Wel of niet schrijven aan stille liefde

Alie Hoek - van kooten | Geen reacties | 17-08-2006| 00:00

Enkele jaren geleden ben ik verliefd geworden op een jongen die ik heb leren kennen op een vereniging. Een paar maanden daarna kreeg hij verkering met een ander meisje. Dit was een behoorlijke klap voor mij. Elke keer opnieuw als ik ze samen zag, deed het pijn. Maar ik bleef van hem houden. Ik heb geprobeerd om hem daar niets van te laten merken en dat is me volgens mij ook wel gelukt. Ik heb me nooit boos op hem gevoeld, wel voelde ik me vaak verdrietig en miste ik hem. Gelukkig heb ik een lieve vriendin met wie ik daar heel veel over heb gepraat. Nu is het zo dat ik hem over een paar weken voor de laatste keer zal ontmoeten. Ik vind het heel onbevredigend dat het dan niet meer zal zijn dan “doei”. Omdat hij er geen enkel besef van heeft wat het voor mij betekent. Daarom had ik het besluit genomen om hem na die laatste ontmoeting een brief te sturen. Om hem te kunnen vertellen wat ik voor hem voel; dat ik niet boos op hem ben en hoop dat hij gelukkig wordt met zijn vriendin. Om hem te vertellen dat ik ook heb ervaren dat God mij iedere keer weer de kracht gaf om verder te gaan; dat ik zeker weet dat Zijn weg goed is, ook al begrijp ik het niet. Om hem het allerbeste voor de toekomst te wensen. Kortom: om echt afscheid van hem te kunnen nemen en het op die manier makkelijker te kunnen verwerken. Ik heb er best een poos over na lopen denken of ik dat wel zou doen, maar uiteindelijk dacht ik: ja, ik geloof dat het het beste is om d.m.v. die brief deze periode in mijn leven af te sluiten.

Tot ik het artikel over uw boek ”Vonk of vuur? Als je verliefd bent” in het Reformatorisch Dagblad van 31 mei las. U zegt daar over het omgaan met verliefdheidsgevoelens o.a. het volgende: “Als ik weet dat die persoon ergens is en ik hoef daar niet te zijn, ga ik er niet naartoe. Als ik die persoon ontmoet, bewaar ik echt afstand.” Toen begon ik weer te twijfelen. Is het dan toch beter om hem in het onwetende te laten? Nu is onze situatie natuurlijk wel een beetje anders. Uw uitspraak gaat over getrouwde mensen. En wij zijn allebei (nog) ongetrouwd. Maar toch, hij is wel “bezet”. Wat is uw advies: wel of niet schrijven?

Een meisje van 19 jaar.

Als ik jou was, zou ik die brief wel schrijven, maar... die brief dan vervolgens niet aan hem geven. Je mag hem daar niet mee lastig vallen. Hij heeft verkering met dit meisje, daar mag je niet tussen komen en dat doe je toch wel als je die brief opstuurt. Bovendien, wat moet hij hiermee? Dat jij door dit schrijven tot een afronding wilt komen, kan ik wel begrijpen, maar hij kan daar niets mee. Dus vandaar mijn advies: schrijf het wel op, maar geef die brief niet aan hem. Door het schrijven orden je al die gedachten en dat kan zeker helpen bij de verwerking, maar belast hem er niet mee.

Alie Hoek-van Kooten

Dit artikel is beantwoord door

Alie Hoek - van kooten

• Geboortedatum:
  27-08-1949
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

940 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven