Gefrustreerd en moedeloos in Ger. Gem.
Ds. H. Paul | Geen reacties | 02-07-2005| 00:00
Vraag
Beste dominee, ik (jongen, 22 jaar) ben lid van de Gereformeerde Gemeenten en loop met een aantal vragen. Als ik de kerk rondkijk dan bekruipt mij de laatste tijd soms de vraag of ik wel in de juiste kerk zit en of ik wel de juiste boodschap hoor. Ik weet het, in de eerste plaats moet ik aan mezelf werken, maar op die manier blijf ik naar mezelf staren en blijven bepaalde zaken buiten mij, mij frustreren.
Als ik naar de preek luister, dan gaat het vaak over het leven van een kind van God. Ik zelf heb dan al zoiets van: oh, dit gedeelte geldt niet voor mij, want hier kan ik mij, naar ger.gem.-maatstaven nog niet toe rekenen. Uiteraard wordt er gesproken over bekering, maar dat kunnen we niet zelf, vervolgens hoop ik dan wel zo concreet mogelijk te horen wat er aan veranderd kan worden. Concreter dan "bid er maar om" hoor ik niet. Ik denk dan wel eens van: stel dat je nog maar 24 uur de tijd zou hebben, wat dan? Is het dan ook bidden en wachten?
In de 18 jaar dat ik naar de kerk ga, heb vrijwel altijd hetzelfde groepje mensen aan het avondmaal zien deelnemen. Ik denk dan ook van: pa, ma, waarom 'mogen' jullie nu nog niet aan? Soms heb ik het idee, dat op deze manier vrijwel niemand zalig zal worden. We zitten allemaal maar in de kerkbank, te wachten? Standaard programma afdraaien en dan weer doorgaan?
Hierboven dus een van de punten waar ik mee worstel. Dit werkt vervolgens door naar andere gebieden: naar school bijvoorbeeld. Open over geloof praten? Welk geloof? Volgens de kerk zal je het geloof hoogstwaarschijnlijk nog niet hebben en maak je ook totaal geen voorstelling dat je het hebt, want straks bedrieg je je nog! Dit knelt dus af... Wat je ook wel eens hoort, over mensen: dat je wel heel vreemd en wantrouwig aangekeken wordt als je over je bekering praat. De trend lijkt te zijn: hier niet over te praten, want dan stel je jezelf op een hoogte en dan zal je jezelf wel bekeerd hebben? En dan de hypocrisie en het wetticisme wat er soms heerst. Niet mogen trouwen in het wit bijvoorbeeld, maar doordeweeks wel in een wit t-shirt mogen lopen? Waar halen ze zoiets vandaan? Komt dat werkelijk uit een persoonlijke overtuiging (dus niet van oma), dat ze zwart zijn van zonde en daarom geen wit dragen of is het zomaar een, door familie opgelegde regel?
Nog even wat betreft het geloof: Bij evangelische bewegingen ligt dit allemaal veel duidelijker, en in vergelijking met de bijbel ook veel minder vaag. Vervolgens denk ik dan: stel dat de boodschap inderdaad zoveel duidelijker kon, met aannemen en zo, dan zou het evangeliseren naar anderen ook gemakkelijker gaan. Uiteraard neem je niets uit jezelf aan, maar door de Heilige Geest (dit geloven evangelischen ook). Aangezien ik geloof dat ook in evangelische kringen Gods Geest werkt, denk ik wel eens van: stel, dat je daar door de Geest wél mag/durft/kan/wil aannemen? Dan vallen er een aantal obstakels bij me weg. Ik kan dan opener over het geloof praten, omdat ik mezelf er dan toe mag rekenen. De boodschap ook duidelijker overbrengen. Mensen zouden de woorden in een kerk weer gaan begrijpen (in plaats van praten over trappen in genade en staten, enz.) Duidelijke taal is nodig! De jeugd op straat (ook de volwassenen): de secularisatie gaat gigantisch hard!
Zijn er nog gergemmers die wel de straat op gaan? Die wel ergens over vertellen? En dan bedoel ik niet in eigen kring, maar daarbuiten? Of wordt dat lastig? Lastig, omdat, ook al zou je de jongeren een keer mee naar de kerk krijgen,(ja zelfs ze zover weten te krijgen dat ze lid worden), je ze slechts op het niveau van de normale kerkganger gebracht heb waarvan 80 procent niet kan zeggen het ware geloof te bezitten? Met name dit laatste maakt me vaak moedeloos. Ik heb voorbeeldfiguren nodig in deze moeilijke tijd van principes kiezen en beslissingen nemen!
Ik heb hierboven een kleine schets gegeven van hetgeen ik de laatste tijd ervaar. Zie het niet als een aanval, maar als een kort verslag van iemand die gefrustreerd en af en toe moedeloos is hiermee. Ik hoop op een toelichting die een sturende rol kan spelen in mijn verdere beslissingen.
Antwoord
Beste vraagsteller,
Uit je brief trof mij je vraag: "Stel, dat je daar door de Geest wel/mag/durft/kan/wil aannemen"? Die vraag en de wijze waarop je die stelt spreekt duidelijke taal. Denk je dat de Geest daar (in de Evangelische gemeenten) meer vrijmoedigheid geeft, dan in onze gemeenten? De Geest bindt Zich aan het Woord en overreedt door het Woord om het aan te nemen. Dat werk is niet tegen te staan. Ons werk leidt niet tot enig beslissend resultaat. Er is ook geen helpende Geest, die jouw werk over het dode punt heen helpt.
Maar allereerst je bezwaren tegen het "hoe en wat" in onze gemeente gepreekt wordt. De verkondiging is allereerst uitleg van het Woord. Daarbij dient ook de verkondiging van het Evangelie, dus de aanbieding van de genade, een ruime plaats erin te krijgen. Ook de toepassing ervan in het leven van Gods kinderen behoort er beslist bij, ter toetsing van het geloofsleven. Denk niet dat dit je niets hoeft te zeggen. Het zou je bij het gemis ervan moeten bepalen. En gemis vraagt om vervulling. Anders is het geen gemis.
Gods Woord geeft ons nergens de vrijheid om maar rustig af te wachten, totdat het God behaagt naar mij om te zien. De oproep tot bekering en de nodiging tot het heil in Christus komt telkens weer tot ons. Het is zelfs Gods bevel te geloven in de Naam van de Zoon van God (1 Joh.3:23). Wat het getuigen naar buiten betreft dient ieder voor de Naam van de Heere uit te komen. Wij behoeven toch niet met ons geloof naar buiten te treden, maar met Gods Woord en daarop gegrond de belijdenis. Houd daaraan vast!
Wat mij huiverig maakt voor het activisme van de Pinkstergemeente is het duidelijke Arminianisme dat in hun gedachtegang doorwerkt. En beste vriend: niet ons aanpakken doet delen in de genade. Maar Gods toerekening en het aanvaarden met de lege hand van het geloof. En dat in de weg van de waarachtige bekering tot God. Laat je daarin niet bedriegen. Wie het in waarheid daarom te doen is, laat de Heere nooit staan. Ga met de beloften van het Evangelie naar de Heere toe en smeek om de toepassing ervan in je leven. Weet daarbij ook, dat wij er geen recht op hebben. Maar nergens lees ik: "Zoek Mij tevergeefs".
Wat allerlei gewoonten betreft is er plaatselijk verschil. Zelf heb ik veel huwelijken bevestigd waar de bruid in het wit gekleed was. Mijn eigen bruid was 52 jaar geleden al in het wit.
Van harte wens ik je Gods zegen en Zijn wijsheid toe.
Hartelijk gegroet,
Ds. H. Paul
Dit artikel is beantwoord door
Ds. H. Paul
- Geboortedatum:16-07-1928
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Moerkapelle
- Status:Inactief
