Stilgezet door een erg ongeluk

Ds. M.J. Kater | Geen reacties | 07-03-2004| 00:00

Ongeveer aan het begin van vorig jaar werd ik opeens stilgezet door een erg ongeluk. Ik ben daarna veel meer met het geloof bezig geweest, heb veel met andere mensen gepraat: 'lichter' als m'n ouders en even 'zwaar'. Hiervan ben ik in de war geraakt. De 'lichteren' kwamen bij mij beter over, maar ik kan niet geloven dat onze kerk en al mijn familie het echt in meer of mindere mate verkeerd ziet. En zo waren er dit jaar zoveel dingen waardoor ik twijfelde. En ondertussen heb ik God nog steeds niet gevonden. Ik voel mezelf een bedrieger, ik weet dat ik slap ben en dat ik zo niet verder kan. Maar hoe meer ik bid lees en hoop, hoe meer zonden ik doe, hoe slechter ik denk en hoe sneller ik denk dat het voor mij niet kan. Ik probeer er dan zo weinig mogelijk meer aan te denken, maar steeds komt het weer boven en weet ik: zo kan het niet verder. Ik zit niet lekker in m'n vel omdat ik ook zo slap ben om niet van zoetigheden af te blijven en daardoor zie ik er nogal grof uit, waardoor ik door alle ontkenningen van anderen heen blijf denken dat niemand me aardig vind en dat ik nooit een vriend krijg. Ook op school vind ik het vreselijk. Ik wil graag God vinden en zekerheid hebben zodat ik alles tegen God kan vertellen en dat God me wil helpen zoals goed voor mij is. Wilt u voor me bidden en weet u een antwoord?

Als ik op je vraag inga dan is dat niet meer dan ingaan op enkele dingen die je noemt. Je voelt je immers een vat vol met vragen. Laat ik met de opmerking beginnen “ik zit niet lekker in m’n vel”. Wat je daarachter schrijft is niet zozeer een geestelijk probleem, maar een psychisch probleem. Dat schrijf ik niet om je snel even een etiket op te plakken, maar wel om je aan te raden daar hulp bij te zoeken. Dat kan “officiële” hulpverlening zijn, maar misschien is er een vriendin die je daarbij wil en kan helpen door met haar bepaalde afspraken te maken over jouw ‘eetgedrag’. Een heel eenvoudige vraag: doe je iets aan lichaamsbeweging?

Dan de vragen over het willen vinden van God. Waarom kwamen de ‘lichteren’ beter bij jou over? Kwam dat omdat zij je een bemoedigend schouderklopje gaven en je moed ingesproken hebben: “als je er zo mee bezig bent, wil God Zich zeker laten vinden”, of zoiets? Daar is dan ondertussen weinig van overgebleven, begrijp ik uit het vervolg van je brief. Waarom wil je eigenlijk God vinden en zekerheid hebben? Is dat, omdat je “alles tegen God kan vertellen en dat God me wil helpen zoals goed voor mij is”, zoals je schrijft? Het is duidelijk dat je een ‘praatpaal’en een ‘steunpilaar’zoekt en nodig hebt. Maar wat zijn jouw gedachten over God? Kreeg je de Heere echt lief?

Verder deed je de ervaring op dat hoe meer je ermee bezig was, hoe ellendiger je jezelf voelde en hoe meer zonden je deed (bedoel je daarmee werkelijk meer zonden doen of zag je er veel meer?).
 
Wat kunnen mogelijke oorzaken zijn? Ik noem er twee: 1. De Heere wil jou afhelpen van het idee dat je de zaligheid met bidden en bijbellezen moet verdienen. Als ik eerlijk ben, proef ik dat een beetje in wat je schrijft. 2. De duivel doet een uiterste poging om je in zijn eigen macht te houden. Juist op het moment dat hij bang is iemand kwijt te raken aan koning Jezus, zal hij er alles aan doen om je op andere gedachten te brengen.

Wees er verder van overtuigd dat de Heere heel anders ‘kijkt’dan de mensen doen. Lees voor jezelf nog eens 1 Kor. 1: 26-31. Daar gaat het ook over het “onedele” en het “verachte”. Dat staat de Heere niet in de weg.  Het beste wat je kunt doen, is wat het verloren schaap deed. Het liet zijn geblaat horen, waarin nood doorklonk. En de Goede Herder is nog steeds een (op)zoekende Herder!

Ds. M. J. Kater

Dit artikel is beantwoord door

Ds. M.J. Kater

• Geboortedatum:
  18-12-1962
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Zeist
• Status:
  Inactief

7 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven