Ik vraag me af wat je het beste kunt doen als je zelf moeite hebt met dansen, en...

Ds. A. Goedvree | Geen reacties | 21-10-2006| 00:00

Ik vraag me af wat je het beste kunt doen als je zelf moeite hebt met dansen, en uitgenodigd bent op een bruiloft waar 's avonds gedanst wordt. Ik denk dat een groot deel van mijn gevoel dat het fout is voortkomt uit het feit dat ik dat vanuit mijn opvoeding heb meegekregen. Mijn ouders gaan ook bijna altijd weg als het dansen begint. Ik denk ook wel dat dat verdedigbaar is met het argument dat het niet kuis is, of althans het gevaar loopt niet kuis te zijn. Nu was ik pas uitgenodigd op een bruiloft met aansluitend een feest waar gedanst zou worden. Het bruidspaar was zelf ook christelijk; eerst was er een kerkdienst, daarna eten en daarna nog een feest. Het gaat me niet perse om het voorbeeld op zich, dit zijn dingen dingen die niet het belangrijkste zijn in je geloof, en ook dingen waarvoor een ander je niet kan zeggen wat je moet doen. Ik mag de liefde van God kennen in mijn hart en dat is het belangrijkste. En daarom ga ik die mensen ook niet veroordelen, dat kan en mag ik niet eens. Ik heb zelf een heel streng geweten en vind het wel moeilijk om met zulke dingen om te gaan. Als ik blijf terwijl er gedanst wordt, voel ik me schuldig (ik doe er dan concreet niet aan mee, dus met mijn verstand heb ik er minder moeite mee dan met mijn gevoel). Helemaal niet gaan, kun je ook niet maken, dan beledig je het bruidspaar. En weggaan voordat er gedanst zou worden was in dit concrete geval heel lastig. We hebben het uiteindelijk wel gedaan, met als argument “we moeten nog een eind met het OV reizen”. Dit was ook wel zo, maar het voelde als smoes, omdat het niet de echte reden was. Zo'n situatie voelt voor mij echt als een klem: wat ik ook doe, ik maak altijd brokken en ik doe in alle gevallen wel wat fout. Nogmaals, het gaat me niet om de concrete vraag “mag je wel of niet dansen” (hoewel ik ook wel benieuwd ben wat daar voor goede argumenten voor en tegen zijn in te brengen). Maar zou u me een bijbelse richtlijn kunnen geven om wat meer ontspannen met zulke dingen om te kunnen gaan?

Dag vragensteller!

Bedankt voor je vraag, en de uitleg die je erbij hebt gegeven. Het is een duidelijke vraag, vanuit een duidelijke praktijksituatie. Eerlijk gezegd denk ik dat je veel van het antwoord zelf al hebt gegeven. Maar, het is goed als een ander er ook eens naar kijkt. Daarom een paar punten die ik je ter overweging wil geven.

1. Probeer een uitgangspunt voor jezelf te maken. Eigenlijk heb je dat al: “ik dans niet als er gedanst wordt”. Ik denk overigens dat je daarmee een Bijbels uitgangspunt hebt. In de Bijbel wordt ook wel van dansen gesproken, maar daar gaat het over andere dingen dan bij ons. Bij ons is het dansen een toenadering van man tot vrouw, een beweging die sterk verbonden is aan het lichamelijke en het aantrekkelijke. Dat zal in de Bijbelse tijd wel niet anders zijn geweest, maar waar gesproken wordt over “geoorloofd dansen” gaat het om een intense lichamelijke uitdrukking van vreugde -soms ook voor de Heere- waarbij het intieme karakter niet aanwezig is. Daarom is je uitgangspunt goed: “ik dans niet”.
 
2. Wees eerlijk voor jezelf. Als je geweten nauw is -al dan niet vanwege je opvoeding, of vanwege je eigen gewetenspreken voor God- dan moet je dat zo laten staan. Onrust in je ziel over dit soort dingen moet je proberen te vermijden.

3. Wees eerlijk voor een ander. Zonder veroordelend of uit de hoogte te spreken, kan je duidelijk maken aan anderen dat je het niet prettig vindt om te dansen, vanuit een principieel oogpunt. Al is het waar dat je vroeg weg moet met het OV, toch knaagt het van binnen, omdat de werkelijke reden is: je hart voor God, die je lief hebt. Dat is een belangrijk punt: “je doet iets uit liefde voor God, maar als je het zo zou zeggen dan stuit dat op bezwaren”. Je zou mensen kunnen kwetsen, die wel dansen, of dat je het gevoel hebt dat het teer in je hart ligt, maar onheus zou kunnen worden behandeld. Dat is niet gemakkelijk. Probeer daarom je uitgangspunt vast te houden, en eenvoudig te zeggen dat je het niet prettig vindt, omdat het niet past in je persoonlijke geloofsbeleving. Een massief “het mag niet van God” werkt niet. Een persoonlijk “ik vind het niet fijn, omdat ik het voor mijn geweten niet aangenaam vind” is anders. Dat voelt inderdaad aan alsof je brokken maakt, maar je mag je in eenvoud daarop beroepen, dat je er geen rust bij hebt.

 
4. Breng het concreet in het gebed voor de Heere. Al van te voren moet het duidelijk zijn -als het kan- wat de Heere ervan vindt...

Veel sterkte en Gods zegen,
Ds. A. Goedvree, Arnemuiden

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. Goedvree

• Geboortedatum:
  16-06-1970
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Hellouw
• Status:
  Inactief

108 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven