(...) Ik wil even reageren op het antwoord van ds. Droger wat hij geeft aan iema...
Ds. C.J. Droger | Geen reacties | 24-11-2006| 00:00
Vraag
Vraag 1: Geachte dominee Droger. Bij deze wil ik even reageren op de vraag en het antwoord over het vertellen van een bekeringsweg in de kerk. Aangezien dit bij mij in de kerk af en toe gebeurt en er vorige week ook zón bijeenkomst was, ga ik ervan uit dat het om dezelfde kerk gaat (Hervormd Lokaal, Capelle aan den IJssel). Deze zelfstandige kerk is qua leer ongeveer vergelijkbaar met de (Oud) Gereformeerde Gemeenten (in Nederland). Er is dus geen sprake van een evangelische gemeente. Ik wil even beginnen met te vertellen hoe dit soort bijeenkomsten ontstaan zijn. Zoals u ook aangeeft, worden bekeringsgeschiedenissen vaak aan vrienden, bekenden, de kerkenraad, etc. verteld. Omdat men dan over dit goede nieuws niet kan zwijgen, komt binnen vrij korte tijd de gehele gemeente te weten dat er weer iemand bekeerd is. Dit leidde er in het verleden vaak toe dat deze mensen veel gebeld werden, bezocht werden, etc., waardoor soms avonden achter elkaar de huiskamer bij die persoon thuis stampvol zat (met daarbij vaak oncomfortabele en (brand)gevaarlijke situaties e.d.). Daarom is toen besloten (met de achtergrond dat het werk van God niet verborgen mag blijven) hiervoor een bijeenkomst in het kerkgebouw (nadrukkelijk geen kerkdienst!) te organiseren, waarin iedereen die wil de gehele geschiedenis in één keer te horen krijgt, waardoor ook de persoon waar het om gaat minder belast wordt. Verder wordt altijd, zowel door de kerkenraad als door de persoon waar het om gaat, benadrukt dat het niet om eigen eer gaat, maar om de eer van God. Vaak geven deze mensen ook aan dat zij vooraf strijd hadden of ze het niet om eigen eer deden en geven ze achteraf aan erover gedacht te hebben de bijeenkomst niet door te laten gaan. Steeds ervaren zij echter dat God hen de opdracht geeft Zijn werk bekend te maken. Natuurlijk blijft uw argument staan dat verhalen mooier gemaakt kunnen worden. Maar omdat het door deze bijeenkomsten minder vaak verteld wordt dan vroeger, is het gevaar van na iedere keer vertellen een steeds mooier verhaal wel kleiner. Samenvattend: ik begrijp de argumenten die u geeft op basis waarvan u aangeeft niet voor dergelijke bijeenkomsten te zijn. Ik heb echter het idee dat uw mening anders zou zijn als u bovenstaande achtergronden had geweten. Ik hoop dat u hierop uw reactie zou willen geven.
Vraag 2: Ik wil even reageren op het antwoord van ds. Droger wat hij geeft aan iemand die de vraag stelt of je je bekeringsweg in de kerk mag vertellen. Ik zit zelf in deze kerk, die absoluut niet evangelisch is. Hier word een aparte dienst voor gehouden dus geen gewone kerkdienst. Tegenwoordig in veel kerken is het zo dat als iemand bekeerd is geworden je hier niets van komt te weten. Terwijl het juist iets heel groots is dat God die persoon nog heeft willen bekeren en ook nog in die gemeente heeft willen werken. Als je niets hoor dan kan je wel eens bang zijn dat de Geest uit de gemeente is. Al je het tegen niemand zou vertellen, dan pas geef je de eer aan jezelf terwijl je God de eer moet geven. En daarom wordt het bij ons verteld. Niet om de mens groot te maken maar om te horen wat God heeft gedaan bij een mens die het eigenlijk niet waard is. En natuurlijk fantaseert je er niets bij! Je geeft alleen God de eer, het is al groot genoeg wat Hij heeft gedaan en om dan nog dingen er bij te verzinnen dan zou je God te kort doen.
Antwoord
Beste mensen die reageerden,
Bedankt voor jullie sympathieke reacties op de behandeling van de vraag over het vertellen van een bekeringweg op een gemeenteavond. Ik heb niet vermoed dat de vraag betrekking had op een praktijk in het Hervormd Lokaal te Capelle a/d IJssel. Ik ken verschillende mensen die lid zijn van die gemeente, maar via hen of via hun familie heb ik nog nooit gehoord van de avonden die daar belegd worden waarin mensen verslag van hun bekering afleggen aan de gemeente. Ik begrijp dat dat uit praktische overwegingen zo gegroeid is en dat zulke avonden als bijzonder worden ervaren. Ik heb nog eens goed nagedacht over een dergelijke avond in het licht van de Schrift en in het licht van wat voor mensen het beste is. En dan kom ik toch tot de conclusie dat een dergelijke bijeenkomst niet aan te raden is. Ik zal uitleggen waarom ik tot deze mening kom.
1. Ik blijf erbij dat op een dergelijke avond het gemeentelid dat tot bekering kwam, toch wel heel erg centraal staat. De avond wordt voor hem of haar georganiseerd! Ik neem aan dat aan de gemeente op een bepaald moment wordt bekend gemaakt dat op die en die avond broeder A of zuster B zijn of haar bekering zal vertellen. Is dit nu echt de bedoeling? Zit hier toch niet iets achter van de hang naar sensatie, naar het bijzondere, naar het gevoelsmatige? En hoe komen de mensen naar deze avond? Zal het vaak niet zijn uit een stuk nieuwsgierigheid, zo van: wat zal broeder A of zuster B te vertellen hebben? Is die tot bekering gekomen, terwijl...? Nee, ik denk dat we niet zo met de bekering van een zondaar om mogen gaan. Daar is Gods werk in een mensenleven me te heilig voor.
2. De strijd en onzekerheid die mensen die tot verandering kwamen rond zo'n avond hebben, is voor mij ook een belangrijk gegeven. Zelf voelen ze blijkbaar aan dat ze gauw op eigen eer uitkomen. Die strijd en onzekerheid zijn m.i. een aanwijzing dat we het beter zo niet kunnen doen. Dan iedereen thuis ontvangen? Ook dat is niet nodig. Ik denk dat dit soort meeleven vaak door verkeerde motieven wordt ingegeven. Ik ken een situatie waar dat ook gebeurde. Velen kwamen 'luisteren'. Het resultaat was dat de bekeerde voor z'n gevoel alles kwijtraakte. Ik begreep dat wel. De HEERE ijvert voor Zijn eer, zegt de Bijbel. En die was hier in het geding. Bovendien: wie op deze manier praat over het werk van de HEERE in zijn leven, raakt de beleving vaak kwijt. Voor jezelf word je zo dor en dodig als het maar kan. Ook daarvan ken ik voorbeelden.
3. Ik ben tegen dergelijke avonden ook vanuit het oogpunt van bescherming van de betrokkene. Stel, je houdt je verhaal tijdens zo'n bijeenkomst en iedereen valt ervoor. De kerkenraad neemt het ook over en de dominee ook. Je bent gekeurd en goed bevonden. Nu, dan ben je de bekeerde man of vrouw. Dat betekent dat je voortaan op een bijzondere manier behandeld en bekeken zult worden. Is dat vruchtbaar voor een gezond geestelijk leven? In genen dele. Voordat je het weet sta je op een voetstuk met alle gevolgen van dien. Wat een energie zal het ook kosten om “je stand op te houden”. Alle gemeenteleden letten op je, 's zondags en doordeweeks, want ze kennen je verhaal...
4. Stel nu dat je verhaal niet overgenomen wordt. Dat het algemene gevoelen van de aanwezigen op zo'n getuigenisavond is dat je niet werkelijk tot bekering gekomen bent. Wat blijft er dan van je over? Misschien hebben ze gelijk. Dan kun je je medegemeenteleden dankbaar zijn voor hun correctie. Maar stel dat het wel het werk van de HEERE in je leven is, maar het wordt niet overgenomen. Dan ga je een heel moeilijke tijd tegemoet, met geestelijk heel wat averij.
Mijn conclusie is: hoewel het op het eerste gezicht sympathiek overkomt wat men in Capelle a/d IJssel doet, praktisch gezien te verklaren is dat men het doet en deze avonden als bijzonder worden ervaren, ben ik er niet voor. Er kleven voor mijn besef teveel bezwaren aan dergelijke bijeenkomsten.
Met hartelijke groeten,
Ds. C. J. Droger
Naschrift redactie: Om te voorkomen dat er een discussie ontstaat over de voor- en nadelen van een dergelijke avond, sluiten we hiermee dit onderwerp in de Vragenrubriek af.
Dit artikel is beantwoord door
Ds. C.J. Droger
- Geboortedatum:10-01-1963
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Vlaardingen
- Status:Actief
