Samenwonend met moslim

Ds. C. den Boer | Geen reacties | 19-02-2005| 00:00

Vijf jaar geleden heb ik gebroken met God. Vier jaar geleden heb ik mijn vriend leren kennen. Hij is moslim. Ik heb altijd tegen hem gezegd dat ik nooit van m’n leven meer met een God te maken wil hebben. Tot een aantal maanden terug... Ik ben er nu wel achter dat ik God nodig heb in mijn leven. Mijn vriend accepteert het, maar ik ben bang dat als we (misschien) kinderen krijgen hij van gedachten verandert. We wonen drie jaar samen en we houden echt van elkaar. Het doet ons allebei pijn dat er misschien geen toekomst voor ons is. Ik moet kiezen; voor een leven zonder m’n vriend en met God? Of voor een leven met God en met m’n vriend en afwachten wat er komen zal? M’n vriend zal nooit christelijk worden. Maar als ik bij hem wegga komt hij waarschijnlijk nooit meer in aanraking met christenen. Mag ik hem dat ontnemen?

Beste vraagstelster,

Als ik je goed begrijp heb jij -na een leven waarin je je van God hebt afgekeerd en van alles wat je misschien van je jeugd af (van huis uit?) had meegekregen- een aantal maanden geleden een bijzondere ervaring gehad. Wat dat precies is geweest, beschrijf je niet. Maar ik ga ervan uit, dat God in jouw leven heeft ingegrepen en tegen je gezegd heeft: Zo mag jij niet langer doorgaan. Zonder Mij kun je niets doen. En is het dan nu zo, dat je elke dag bidt en in de Bijbel leest en misschien ook naar de kerk gaat op zondag? En als je bidt, ervaar je -hoop ik- dan ook de rijkdom van Gods nabijheid in al je zorgen en noden? Ik denk, dat je dat nooit meer kwijt wilt en ook nooit meer wilt terugkeren naar het leven van vroeger. Als God Zich met jou heeft ingelaten en je tot Zijn eigendom heeft gemaakt, dan kan je immers ook nooit meer zeggen: Heere, ik heb met U niets van doen?!? Wel, vraag dan maar elke dag: “Heere, wat wilt Gij dat ik doen zal”. De vraag die je aan mij via Refoweb hebt voorgelegd, mag je dus ook aan de Heere voorleggen. En wat zal Hij je dan antwoorden? Mag ik proberen dat te zeggen?

1. Het is niet goed van jou om te gaan samenwonen met een vriend, van wie je niet weet of hij het goed vindt dat je de kinderen die je van hem zou kunnen krijgen, christelijk opvoedt. Ik zou je raden: houd op met dat samenwonen. Seksuele gemeenschap kan alleen echt opbloeien in een huwelijk waarin twee mensen zichzelf geheel aan elkaar kunnen geven en ook de verantwoordelijkheid voor eventuele kinderen samen voor hun rekening willen nemen. Als dat niet zo is, kent een huwelijk immers geen draagvlak van dezelfde waarden en normen en dat zal tot grote spanningen lijden.

2. Als je nu al zeker weet dat je vriend nooit christelijk wil worden, betekent dat dan dat hij praktiserend Moslim is en dat hij dus nooit met jou de geheimen van het christelijk geloof wil delen? Maar het christelijk geloof is voor jou toch onopgeefbaar? Is het dan niet beter, dat jullie verbintenis verbroken wordt? Hoe pijnlijk dat misschien voor jullie beiden ook is. Probeer dat aan elkaar uit te leggen. Blijf ook voor je vriend bidden. Want ook hij is een schepsel van God en heeft hetzelfde nodig als jij. De Heere is machtig om ons (ook je vriend) in te winnen voor het heerlijke geheim van het geloof in de Heere Jezus.

Misschien kun je ook je problemen delen met iemand die ook het christelijk geloof belijdt (een pastor, een goede vriendin). En wellicht kan die persoon jullie verder goede raad geven. Ik laat het nu even hierbij, omdat ik niet precies de achtergrond van je leven ken. Maar ik heb het gevoel, dat jij nooit meer loskomt van de Heere. Wel, laat dat dan maar je hele levenshouding en levenswandel bepalen.

Je Refowebpastor

Dit artikel is beantwoord door

Ds. C. den Boer

• Geboortedatum:
  20-04-1931
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Barneveld
• Status:
  Inactief

241 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven