Ook denkt hij heel anders over seks voor het huwelijk en heeft mij zelfs één kee...

Ds. J. Bos | Geen reacties | 21-08-2006| 00:00

Ik heb een 'groot' probleem, tenminste... het houdt me veel bezig. Een tijd geleden heb ik een jongen ontmoet waarmee het meteen al goed klikte. We hebben allebei een relatie achter de rug en konden ook daar goed over praten. Ik voelde me fijn bij hem en dat was wederzijds. Nu is hij wat kerk betreft een andere weg ingeslagen. Hij gaat weinig naar de kerk en vindt het normaal om op zondag als het warm is bijv. te gaan zwemmen. Ook denkt hij heel anders over seks voor het huwelijk en heeft mij zelfs één keer overgehaald. Ik had het op dat moment zo moeilijk, maar ben toen zwak geweest. Onbegrijpelijk, maar hij bleef aandringen. Het was zo moeilijk! Ik heb daar enorm veel spijt van en heb daar ook met hem over gepraat, maar hij ziet er geen kwaad in. Dit vind ik moeilijk en ik heb ook het idee dat ik nu met hem moet trouwen, als u begrijpt wat ik bedoel. Maar zijn manier van leven is ondanks dat we goed met elkaar kunnen praten, zo anders dan dat van mij. Hij denkt veel ruimer, ziet niet in waarom iets Bijbels gezien niet geoorloofd is. Ik merk wel dat hij om mij geeft, maar als hij alleen om mij naar de kerk gaat, kan dit toch geen stand houden in ons eventuele huwelijk? Zijn ouders zijn fijne mensen, ik kan daar goed mee praten, zij gaan trouw naar de kerk en zijn juist blij dat hij een vriendin heeft die naar de kerk gaat. Maar kan ik hiermee verder? Ben ik hier zelf sterk genoeg voor? En hoe kom ik erachter dat hij echt anders wil gaan leven?

Beste vriendin,

Bedankt voor je vraag. Niet gemakkelijk om daar een eerlijk antwoord op te geven. Ik moet uitgaan van wat in je brief naar mij toekomt. Dat is nogal wat! Allebei “een relatie achter de rug”. Dan denk ik: wat bedoelt ze daarmee en wat was daar de inhoud van. Je kunt met je nieuwe vriend er goed over praten en je voelde je fijn bij hem en dat was wederzijds. Ik begrijp daaruit, dat je je vorige relatie echt achter je hebt gelaten. Verder valt mij op, dat je deze zinnen in de verleden tijd zet:”ik voelde” en “ dat was”. Hoe moet ik dat verstaan? Dan ga je over in de tegenwoordige tijd:”Hij gaat”, “Hij vindt”. Dat is, denk ik dan, de situatie op dit moment.

Beste vriendin, ik wil je geen pijn doen, maar wanneer ik lees:”Hij gaat weinig naar de kerk en vindt het normaal om op zondag te zwemmen” denk ik: dat heeft ze dus zelf geconstateerd. Dan is dat toch geen vraag meer. Dan hoef ik toch het antwoord, dat je zelf best weet, te geven? En als je ook nog schrijft, dat hij anders denkt (dan jij?) over seks, dan breekt me, eerlijk gezegd, helemaal de klomp. Dan denk ik: waarom ging ze dan toch met hem door?! Omdat je in deze zaak de Heere niet gezocht hebt? Met een bevend hart misschien, maar toch je “eigen belang” belangrijker geacht? Hij denkt anders over seks voor het huwelijk. Was hij dan daar op uit? Er zijn jongens die het enkel en alleen gaat om met een meisje naar bed te gaan. Uit jouw eigen woorden begrijp ik, dat hij (wellicht) zo iemand is. Want: ”Hij bleef maar aandringen” schrijf je. O ja, jij had het er zo moeilijk mee. Je sprak er met hem over dat het je enorm veel speet! Maar die enorm vele moeite van jou wuifde hij weg omdat “hij er geen kwaad in zag”. Eerlijk, ik krijg en van jou en van hem niet zo’n beste indruk!

Je schrijft niet: ”Ik heb me laten overhalen”, maar “Hij heeft mij overgehaald”. Want ja “ik had het zo moeilijk en ik was toen zo zwak”.  Je legt op deze manier, onbewust denk ik, de schuld bij hem. Hoe kom je er bij om te zeggen dat “zijn manier van leven zo anders als dat van mij is”? De vorm misschien, maar...! Want je kunt “zo goed met hem praten” maar je schrijft vervolgens hij:”ziet niet in waarom iets Bijbels gezien niet geoorloofd is”. Eerlijk: ik begrijp het wel, maar ik begrijp je niet, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik begrijp, dat hij met je meegaat naar de kerk en dat je daaruit opmaakt “dat hij om je geeft”. Je geeft echter direct aan dat je aan zijn oprechtheid twijfelt door te schrijven dat het, wanneer hij het alleen om jou doet, toch geen stand houdt.

Beste vriendin! Ik heb eens een dominee horen zeggen: ”Het huwelijk is geen Evangelisatie instituut”. Wanneer je eerlijk de Bijbel leest en het huwelijksformulier erbij neemt, dan is die stelling ook heel duidelijk aangetoond. Het gaat me echt aan het hart om dit te schrijven, maar eerlijk is eerlijk. Je hebt je aan hem gegeven. Dat kun je niet meer terug draaien. Je bent één met hem geworden. Dat is de stand van zaken. Je kunt niet meer van hem af. Ook niet, wanneer je straks misschien toch nog met iemand anders trouwt. Je draagt je leven lang het gevolg van je daad mee. En die smaakt bitter!

Je schrijft dat zijn ouders fijne mensen zijn. Ze gaan trouw naar de kerk. Jij kunt opnieuw goed met ze praten en zij zijn blij dat hun zoon (over wie ze zich dus zorgen maken en die onderdeel is van hun dagelijkse gebed!) een meisje heeft dat met hem naar de kerk gaat.
Lieve vriendin! Een vraag: hoe verhoudt jouw leven zich met de weg die de HEERE ons aanwijst in Zijn Woord? Bij wie/Wie ga je te rade? Ik ben Zijn Naam in je brief niet tegen gekomen. Je weet wel immers dat de belangrijkste vraag niet is wat we de mensen hebben aangedaan, maar Hem, Die alles ziet? Die onze gedachten ziet. Die van onze daden weet. Je spreekt van spijt. Ik wil dat niet weinig achten, echt niet. Maar bedoel je, vraag ik mij wel af, daarmee berouw over je zonde, of is het alleen spijt over de gevolgen van het kwaad dat je hebt bedreven? Is er iets in je hart van het Bijbelse: ”Tegen U, U alleen heb ik misdreven en gedaan dat kwaad is in Uw Ogen”?

Daar moet het heen lieve vriendin, naar de zondaarsbank voor een oprechte belijdenis voor de HEERE. Want, en het is mij een vreugde je te  schrijven: ”Indien wij in het licht wandelen, gelijk Hij in het licht is, zo hebben we gemeenschap met elkander, en het Bloed van Jezus Christus, Zijn Zoon, reinigt ons van ALLE zonden”! Je hoeft van de HEERE niet sterk te wezen, maar je mag als een arme en verdwaalde smeken om Zijn kracht die in zwakheid wordt volbracht. En echt. Zo alleen kom je er achter. Misschien niet of je vriend wellicht anders wil gaan leven. Maar wel wat de weg en de wil van de HEERE is! En die te weten is het allerbeste. Ik raad je om je biddend te bezinnen op Spreuken 3: 1 tot 8; Romeinen 12: 1-3.

Een hartelijke groet,
Ds. J. Bos

Dit artikel is beantwoord door

Ds. J. Bos

---

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven