(...) Ik heb totaal geen zin meer in gemeenschap (...) we hebben ook geen tijd m...
P.J. (Petra) van Bodegraven-Walraven | Geen reacties | 16-11-2006| 00:00
Vraag
Wij zijn zeven jaar zeven jaar getrouwd en sinds wij kinderen hebben (4,2,0) is ons leven erg veranderd. Vooral de relatie tussen ons. Ik heb totaal geen zin meer in gemeenschap. Alles staat me tegen en ik voel geen verlangens meer. Dit duurt nu ondertussen al een paar jaar en onze relatie wordt erg slecht hierdoor. We praten er zo nu en dan wel over, maar dat heeft nu geen zin meer. Dit omdat het steeds hetzelfde gesprek is en we elkaar niet goed kunnen begrijpen. Ik weet dat het een oorzaak kan hebben dat ik druk ben overdag (en 's nachts!) met de kinderen, dus moe, prikkelbaar, kan niets hebben, ben dan blij dat ik in mijn bed lig. Alles is een sleur geworden en we hebben ook geen tijd meer voor elkaar omdat we altijd de kinderen om ons heen hebben. Daar zijn we overigens erg gelukkig mee en we houden ook nog steeds van elkaar. Maar het genieten van elkaar en de normale omgang in het huwelijk met elkaar, dat is er niet meer. We leven tegenwoordig steeds meer langs elkaar heen, praten hebben we al veel gedaan, maar dat helpt niet meer. Dit is een kleine greep in een groot probleem. Ik weet niet meer wat ik er aan kan doen, het ligt grotendeels aan mij omdat het verlangen gewoon weg is en daar baal ik van. Kan je lichaam dan zo veranderen? En komt dat ooit nog wel weer terug? Zo gaat het echt fout tussen ons.
Antwoord
Beste vragenstelster,
Jouw verhaal schetst opnieuw hoe zwaar de jaren zijn waarin je een paar jonge kinderen hebt. Het is een fysiek zware periode, zeker als je, zoals bij jullie het geval is, drie kinderen onder de vier jaar hebt! Allereerst wil ik je toch bedanken voor je vertrouwen want het vergt heel veel moed om met je verhaal naar buiten te komen. Veel jonge echtparen blijven smilen... Wat zou het heerlijk zijn als je met vrienden ook de moeilijk kanten van het ouderschap kunt delen. Als je samen, met de nodige humor, kunt weglachen wat je opgelopen hebt. Uit je verhaal hoor ik dat jullie heel veel van de kinderen houden en dat je van ze geniet. Ik ben er blij mee dat je dit schreef omdat het soms zelfs zo zwaar is dat je nog nauwelijks kunt genieten van de kinderen. Dat is gelukkig bij jullie (nog) niet zo. Daarom is het zo goed dat je er op tijd mee komt.
Wat betreft jullie relatie vertel je dat alles een sleur is geworden en dat er geen genieten meer is, ook seksueel niet. Ook dat is een bekend gegeven maar daarom niet minder zorgelijk. Het is ook heel erg moeilijk om als je moe bent nog energie te stoppen in elkaar. Toch moet dit wel veranderen. Juist nu je nog jonge kinderen hebt die nog vroeg naar bed gaan, hoewel als er zorgen zijn door slechte slapertjes dit weer heel anders kan zijn of zolang je borstvoeding geeft, maar toch stel ik jullie heel direct de vraag of het echt niet mogelijk is?
Je kunt met elkaar één avond afspreken per week, waarin je niets mag doen behalve samen koffie drinken, een spelletje doen en bijkletsen, in ieder geval samen doorbrengen met aandacht voor elkaar. Want hierin ligt volgens mij het probleem. Bij veel vrouwen stopt de behoefte aan vrijen als er niet meer gepraat wordt of als er geen andere vorm van intimiteit meer is. Wanneer je overdag geen aai over je bol krijgt, om het maar even zo te zeggen, is het wel erg moeilijk om je 's avonds open te stellen voor intimiteit. Een vrouw heeft het nodig om zich geliefd te weten voordat zij zich kan geven. Mannen communiceren juist anders, zij zoeken de verbinding door seksualiteit.
Investeer in elkaar, voordat je elkaar kwijtraakt! Het is een opdracht om te zoeken naar mogelijkheden, mensen die willen oppassen zodat jullie er samen even uit kunnen gaan. Een avondje naar vrienden, of samen wandelen of ergens uit eten zijn allerlei mogelijkheden die je ook zelf vast kunt bedenken. Maar vooral, gewoon thuis, beginnen. Wanneer er overdag nog nauwelijks een vorm van communicatie is, daarmee bedoel ik niet alleen praten maar ook de communicatie met je lichaamstaal, kun je niet verwachten dat er sprake is van een gezond verlangen naar elkaar. Volgens mij is er dus niets mis met jullie.
Op je vraag of jouw lichaam zo veranderd is, kan ik geen antwoord geven. Dat zul je met je huisarts moeten bespreken wanneer je je zorgen maakt daarover. Tegelijkertijd denk ik wel dat binnen een paar jaar drie kinderen krijgen wel het nodige vraagt van je lichaam. Een ander aspect is nog dat ik me afvraag in hoeverre een nieuwe zwangerschap voor jou, mogelijk onbewust, je beïnvloedt qua seksualiteit. Ook dit kun je met je huisarts bespreken.
Het lijkt me goed dat wanneer jullie er niet uitkomen, je professionele hulp zoekt. Je schrijft zelf al dat je bang bent dat het anders fout gaat tussen jullie. Laat dat niet gebeuren! Jullie houden van elkaar en willen het graag anders, dat lijkt me een goede basis om te knokken! Luister naar elkaar en leg je man ook uit hoe moe je bent en zoek samen naar een oplossing zodat er voor hem weer meer ruimte komt. Dat zal hem zeker motiveren!
Ik wens jullie heel veel sterkte en ik gun je goede vrienden waarmee je dit kunt delen, maar schroom niet om naar je huisarts te gaan om je twijfel en eventuele hulpverlening te bespreken.
Hartelijke groet,
Petra van Bodegraven
Dit artikel is beantwoord door
P.J. (Petra) van Bodegraven-Walraven
- Geboortedatum:26-03-1966
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Inactief
