Uitmaken of niet? Met deze vraag loop ik nu al enige tijd rond en het begint me ...

Uitmaken of niet? Met deze vraag loop ik nu al enige tijd rond en het begint me echt op te breken. Ik heb nu ongeveer acht maanden een relatie. Ik heb hem leren kennen tijdens een werkervaring in buitenland. Ik voelde me destijds best wel eens eenzaam en deze relatie werkte dan ook als een warm bad. Helaas brak ook het moment aan om naar Nederland terug te keren. Het was allemaal heel emotioneel maar we hadden goede afspraken gemaakt om regelmatig over te vliegen. Eenmaal terug echter merkte ik dat ik werd opgeslokt door mijn leven hier, familie, vrienden, werk... en mijn vriend raakt op de achtergrond. Ik mis hem eigenlijk niet zo erg. Ik heb dit vrijwel meteen verteld. Hij is overtuigd van zijn liefde en mist me ontzettend. En nu tobben we al een paar maanden aan. Als we elkaar zien merk ik dat ik snel geïrriteerd ben over wat hij doet en hoe, etc. Na hem een aantal weken niet gezien te hebben voel ik er niet zoveel bij om hem weer te zien. Ik vind het soms zelfs niet fijn als hij me kust, iets waarover ik me schuldig voel en ik probeer het aan de kant te zetten. Het liefst zou ik hele goede vrienden met hem zijn, want hij is een ontzettende lieve jongen en ik voel me ontzettend op mijn gemak bij hem. We vertellen elkaar alles, het is gewoon veilig. Het voelt alsof ik mijn soulmate gevonden heb en daarom wil ik hem ook niet kwijt. Maar het blijft aan me knagen: Is dit alles? Is dit liefde? Er moet toch ook lichamelijke aantrekkingskracht zijn of gaat dat over of is niet belangrijk? Ik zou wel eens een keer in mijn leven echt verliefd willen worden zoals vrienden en broers en zussen. Of kan het ook dat ik zón type ben dat niet verliefd kan worden? Ik word er gek van en ik vind het tijd om knopen door te hakken, maar ik weet niet  wat ik moet! Ik vind het niet fair tegenover hem om hem in twijfel te laten zitten. Verdient hij niet iemand die net zo stapel op hem is als hij op mij?

Dat is een moeilijke vraag. Aan de ene kant waardeer je hem enorm en voel je je op je gemak bij hem en aan de andere kant ben je hem na een tijdje eigenlijk ook al wel weer vergeten. Het kan inderdaad zijn dat je het type bent dat niet zo snel verliefd wordt. De mate van verliefdheid mag je ook niet al uitgangspunt nemen om wel of niet een verkering te beginnen. Denk ook eens goed na over je toekomst? In welk land ga je wonen? Zou je dat kunnen in de vreemde wonen, ver weg bij familie en vrienden? En als hij hier naar toekomt, zou hij hier dan kunnen wennen? En hoe zit het met de  cultuurverschillen? Stel je eens voor dat je een jaar of vijf getrouwd zou zijn met hem en misschien in een ver land woont, zou je dat kunnen?

Al die factoren moet je ook mee laten spelen. Je moet je de toekomst eens  realistisch voorstellen. Het feit dat hij als je hem een tijd niet ziet, naar de achtergrond verdwijnt, vind ik geen goed teken. Je zou juist meer naar elkaar moeten gaan verlangen.

Alie Hoek-van Kooten