Mijn geweten klaagt me aan

Ds. A. Goedvree | Geen reacties | 01-02-2007| 00:00

Ik ben werkzaam in de wijk en sta daardoor erg veel aan sterfbedden! Lichamelijk en psychisch begeleiden is je taak, wat ik ook vol passie kan en mag doen! Wat ik zo moeilijk vind is dat ik aan die sterfbedden niet mag gaan staan waarschuwen voor het behoud van de ziel... Zelf te weten waar een mens zonder God heen gaat en toch moeten zwijgen. Hoe moet ik daar in staan? Meer dan bidden voor hen of ernaar vragen kan ik niet. Ja, een gesprek erover mag. Praten over het leven na de dood is ook prima, maar verder... Mijn geweten klaagt me steeds meer aan, het vreet aan me! Hoe kan ik hier nou wél mee omgaan?

Beste vragensteller,

Je legt een zwaar dilemma voor. Enerzijds de liefde tot je werk, anderzijds de moeilijkheid om door je werk te getuigen van de ene weg tot behoud: Jezus Christus. En dat juist op de grenzen van tijd en eeuwigheid. Dat is heel moeilijk. Ik heb vaker vragen gehad over dit onderwerp van verpleegkundigen (niet via Refoweb, maar in de gemeente). Het is een bekend ´probleem´, je bent niet de enige die hiermee te strijden heeft. Graag wil ik enkele aanwijzingen geven ter overdenking.

A. Primair is en blijft je taak: lichamelijke en psychische verzorging. Die zorg is nodig, en op dit moment is je eerste roeping (je goddelijk beroep) om mensen te verzorgen. Dat is al een getuigenis op zichzelf. Probeer niet het (begrijpelijke) verlangen tot zielzorg de gewone zorg te laten verdringen. Wat betreft je werk moet je dit voor ogen houden: je eerste roeping is verzorging, daarna komt al het andere.

B. Wanneer je jezelf tot taak geeft de zielzorg -op het grensvlak van tijd en eeuwigheid- op je te nemen, en je verantwoordelijk voelt voor een mens zijn behoud, dan ben je toch een stap te ver. Het is begrijpelijk dat het je altijd weer aangrijpt, je ziet mensen sterven en je ziet ze naar God gaan om Hem te ontmoeten. Dat is diep aangrijpend. Maar, jouw taak is: verzorging. Probeer dat voor jezelf helder voor ogen te houden. Als je jezelf tot taak stelt om pastor te zijn, kom je in de problemen met je werk.

C. Ben je dan niet als christen geroepen te getuigen? Jawel, zeker! In alles van het leven moeten wij getuigen zijn tot behoud van andere mensen. Maar, dat is in alles zo. Jouw zorg voor mensen in de terminale fase, is een zorg die je mag doen in de Naam van Jezus Christus. Elk stukje liefde die je geeft, elk stukje zorg wat je geeft: doe het in Zijn Naam - soms zonder woorden. Lees Mattheus 25 maar. Wat je aan je naaste doet -uit liefde voor Jezus Christus- dat heb je voor Hem gedaan. En daarmee je naaste tot heil.

D. Bedenk dat de mens die je voor je hebt, een leven lang genadetijd heeft gehad. De Heere is vrij, een mens is verantwoordelijk. Niet om daarmee te zeggen: pech gehad als ze onbekeerd God tegemoet gaan - eigen schuld. Nee, maar in Gods welbehagen en de mens zijn verantwoordelijkheid mag voor jou een stukje “ontspanning” liggen. Het hangt niet van jou af.

E. En toch -anderzijds- mag je de kansen waarnemen om -indien mogelijk- te spreken van Christus. Als mensen daar een opening voor geven, vragen naar jouw overtuiging, etc. etc. is er geen reden om te zwijgen. Vertel dan wie Christus voor jou is, vertel dan wie Christus is voor een ieder die in Hem gelooft. En als je merkt dat er geestelijke vragen zijn, strijd is, meldt het bij de geestelijke verzorging, schakel een predikant in, of wie dan ook. Je mag erover spreken, maar niet als een opgelegde zaak of een vooringenomen doel.

F. Zie het als een belangrijke taak om te bidden voor de mensen die je moet verzorgen. Vraag aan de Heere of Hij voor hun ziel wil zorgen en daarvoor opening en middelen wil geven. Misschien ben je een instrument in Zijn handen, misschien iets of iemand anders. In elk geval: wat een waardevolle taak om te bidden voor de mensen die jij moet verzorgen. Soms moet je zeggen: wie doet het anders. En -als de gelegenheid zich voordoet- zeg dat maar tegen de mensen.

Je ziet: er zijn verschillende kanten aan deze zaak. Misschien heb je er zelf al wel aan gedacht. Wat is ik je wil adviseren is om dit alles biddend voor de Heere neer te leggen. Ga in afhankelijkheid je weg, en vraag of de Heere goede opening wil geven voor gesprekken, bidt voor de mensen die op je weg komen. Maar, voorkom dat je in een kramp terecht komt en je jezelf doelen oplegt die je voor God, de mensen en jezelf niet kunt waarmaken.

Tenslotte: er is een boekje van drs. A. A. Teeuw, “Zorgen in de laatste levensfase”, een deeltje uit de serie pastoraal en praktisch. Dat gaat ook over deze zaken. Hartelijk aanbevolen.

Gods zegen toegebeden,
Ds. A. Goedvree, Arnemuiden

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. Goedvree

• Geboortedatum:
  16-06-1970
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Hellouw
• Status:
  Inactief

108 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven