Onze zoon heeft verkering met een meisje (...) Toen we niet reageerden zei ze: I...

Ds. H. Veldhuizen | Geen reacties | 04-07-2006| 00:00

Hierbij zou ik u eens een probleem willen voorleggen waar we op dit moment helemaal middenin zitten. Onze zoon van 17 heeft nu al 1,5 jaar verkering met een meisje van 16. Zij is psychisch niet helemaal in orde (geweest) en net uit therapie bij het Riagg. Wat eruit is gekomen is niet geheel duidelijk maar ze heeft wel last van stemmingsstoornissen. Op zich gaat het nu beter met haar en haar familie ziet dat helemaal zitten maar volgens onze inschatting is dat omdat ze verkering heeft met onze zoon en zich helemaal aan hem vastklampt. We hebben haar veel geholpen en zijn begrijpend geweest met gesprekken midden in de nacht. Nu is het zo dat ze ineens, nadat hun normale schooltijden waren afgelopen (ze hebben allebei net examen gedaan en dus al een paar weken geen normaal les meer) elke nacht onder één dak bleven. Als hij naar ons kwam, kwam zij mee en hij bleef veel bij haar thuis. Ons maakte dat bezorgd omdat we vinden dat ze teveel bij elkaar zijn: zeven dagen per week en bijna 24 uur per dag. We hebben toen gezegd: normaal in de week thuis komen slapen zoals het normaliter ook was in tijden dat ze gewoon naar school moesten en zij blijft bij haar eigen ouders. Dat schoot hen in het verkeerde keelgat want, waarom moet dat nou. Zij zijn toch gelukkig zo en “jullie zijn toch ook altijd bij elkaar”... Hun wereldje wordt echter steeds kleiner en ze willen zelfs dezelfde opleiding gaan doen. Wat ons ook zorgen baart is dat als ze ruzie maken, het er nogal heftig aan toe gaat: Losse handen en hysterisch gekrijs. Gegooi met deuren en dat bij voorkeur midden in de nacht. Nadat dit enkele keren bij ons had plaatsgevonden zei ik dat als dit nog één keer voorviel, ik onmiddellijk haar vader zou bellen en ze naar huis moest. Toen ging het even wat beter maar volgens onze zoon is dit gedrag alleen maar als ze bij ons zijn omdat ze zich hier minder prettig voelen. Ze kunnen bij ons namelijk niet alle tv-programma 's kijken waar ze zin in hebben en moeten zich enigszins aanpassen en dat gaat hen moeilijk af. Bij haar thuis zijn ze met ouders en een oudere zus, en ze hoeven dus met niemand rekening te houden en kunnen de hele dag doen wat ze zelf willen. Dat is dus: op de bank hangen en drie keer in de week schoonmaken bij iemand met een groot huis in de buurt.

Wij zijn christenen maar het meisje niet. Ze is wel geïnteresseerd in het geloof maar nu is het al zover dat hij niet meer met ons mee gaat naar de kerk. Af en toe gaan ze naar een dienst voor belangstellenden. Op zich is dat niet het ergste, als hij maar verantwoordelijkheid neemt om met geloof bezig te zijn. Hij weet het op dit moment niet goed wat ie met het geloof moet en staat haar denk ik in de weg om er verder mee te komen. Verder is zij misschien psychisch niet helemaal OK, maar daar zijn de meningen over verdeeld. Een paar jaar geleden was ze Gothic en is van school gegaan naar een andere school. Toen ging ze ook in therapie. Voor het eerst bij ons thuis had ze ook een doodse starende blik in de ogen en zat als een standbeeld aan tafel. Op zich is het mooi als je iemand ziet ontdooien en vertrouwen wint. Maar ook heeft ze altijd in haar leven haar zin gekregen omdat niemand tegen haar sterke karakter op kon. Ze heeft b.v. veel piercings terwijl haar vader het er niet mee eens is. We zijn met de ouders gaan praten toen er weer dingen escaleerden. We hebben nu in de gaten dat haar ouders wel dezelfde zorgen hebben als wij, maar dat ze op cruciale momenten niet doorpakken maar het laten gaan. Onze aanpak wordt gerespecteerd, maar zelf vinden ze het niet zo nodig. Daarmee ondermijnen ze wel ons gezag.

Mijn man was op een gegeven moment het gezeur zat en gaf aan dat het gewoon luisteren was. Punt uit. Mijn zoon accepteerde dat niet ging weg. Later werd er gebeld met: sorry, we komen nog praten. Van dat praten kwam uiteindelijk helemaal niets. Toen ze naar boven gingen, escaleerde de zaak opnieuw. Mijn zoon wilde slapen, maar het meisje wilde eerst nog met hem praten. Toen ging het (weer eens) mis: hij schreeuwt, zij slaat, hij slaat en zij is hysterisch. En dat in een huis met nog vijf kinderen die dat allemaal horen. Ik stond onderaan de trap en ben er tussenin gaan staan en mijn man kwam toen boven en besloot: zij naar beneden en onze zoon slapen. Nu is hun 'manier' dat als het escaleert, zij weer naar hem toe gaat om te praten “en dan is alles weer koek en ei binnen vijf minuten”. Dat is een paar keer eerder zo gegaan, maar wij waren het zat en mijn man zei dus: Je komt niet meer naar boven om met hem te praten. Toen begon ze te manipuleren met: Ik kan heel hard gillen hoor en dan is iedereen wakker maar dan komt hij ook beneden. Toen we niet reageerden zei ze: Ik kan ook een mes pakken en dan steek ik iedereen neer die ik tegenkom. Dat hielp ook niet en mijn man ging naar bed (inmiddels half vier). Ik heb nog even met haar gepraat. Later probeerde ze toch weer naar mijn zoon te gaan. Mijn man ging haar achterna en heeft haar naar beneden geleid. Toen drama op de trap natuurlijk, met alle kleine kinderen erom heen, grote broer huilend op de trap met vriendin in dramatische bewoordingen dat wij hen uit elkaar wilden hebben, etc.

Wij hebben toen een paar avonden met mijn zoon gepraat zonder haar er bij. Dat vond ze dus maar niks. Dit weekend wilden we ook met haar spreken, maar nu haakt zij plotseling af en wil geen gesprek meer. Dus dit is de patstelling. Als hen niets in de weg wordt gelegd zijn ze heel gelukkig en gaat het heel goed. Hebben ze bijna geen conflicten meer, zegt mijn zoon. Dat het verkeerd gaat ligt aan ons. Dat je je zo mag gedragen midden in de nacht ligt ook aan ons. De nieuwste smoes is dat dit komt omdat ze zich hier vervelen.... Wat zou je nog kunnen doen om hem te bereiken? Want vooral dat je op zo'n manier ruzie maakt waar al geweld in voorkomt en emotionele chantage, vinden we dat in de kiem moet worden gesmoord. Kortom we weten niet meer goed wat we moeten doen. Hoe krijgen we haar zover dat ze een gesprek wil? Moet hij dat doen? We hebben dat hem eigenlijk 'opgedragen' maar ik denk dat het te zwaar is voor hem. Wat als ze toch niet wil en hij niets onderneemt, moet je dan bepaalde maatregelen nemen? Ze zouden meegaan op vakantie, dat wil ze nu natuurlijk ook niet meer en hij komt  's avonds om half twaalf thuis, slaapt uit en vertrekt weer... Is het van haar nu alleen “ik krijg m'n zin niet” of is ze echt psychisch niet zo in orde? Maar dan kan dit gedrag toch ook niet? En hoe krijg je ze verantwoordelijk? Hoe kijkt u tegen dit alles aan?

Beste vriendin,

Het probleem dat u Refoweb hebt voorgelegd is een groot probleem. Vooral in onze tijd, die in enkele decennia tijds in veel opzichten geweldig veranderd is. Ouders, bij wie een jaar of vijftien geleden het vijfde kind geboren werd, kregen van vrienden een brief, waarin o.a. stond: “Jullie kinderen zullen van een ander ras zijn”. Daar zit een grote kern van waarheid in. Wat kost het, met name als de kinderen groter worden en de puberteit ingroeien of pubers zijn, veel wijsheid om de goede houding aan te nemen. En veel gebed. Dat zullen uw man en u vast niet vergeten! Dagelijks! En de kinderen voorleven, zodat ze op z’n minst weten en voelen: vader en moeder hebben iets moois, dat ik niet heb. Ook al zullen ze dat in de puberteitsjaren niet zo gauw laten merken, zich er misschien zelfs (soms, vaak) tegen verzetten. Ook kerkelijk gezien is het in onze tijd moeilijk om de jongeren te bereiken: hoe kom je als dominee in de preek in hun leefsituatie, zodat de woorden overkomen en ‘landen’. Terwijl je toch niets afdoet aan het Evangelie. We weten dat dat het werk van de Heilige Geest is en dat ook de vrucht van de opvoeding werk van de Heilige Geest is. Maar de Heilige Geest wil werken door ons mensen (de opvoeding, de preek, goed jeugdwerk, enz). We hebben in onze tijd wel bijzonder de wijsheid van de Heilige Geest nodig, om het op de goede wijze te doen.

Ik ga eerst maar eens een aantal punten van uw mail langs:

1. Uw zoon is 17 jaar en heeft al 1,5 jaar verkering met een meisje van 16 jaar. Zij waren dus 15,5 en 14,5 jaar toen zij verkering kregen. Ik zeg niet dat dat niet goed kan zijn, maar het betekent wel dat ze een lange tijd met elkaar zullen moeten verkeren. En dat in een tijd waarin de seksuele prikkels voor onze jongeren (en ouderen) erg groot zijn. Ik denk dat het alleen daarom al erg belangrijk is dat ze heel rustig aan doen. Als u het mij vraagt is zeven dagen bij elkaar zijn en dat bijna 24 uur per dag (uitgezonderd als men met een van de gezinnen met vakantie is) veel teveel. U hebt gelijk dat u zich daar bezorgd over maakt. Ik zou twee keer per week (met natuurlijk bepaalde uitzonderingen) een juiste maat vinden. Het ‘staalt’ jongeren als ze niet altijd bij elkaar zitten en het is voor beiden goed om, naast het elkaar ontmoeten, een eigen zelfstandige ontwikkeling te hebben. Normaal thuis komen slapen (ik weet niet hoe ver ze van elkaar afwonen, want dan kan het natuurlijk anders zijn) lijkt mij ook het meest juist. Ook in het weekend denk ik dat thuis slapen (nog eens: tenzij ze ver van elkaar wonen), het meest juist. Daar komt bij dat het in onze tijd al gauw komt tot bij elkaar slapen. Een flink aantal keren heb ik meegemaakt dat de ouders van het meisje er geen enkel bezwaar tegen hadden dat haar vriend bij haar sliep, terwijl de ouders van de jongen wel bezwaar hadden. Houdt in zo’n geval de jongen en het meisje maar eens uit elkaar. Wat het gewoon thuiskomen betreft: ik hoorde van een jongen die verkering kreeg en op zijn eerste verjaardag van de ouders van het meisje een grote taart kreeg met een klok erop met: 11 uur. De verhoudingen waren goed, dus de taart werd met groot gelach en als een leuke grap ontvangen. Ik denk dat dat bij jullie niet meer kan. Maar het gaat me erom erop te wijzen dat u (en ook de ouders van het meisje) best regels mogen (ik geloof zelf: moeten) stellen, ook al is dat in uw geval erg moeilijk.

2. Als ik uw mail goed lees denk ik dat uw zorg dat het meisje psychisch niet helemaal in orde is, juist is. Dat is natuurlijk heel verdrietig, maar het is een feit dat onder ogen moet worden gezien. U schrijf van stemmingsstoornissen, losse handen, hysterisch gekrijs (“ik kan ook een mes pakken en dan steek ik iedereen die ik tegenkom neer”), zelfs tot diep in de nacht bij u in uw huis. Ik denk heel beslist dat dat gekrijs e.d. door u niet geaccepteerd mag worden, al was het alleen al vanwege uw andere (kleine) kinderen en uw eigen nachtrust. Ieder die bij een ander is, of het nu overdag is of in de nacht, heeft de regels van dat huis (zo die uiteraard redelijk zijn) te accepteren. Ook wat het TV-kijken betreft zijn er regels. U bepaalt waarnaar gekeken wordt en niet uw kinderen en hun vrienden.

3. Ik denk dat u er ook grote zorgen over hebt dat het meisje een paar jaar geleden Gothic was en veel piercings heeft. Nu kunt u haar niet verwijten wat ze een paar jaar geleden was, zeker niet als ze psychisch niet in orde was, maar zorgen geeft het wel. En wijsheid. Mijn gedachte is: Let u niet teveel op de piercings. Een veel grotere zegen zou het zijn als het meisje van binnenuit zou veranderen en als God, al was het in eerste instantie nog maar beginnend, in haar leven kwam; dan veranderen ook de dingen van de buitenkant. Richt u vooral, met liefde en wijsheid (ik begrijp hoe moeilijk dat is) op die binnenkant en op het geloof in God en in de Heere Jezus Christus als onze Heiland. Ik lees in uw mail dat u haar veel geholpen hebt en u beiden begrijpend zijn geweest met gesprekken tot midden in de nacht. Ik denk dat dat heel belangrijk is. Enerzijds de liefde, en vooral de liefde van de Heere Jezus voor dat meisje. Anderzijds ook een strakke hand, temeer daar u ook nog andere kinderen hebt. Als u nu bepaalde dingen uw zoon of zijn vriendin toestaat, zullen ook de andere kinderen dat van u verwachten. Ik begrijp dat dat een geweldige spanning voor u en uw man betekent. Maar ik denk ook dat het niet anders kan.

4. Ik heb sterk de indruk dat uw zoon door het meisje gemanipuleerd wordt. Ik maak dat uit haar gedrag op en uit zinnen van u als: “ze heeft in haar leven altijd haar zin gekregen, niemand kon tegen haar sterkte karakter op”. Natuurlijk kunt u hem dat niet zeggen. Maar misschien kunnen bepaalde dingen toch voor uw zoon een eye-opener zijn. Vindt hij haar misschien in bepaalde opzichten zielig, dat hij haar wil helpen? Jongens willen op een bepaalde leeftijd wel eens “de ridder” naar het meisje toe uithangen. Domineert ze hem op momenten dat de relatie onder druk staat zodat hij niet tegen haar op kan en denkt hij even later dat hij niet zonder haar kan? U spreekt in uw mail van emotionele chantage en daar lijkt het veel op. En dan denk ik er nog niet eens aan dat het meisje hem ook kan manipuleren op seksueel gebied. Ik denk dat u dat in uw gebed wel steeds aan de Heere mag voorleggen.

5. Heel goed dat u met de ouders van het meisje bent gaan praten. Ik denk dat dat altijd belangrijk is, ook bijvoorbeeld als uw andere kinderen vaste vriendschap krijgen. Belangrijk is namelijk dat de wederzijdse ouders zoveel mogelijk op dezelfde lijn zitten en, waar dat kan, elkaars regels respecteren. Natuurlijk is dat moeilijker voor christenouders als de andere ouders niet-christen zijn. Als christenouders kun je te maken hebben met regels van de ander die je niet kunt respecteren en eventueel niet kunt accepteren. Toch: houd u, als het kan, het gesprek open en probeert u, als dat kan tot goede en vaste afspraken te komen.

6. Het meisje heeft op dit moment afgehaakt en wil niet meer praten. U verkeert in een patstelling. Ik hoop dat dat inmiddels anders is geworden (soms verandert een situatie na enkele weken). Toch denk ik dat u dat niet mag accepteren. Een meisje dat omgang met een jongen heeft, heeft te accepteren dat de ouders van die jongen met haar willen praten. Bedenkt u ook wat het gaat betekenen als de verkering zich doorzet en het meisje is later uw schoondochter. Uw zoon (en het meisje zelf) heeft er op z’n minst oog voor te hebben om op een redelijke manier uit de patstelling te komen.

Ik ga het wat samenvatten:

a. M.i. zijn er vaste regels nodig, ook al ervaren uw zoon en zijn vriendin dat als strakke regels. U mag die regels stellen met het oog op uw gezin, en ook met het oog op het feit dat u altijd nog een stukje verantwoordelijkheid voor uw zoon hebt (ook al kunt u hem dat waarschijnlijk niet regelrecht zeggen).

b. Het mooiste en beste is als de regels opgesteld worden samen met de ouders van het meisje. Ik zou, als dat kan, de volgende volgorde aanhouden: samen met de ouders regels opstellen; daarna die regels met z’n zessen doorpraten. Waarbij u van de ouders van het meisje (en zij van u) mag verwachten dat u aan die regels blijft vasthouden. Ze worden niet ter goedkeuring aan zoon en/of dochter voorgelegd, maar aan hen als beste regels voor alle drie partijen uitgelegd.

c. Stel dat uw zoon uw regels niet accepteert en hij loopt van huis weg of komt nog maar zelden thuis. Ook dan zou ik me aan de regels houden. Hij moet weten dat uw houding is: Jongen, heel verdrietig dat je niet (veel) meer thuis wilt zijn, maar dat is jouw beslissing; bij ons kun je altijd terugkomen, maar we houden ons wel aan de regels. Zouden de ouders van het meisje overigens willen dat uw zoon bij hen intrekt? Ik denk dat ze daar niet zomaar toe bereid zijn.

d. Als uw zoon zegt: jullie willen ons uit elkaar hebben, dan kan uw antwoord zijn: dat is jouw interpretatie. En: Kun je onze zorgen begrijpen? Kan jullie toekomst zo gelukkig worden?

e. Als de situatie zich verhardt, kan dat betekenen dat uw zoon en zijn vriendin, als ze daar een mogelijkheid toe zien, gaan samenwonen. Heel verdrietig. Maar ook dat is dan hun beslissing, niet de uwe. Trouwens, hoe slapen ze nu en hoe is nu hun relatie in dit opzicht? En: hoe verdrietig het ook is als ze zouden gaan samenwonen, de kans is dat het dan escaleert en de relatie breekt. Hopelijk komt uw zoon daar dan zonder veel schade uit en heeft hij van alles wat er gebeurde geleerd. Dat hoeft niet precies zo te gaan als in de gelijkenis van de verloren zoon. Maar wel dat u als moeder en vader op de uitkijk staat.

Beste vriendin, ik hoop dat u met mijn overwegingen wat kunt. Ik heb maar zo ronduit mogelijk geschreven. Alleen vraag ik u één ding te bedenken. Als je iemand pastoraal een advies geeft moet je hem of haar eigenlijk kennen en voor je zien. Dan kan hij of zij ook tegenwerpingen maken, vragen stellen, enz. Nu kon u dat niet. Mijn antwoord is meer spreken “tot” dan spreken “met”. Dat is nu eenmaal inherent aan Refoweb. Hebt u een eigen dominee? Zat of zit uw zoon bij hem op catechisatie? Is het mogelijk met hem een gesprek te hebben? Zijn er leden van de gemeente of andere oprechte christenen met wie u eens kunt praten? U en uw man hebben bij uw zorgen ook steun nodig.
 
Van harte wens ik u sterkte en wijsheid. Misschien, mag ik dat ook zeggen, brengen alle zorgen voor uw kinderen (want u hebt er nog meer) u dichter bij de Heere. God zegene u.

Ds. H. Veldhuizen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. H. Veldhuizen

• Geboortedatum:
  02-01-1938
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Wapenveld
• Status:
  Inactief

244 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven