(...) Kan het zijn dat iemand een verkering uitmaakt op grond van bang zijn verl...

Aan Marijke Rots, over mijn vraag over verlatingsangst. Kan het zijn dat iemand een verkering uitmaakt op grond van bang zijn verlaten te worden? Kunt u daar iets over zeggen? Ik heb de indruk dat dit in onze verkering is gebeurd.

Beste vraagsteller,

Bedankt voor je snelle reactie! Dit is echter nog zo’n korte toevoeging, dat ik niet anders kan dan iets “in het algemeen” antwoorden en de vraag blijft dus bestaan of jij in jouw situatie er iets aan hebt. Durf je je niet nader “bekend” te maken? Mag ik dan veronderstellen dat je een jongeman bent?

Ja, iemand die zo bang is om verlaten te worden kán zelf het initiatief nemen en zich terugtrekken uit een relatie. Liefde is géven: het is mogelijk dat je vriendin ôveel om je geeft dat ze je dáárom in de toekomst geen verdriet wil doen en dus nu alvast de verkering heeft uitgemaakt (ik kan me indenken dat een meisje zo denkt en handelt, vandaar dat ik je voor me zie als een verdrietige jongen. Maar misschien zit ik er helemaal naast, want andersom kan natuurlijk ook!).
  
Er kunnen tal van redenen voor zijn die te maken hebben met karakter, thuissituatie, verleden... Ach, wellicht wil je alleen maar weten hoe jij nù handelen moet. En ook dat hangt weer van een aantal factoren af, onder andere van hoe je zelf in elkaar zit.
 
Is het een idee om jouw vragen en dat wat je bezig houdt gewoon maar te stellen aan haar, eventueel per brief? Dring je in ieder geval níét op, dat roept alleen maar verzet en weerstand op en daar win je niets mee. Wees tactvol en bescheiden. Misschien moet je je (voorlopig) terugtrekken en alleen maar “haar ontwikkeling” van een afstand, op de achtergrond, volgen (niet “stalken”!!). Is zij “de ware” voor je, dan komt het ooit een keer goed maar vraagt opnieuw toenadering van jouw kant veel geduld en wijsheid. Het kan natuurlijk ook zijn, dat je tot de conclusie moet komen, dat (opnieuw) verkering met haar niet haalbaar is, dat zij “gelijk” heeft gehad met jou -later- geen verdriet te willen doen (waarbij ik de teleurstelling van nù niet onderschat: dat gaat echter wel over).

Sterkte. En, je weet, je mag gerust nog eens schrijven!

Een hartelijke groet,
Marijke Rots