Ik ben door een jongen betast en heb het daar erg moeilijk mee. Ik mag hem niet ...

C. M. Chr. Rots - de Weger | Geen reacties | 18-08-2006| 00:00

Ik ben door een jongen betast en heb het daar erg moeilijk mee. Ik mag hem niet haten, ik moet hem liefhebben, maar ik kan het niet. En ik weet heel erg goed dat het helemaal fout is, ik loop hier echt mee vast, hoe moet je nu zo iemand behandelen? Er over praten is niet mogelijk. Ik heb het diverse keren geprobeerd. Hij beweert dat er nooit iets tussen ons is gebeurd. Het moeilijke is dat ik hem iedere zondag bij ons in de kerk zie, dus afstand nemen kan niet goed. Misschien kunt u me helpen?

Lief meisje,

Laat ik eerst zeggen dat ik het moedig vind, dat je je vraag gesteld hebt!  Je schrijft dat praten over het gebeurde niet mogelijk is: nou, dat heb je dan maar mooi gedaan! En dat is goed. Iets wat je zoveel gedaan heeft en nog steeds doet, moet je niet verzwijgen. Ook niet om “der liefde wil”. Want, wat is liefde... Maar goed, ik zal bij het begin beginnen.

“Hij” heeft je betast. Ik ga er vanuit, dat dat tegen jouw zin was. Hoever hij is -en/of jullie zijn- gegaan schrijf je niet. Ook niet hoe oud jullie zijn. Dat doet er natuurlijk niet zoveel toe, maar ik kan me voorstellen dat een jong meisje tegen een oudere jongen opkijkt. Hem meer ‘toestaat’ dan ze eigenlijk wil en daar dan achteraf spijt van krijgt. Ik kan me ook voorstellen dat een verlegen meisje de aandacht van een stoere vent geweldig vindt en dat die knul vervolgens zijn grenzen uit het oog verliest, waardoor aanraking zomaar “betasten” kan worden. Hoe dan ook, jij vindt dat wat gebeurd is niet had gemogen. En daar heb je het moeilijk mee. Hoe moet je daar nu mee verder. Met hem. Met jezelf.

Je schrijft dat je hem niet mag haten, je moet hem liefhebben? Je bent waarschijnlijk erg boos op hem, verdrietig en teleurgesteld. Vooral ook omdat hij ontkent dat er iets tussen jullie gebeurd is. Ja, hij heeft er geen belang bij om toe te geven, dus zal hij ontkennen. Als het uitkomt is het zijn woord tegenover het jouwe. Een beetje vent neemt verantwoordelijkheid voor zijn daden. Ontkennen is de gemakkelijkste weg. En ook de meest beledigende naar jou toe! Hoe je hem dan moet behandelen? Voor wat ie waard is! Als je de verantwoordelijkheid voor je (verkeerde) daden ontloopt, verdien je toch niet veel waardering, wel? Ik zou ‘m links laten liggen (misschien is het goed om hem te laten weten dat je niet meer met ‘m te maken wilt hebben. Kan dat niet in een gesprek dan kun je altijd nog een briefje schrijven waarin je duidelijk maakt, dat het gebeurde jou heel veel pijn, verdriet en boosheid heeft gebracht). Ook al zie je hem iedere zondag (en misschien ook nog door de week), dan hoef je hem toch niet te ‘ontmoeten’? En als hij wel contact blijft zoeken, maak hem dan maar netjes duidelijk dat je daar niet van gediend bent. Dat vind ik iets anders dan “haten”!
 
En nu dat ‘liefhebben’. Wat bedoel je daar mee? Zoiets als: broeders en zusters in de kerk moeten elkaar liefhebben? Ja, als alles goed was zou dat heel mooi zijn. Maar zoals ik net al zei: iemand die iets verkeerds doet en dat nog weet ook en dan tóch ontkent... hoe zeg ik dat nou: zo iemand verdient je liefde niet. Liefde in de betekenis van beschermen, de hand boven het hoofd houden. De zogenaamde mantel der liefde, die in wezen helemaal geen liefde is! Liefde tussen man en vrouw, die begint met verliefd zijn op elkaar, is iets heel ánders. Snap je dat? Echte liefde laat juist toe, dat je naar elkaar luistert, elkaar helpt, elkaar bijstaat. Als je elkaar echt liefhebt, hoef je niets met de mantel der liefde te bedekken. Dan kom je er ook naar elkaar open voor uit als je grenzen hebt overschreden, dan heb je daar beiden spijt van. En kun je beiden om vergeving vragen. Zonde mag je zonde noemen. Gelukkig mogen we daarmee naar Jezus gaan. Hij heeft beloofd, dat Hij Zijn kinderen wil helpen, troosten, vergeven. Maar Hij bedekt niet, alsof er niets geweest is!

Je vroeg hoe je hèm moet behandelen... ik vraag jou: hoe “behandel” je jezelf?
Het is goed, dat je schreef. Nog beter zou het zijn als je met iemand zou kunnen praten. De dominee misschien? Een vertrouwd iemand, mogelijk je moeder, een zus of vriendin? Niet om te roddelen, maar om verdriet te delen. Kun je bidden? Leg je zorgen aan Hem voor. Vraag aan Hem om jou te helpen. Om met al je verwarde gevoelens, met jezelf, in het reine te komen.

Sterkte gewenst, Gode bevolen.
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1530 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven