Heiligmaking en strijd tegen zonde
Ds. P. van der Kraan | Geen reacties | 25-09-2005| 00:00
Vraag
Kunt u uitleggen hoe het nu precies zit met de heiligmaking en de strijd tegen de zonde? Ik vind het heel moeilijk als ik bij mezelf kijk. Aan de ene kant ben ik bang dat ik vecht uit angst om afgehouwen te worden, zoals de rank die geen vrucht draagt. Maar aan de andere kant voel ik wel dat er uit mij geen vrucht meer kan komen in der eeuwigheid.
Ik weet wel dat het gaat om vruchten van de Heilige Geest en niet van jezelf, maar ik blijf het moeilijk vinden, want ik zie geen vruchten bij mezelf. En ik wordt zo gauw passief: de Heilige Geest moet het doen, ik kan het immers zelf niet? Wat kan ik daar tegen doen?
Antwoord
Je diepste motieven om het goede te doen, ken ik niet. Een mens kan uit angst om verloren te gaan in zijn vroomheid ver gaan. Denk aan Luther in het klooster. Je zult jezelf dus eerlijk voor Gods aangezicht moeten onderzoeken of je alleen probeert het goede te doen en tegen de zonde te strijden uit angst om verloren te gaan of omdat je God niet kunt missen. Aan de andere kant: de zorg om onze kostbare ziel is niet verkeerd. De Heere Jezus zegt toch zelf dat we het meest hem moeten vrezen die beide ziel en lichaam kan verderven in de hel?! Alleen is het niet genoeg om daarin te blijven steken. Er moet toch een moment komen dat het ons meer om God en Zijn eer gaat dan om onze zaligheid. Nu kunnen we onszelf niet tot die hoogte opwerken, dus laat dat aan de Heere over. Vraag of Hij je verder leiden wil en dieper inzicht geven wil in deze zaken.
Wat betreft de heiligmaking: als je Bunyan's “Een Christenreis naar de eeuwigheid” kent, weet je dat Christen op een gegeven moment komt in bet huis van een meneer die Uitlegger heet. Daar komt hij in een kamer waar een meisje stof aan het opvegen is. Ze doet heel goed haar best en is ijverig bezig. Maar hoe harder zij werkt, hoe meer stof er opwaait, zo erg dat ze er in dreigt te stikken. Ik vind dat nog steeds een prachtig beeld van wat een zondaar, die ontdekt is aan zichzelf en weet dat hij in Christus alleen vergeving kan vinden, gaat doen om zichzelf voor God aangenaam te maken. Hij gaat hard aan het werk, want hij kent zichzelf nog niet zo in zijn verdorvenheid dat hij weet: uit mij geen vrucht meer in der eeuwigheid. Maar met al zijn 'goede' werken werpt hij zoveel stof op, dat hij er in dreigt te stikken. M.a.w.: je komt vroeg of laat tot de ontdekking dat je met alles wat je doet God nooit kunt behagen, dat er uit jou geen vrucht meer groeit in eeuwigheid. Waarom is dat? Dat is hemelse opvoedkunde om je tot het inzicht te brengen: “uw vrucht wordt uit Mij gevonden.” Opdat we gaan zien dat niet alleen de rechtvaardigmaking, maar ook de heiligmaking in Christus is (1 Kor. 1:30).
We draaien het zo vaak om. We menen dat we door onze heiligmaking de rechtvaardigmaking moeten verdienen. Zo gebeurt het in evangelische kringen, zo leeft het (misschien onbewust) ook in onze kringen, zelfs onder Gods kinderen. De Heere is jaloers op Zijn eer en leert het ons wel af: uit u geen goed. Kohlbrugge zegt dan ook in een preek over Psalm 24 (Wie zal klimmen op de berg des Heeren): Werp de krukken van uw werkheiligheid weg, u komt er de berg Sion niet mee op. Zie je het voor je: met twee krukken een berg beklimmen? Dat is wat wij presteren. Wie aan het eind gekomen is met zichzelf en door alle bodems is gezakt, verlaat zich op Christus alleen en mag uit Zijn mond horen: Ik ben niet alleen uw gerechtigheid, maar ook uw heiligheid. Dat blijft een levenslange les, omdat de oude Adam, die in het werkverbond leefde, altijd weer de kop opsteekt. Maar de Heere brengt ons steeds meer van onszelf af, opdat Christus ons het een en het al wordt en blijft tot in eeuwigheid.
Dit artikel is beantwoord door
Ds. P. van der Kraan
- Geboortedatum:06-02-1948
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Arnemuiden
- Status:Actief
