(...) En nu ga ik zo twijfelen: ik vind hem sympathiek, heel erg zelfs, maar die...

Alie Hoek - van kooten | Geen reacties | 17-08-2006| 00:00

Ik zit met iets waar ik niet goed uit kom. Het zal ongeveer zes jaar geleden geweest, zijn dat ik verliefd was op een jongen bij ons uit de kerk en hem op een gegeven moment zelfs een Valentijnskaart had gestuurd. Ik denk niet dat hij weet dat ik hem die kaart gestuurd heb, omdat ik er alleen opzette: “van een 17-jarig meisje uit de kerk”. Ik weet dus ook niet hoe hij reageerde op deze kaart. Hier bleef het dus verder bij. Vervolgens kwam ik in een nieuwe periode in mijn leven doordat ik ging studeren en vrienden kreeg via de studentenvereniging. Doordat ik veel nieuwe dingen meemaakte (nieuwe studie, nieuwe vrienden, etc), verdween het beeld van die jongen op de achtergrond. Ik kon er zelfs om glimlachen dat ik die kaart gestuurd had. Intussen kreeg ik meer contact met het gezin van die jongen waar ik als 17-jarige verliefd op was. Dat gezin was al bevriend met ons gezin vanuit het verleden. Zodoende kreeg ik hem ook meer te zien (meer als vroeger). En nu ga ik zo twijfelen: ik vind hem sympathiek, heel erg zelfs, maar die verliefdheid van vroeger heb ik nu niet zo. Misschien ook doordat ik in mijn studententijd al het nodige meegemaakt heb op dat gebied (hoewel nooit verkering), dat ik ook de consequenties zie van een mogelijk desillusie, dus eigenlijk ook wel een beetje angst om weer zo erg verliefd te raken. Maar iedere keer als ik hem zie, moet ik er weer aan denken: dan denk ik: ik zou wel graag met hem willen trouwen. Ik vind hem sympathiek; hij heeft dezelfde kerkelijke achtergrond, we zijn ongeveer even oud. Maar echt super verliefd ben ik nu ook weer niet! Ik vind dat heel tegenstrijdig voor mezelf, en ik worstel hier best wel mee. Het is best slopend, omdat ik geen steek verder kom. Hoe moet dat nu verder? Hebt u misschien enkele tips/handvaten?

Je zit als het ware te wachten op de vonk die voor je gevoel moet overslaan. Als die er nu maar was, dan was het voor jou allemaal niet zo moeilijk. Je schrijft dat je hem heel sympathiek vindt en zelfs met hem zou willen trouwen. Je voelt je kennelijk heel erg veilig bij hem, ook omdat de achtergronden zo kloppen wat overigens heel belangrijk is voor een relatie. Zijn dat niet veel meer belangrijke dingen dan alleen het gevoel van verliefdheid? Als ik jou was, zou ik gewoon een nadere kennismaking met hem aangaan en dan merk je vanzelf in de loop van de tijd wel of je naar elkaar toegroeit, dan wel van elkaar afgroeit. Daar heb je nu juist de verkeringstijd voor nodig om dat te ontdekken.

Alie Hoek-van Kooten

Dit artikel is beantwoord door

Alie Hoek - van kooten

• Geboortedatum:
  27-08-1949
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

941 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven