het gevoel van ‘alleenzijn’ vaak als een vloedgolf over me heen. Ik heb er toch zo ontzettend veel moeite mee om mijn single zijn te accepteren. Heeft u als ervaringsdeskundige misschien wat handreikingen om hier wat minder krampachtig mee om te gaan en uit deze neerwaartse spiraal te komen? Alvast bedankt en een hartelijke groet!

Beste...
 
Laat ik beginnen om mijn dank uit te spreken voor je complimenteuze woorden. Ik ben ook dankbaar omdat mijn boodschap blijkbaar overkomt hoewel jij mij alleen op afstand kent: ja, je kunt gelukkig zijn, óók als je niet getrouwd bent. Soms denk ik zelfs dat dit in een aantal gevallen zelfs gemakkelijker is dan in de “huwelijkse staat” als ik zie hoeveel mensen ongelukkig zijn in hun relatie(s).
 
Maar dit bedoel ik niet als een doekje voor het bloeden. Natuurlijk heb ik hetzelfde meegemaakt als jij: de twintigers om je heen die trouwen, en kinderen krijgen; je vrienden die in verband daarmee vertrekken. En voor mijzelf op een gegeven moment ook moeten realiseren en aanvaarden: oké je leeftijd vordert, de kans dat je zelf kinderen zult hebben wordt steeds kleiner en dat terwijl je kinderen zulke geweldige wezens vindt! Dat heeft wel een worsteling gekost, maar het heeft mij eigenlijk nooit gefrustreerd.
Hoe kan dat?

'k Ben er altijd van uitgegaan dat de levensomstandigheden van een mens passen bij de levensopgave en dus de verantwoordelijkheden die God hem/haar geeft. Dat geeft eerst al een stuk rust en overgave. Heere, als U het nu niet bij mij vindt passen, als ik nu eerst andere dingen te doen heb, dan probeer ik U te vertrouwen én vertrouw ik de toekomst aan U toe. En in de tussentijd zal ik doen wat mijn hand vindt om te doen. Weet je, ik probeer Mattheus 6 heel serieus te nemen, waarin staat dat ik niet bezorgd hoef te zijn voor morgen en dat ik mijn handen vol heb aan vandaag én dat er van dag tot dag voor mij gezorgd wordt door mijn Hemels Vader. Leef bij de dag, zegt de Heere Jezus! En ik merk dat dit ô waar is!

Op het moment dat je je fixeert op wat je mist in je leven, verlamt je dat en kun je er zelfs zuur en bitter van worden. Ondankbaar ook. Waarom geeft God jou nu niet waar je het meeste naar verlangt? Maar als je die vraag stelt, begin je aan de verkeerde kant. Ik begin liever aan de andere kant: wat zou God voor ogen hebben gehad toen Hij mij schiep? Hoe wil Hij mij inschakelen in Zijn Koninkrijk? Op zichzelf al een wonder van de eerste orde. Zeker als ik daarbij bedenk dat Hij mij van alles, maar dan ook alles zal voorzien om tot Zijn doel met mijn leven te komen! Wat een genade! Doen vinden  wat je hand vindt om te doen, zei ik. Dat is ôveel! Bij mij is het altijd meer dan ik werkelijk kan waarmaken, dus ik moet ook vaak “nee” zeggen. Als je probeert te bekijken waar God jou kan gebruiken, inschakelen om iets van Zijn liefde door te geven aan anderen, biedt dat zoveel perspectief.
 
Als mens zijn wij geschapen om liefde te ontvangen en liefde te geven. Het diepste verlangen dat God in elk mens legt, is het verlangen naar Hem. Je gekoesterd te weten in Iemand die je onvoorwaardelijk liefheeft, die je sterkt en beschermt en de kracht geeft voor wat je nodig hebt in dit leven. Het volgende verlangen, is het verlangen naar relaties met diepgang met medemensen. In die volgorde mogen/moeten we gericht zijn op de vervulling van onze verlangens. Als je rust en vrede vindt bij God, geeft dat ook de basis voor de vervulling van je verlangens op menselijk niveau.

Nogmaals: we zijn geschapen om lief te hebben en bemind te worden. Dat zit heel diep in ons! Maar dat kan op verschillende manieren uitgewerkt worden.
 
Praktisch? Hoe kan ik de mensen liefhebben die God op mijn weg plaatst? Collega's, vrienden, familie? In mijn geval ook: eerst kinderen, nu jongeren? Ik mag van de mensen houden die God mij doet ontmoeten in dit leven. En dat is een liefhebben in verschillende gradaties. Van collega's houd ik anders dan van mijn beste vriendin en van de kinderen van één van mijn zussen waar ik een heel bijzondere en warme relatie mee heb, weer op een ander manier. Wie goed doet, goed ontmoet, zegt een oud gezegde. Het is zo waar! Als je daar je elke dag van bewust bent kun je zoveel geven en krijg je zoveel meer terug! En mag je alle situaties ook toevertrouwen aan de God die wel alles over ziet. “Ik heb niet alle antwoorden, maar ik ken Iemand die ze wel heeft”, is voor mij een rustgevende gedachte. Met daarnaast de ander wijze gedachte: “Help mij voor ogen te houden, Heere, dat er vandaag niets zal gebeuren wat U en ik samen niet aankunnen.” Een mens met God is altijd in de meerderheid.
 
Iets typisch “vrouwelijks” is de wens om voor mensen en dingen te zorgen. Zorg voor de mensen die je dierbaar zijn, zorg voor goede vriendschappen (ô waardevol!), zorg voor je woonomgeving. Huis(je) en eventueel tuin. Als ik het weekend in mijn eentje doorbreng, kan het zo heilzaam zijn om te zorgen voor bloemetjes en planten...

Al met al is mijn reactie op jouw vraag wel lang geworden. Wees ervan overtuigd dat God jouw leven gewild heeft en dat Hij ook jou wil inschakelen in het heilsplan dat Hij met deze wereld heeft. Welke rol mag je daarin vervullen? Welke mensen kunnen je daarin stimuleren en bevestigen? Wie zegenend in het leven staat, zal gezegend worden! 
 
Ik hoop dat je iets met dit antwoord kunt. Als dat niet zo is, hoor ik het graag. 'k Wens je een liefhebbend leven. Dat is ô de moeite waard!

Drs. Els van Dijk

Dit artikel is beantwoord door

drs. E.J. (Els) van Dijk

• Geboortedatum:
  28-01-1956
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

213 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven