Bij ons thuis is nog nooit echt over het geloof gepraat, we lezen uit de Bijbel ...

N. J. van Dooijeweert-Van der Slikke | Geen reacties | 17-06-2006| 00:00

Bij ons thuis is nog nooit echt over het geloof gepraat, we lezen uit de Bijbel aan tafel na het eten, we bidden allemaal in stilte voor onszelf. En daar houd het mee op. Er wordt van veel dingen gezegd dat het niet mag, maar wáárom, dat is nog nooit verteld. Als je daar naar vraagt, is het antwoord “dat het niet hoort” of zoiets. Dan geef je het maar op. Ik wil mijn ouders niets verwijten, waarschijnlijk zijn zij van huis uit niet anders gewend. Maar heel vaak voer ik in gedachten gesprekken met mijn 'toekomstige kinderen'. Als ik die ooit hoop te krijgen wil ik hun heel graag vertellen van God en wel op die manier dat ze weten dat God en geloven niet lastig, je mag niets, 'zwart' en saai is. Want zo heb ik het eigenlijk altijd gezien. Maar door veel te lezen in boeken en andere dingen weet ik dat dat niet het geval is. Eigenlijk weet ik niet hoe ik het precies uit moet leggen, maar ik zit soms heel erg met mezelf in de knoop. Soms voel ik me heel erg verbonden met God, andere keren weer niet. Dan vraag ik me af of ik echt niet zonder God kan. Ik weet eigenlijk niet hoe ik het geloof moet zien. Ik ben opgegroeid in een omgeving waar bij ze heel erg denken van: Wat zal de ander hier wel niet van denken? Telkens weer doen zoals je denkt dat een ander dat zo wil. En ik geloof dat dat niet goed is. Ik heb daar ook een hekel aan, dat schijnheilige gedoe. Tegen de buitenwereld vroom doen, terwijl je dat zelf niet eens bent. Soms heb ik periodes dat ik niet eens bid. Ik schaam me er later voor, maar het is ook heel vaak zo dat wanneer ik bid niet echt voldoening voel er na.  Ik praat er wel eens met mijn beste vriendin over, maar zij denkt er toch lichter over dan mij, heb ik het gevoel. Soms doet me dat echt pijn en ik bid dan ook voor haar. Maar het lijkt of God me niet hoort. Soms denk ik ook wel eens, straks is onze vriendschap niet écht.. Maar ik hou toch echt van haar, dat voel ik zo vaak. En liefde komt toch van God? Ik kan echt alles met haar bespreken, alles bij haar kwijt, ze is mijn steun en toeverlaat. Maar we hebben ook best vaak 'ruzie' of misschien meer ergernissen, ik weet niet goed hoe ik het noemen moet. Dat is wel zo voorbij, maar toch vind ik het vervelend. Maar kan een vriendschap daar wel echt om zijn?  En dan nog één ding: ik ben al heel lang verliefd op een bepaalde jongen. Hij weet dat wel, maar hij laat me niet echt weten wat hij voelt, of hij nou echt niets voor me voelt of niet. Om er naar te vragen durf ik niet. Nu vraag ik me af, mág ik God eigenlijk wel vragen of Hij me een toekomst met die jongen wil geven. Soms twijfel ik wel eens aan mijn liefde voor hem, omdat het zo lang duurt. Maar wat me opvalt is dat ik juist in de kerk me zo met hem verbonden voel. Ik snap het niet helemaal, misschien is het allemaal niet echt, en daar ben ik zo bang voor. Het is niet zo dat ik niets met die jongen heb. Het is heel vaak zo dat wanneer ik ergens ben waar hij ook is dat we elkaar op precies het zelfde moment aankijken, dan denk ik: toeval bestaat toch niet? Zal God hier dan voor zorgen? Op een zaterdagavond had ik een heel fijn gesprek met hem. Die zondag er na moesten we 's morgens Ps. 77:6 zingen: "... na het zure geeft Hij 't zoet.." en 's middags 42:3 "..Maar Gods goedheid zal uw druk, eens verwiss’len in geluk.." En dat terwijl ik de vorige avond gebeden had om een teken, een teken wanneer het een begin zou zijn (dat gesprek). En bij die psalmen moest ik altijd aan die jongen denken. Was dit dan toeval? Of had God er wel voor gezorgd? Want verder gebeurde er niets, de weken daarna. En dan twijfel ik dus weer. Zou het dan niet van God komen?  Het is misschien een onlogisch en vaag verhaal, maar ik hoop dat u het een beetje snapt, en op een aantal van mijn vragen antwoord weet. Groeten van een meisje.

Beste ...,
 
Het is een lange brief met veel vragen en onbegrepen dingen in je leven. Natuurlijk ga je je ouders geen verwijten maken, maar hoe jammer dat ze je niet geleerd hebben om een persoonlijke relatie met de Heere te hebben. Je hebt ook geen voorbeeld van een leven met de Heere gehad. Geen ouders die je leerden bidden, je vertelden dat je alles aan de Heere mag vragen en zeggen en dat Hij ons altijd hoort en ziet. Een kind dat deze dingen in zijn jonge leven leert, is een gezegend kind. Je hebt nooit een persoonlijk gebed van je ouders gehoord, waarin ze de zorgen of de blijdschap van jullie gezin aan de Heere vertelden. Op je vragen  waarom iets niet mocht, werd gezegd... dat hoort niet. Ik ken deze uitdrukkingen. Hoe jammer dat ze je niet met de open Bijbel antwoord gegeven hebben. Vanuit het Woord zijn de antwoorden op onze vragen. Het is niet juist dat iets niet mag omdat het niet hoort. De Heere heeft niets aan een mooie muur van rechtzinnigheid en degelijkheid, Hij wil ons hart, ons leven, onze liefde. Het is niet belangrijk wat “men” er van vindt, maar hoe is mijn leven met God. Hoe ziet Hij mij.

Zet een streep onder de dingen die je thuis mist en gemist hebt en ga de Heere zoeken. Hij wil gevonden worden, op zoveel plaatsen in Zijn Woord verteld Hij het ons. Zet je voeten in Zijn spoor, zoals we ook zingen: “Ik zet mijn treden {voeten}in Uw spoor, opdat mijn voet niet uit zal glijden..Wil mij voor struikelen bevrijden en ga U, mij, met Uw heillicht voor”. Dat licht hebben we nodig, elke dag, elk uur! We horen in de Bijbel David bidden om licht, verstand, om leiding: “Leid mij in Uw waarheid en leer mij... of, Heere leer mij en leid mij in  het rechte pad”

Gelukkig ben je zelf op zoek gegaan, je hebt veel gelezen en ontdekt dat een leven met de Heere helemaal  niet saai, zwart en uitzichtloos is. Maar dat een leven met de Heere pas echt leven is. Johannes schrijft: “Die de Zoon heeft, die heeft het leven. Die de Zoon van God niet heeft, die heeft het leven niet”. Je voert stilletjes gesprekken met je toekomstige kinderen. Hen wil je wel over de Heere vertellen,  hen wil je wel leren  bidden en met hen wil je ook samen  bidden. Als je met verlangen aan de Heere denkt, Hem met verlangen wil dienen... dat is al van de Heere, want niemand zoekt uit zichzelf de Heere. Het is Gods lokstem in je leven. Leer nu je jong bent veel uit het Woord. Verdiep je en vraag om de werking van Gods Geest in je hart, zodat je Hem mag kennen en die kennis van de Heere door mag geven aan je kinderen als de Heere je die straks wil  geven. Ouders zijn als het ware de handen van God, heeft Kohlbrugge ooit gezegd, mooi hé? Kinderen leren van hun ouders Wie de Heere is,of ze leren dat niet... En die moeders brachten hun kindertjes bij Jezus om door Hem aangeraakt te worden en gezegend. Mooi hé.

Hoe is het nu in jouw leven met God? Je weet er zelf geen antwoord op, soms bid je niet. Meisje, zoek de Heere. Hij wil gevonden worden. O, dat gaat met vallen en opstaan, maar de Heere weet wie wij zijn en het is Jezus liefste werk om zondaren te redden, daarvoor kwam Hij op aarde, daarvoor gaf Hij Zijn leven aan het kruis.
.
Het probleem met je vriendin is weer een andere zaak. Jullie zijn twee verschillende mensen uit verschillende gezinnen. Het is fijn dat je alles met haar kunt bespreken en het is niet erg dat zij een andere visie op sommige dingen heeft. Daarmee scherp je elkaar op. Tenminste.. als het niet tegen het Woord van God ingaat. Probeer elkaar de ruimte te geven en wees blij dat je deze lieve vriendin hebt. Erger je niet, maar praat die dingen die je dwars zitten uit. Natuurlijk is die vriendschap echt, maar je wilt toch geen marionet? Trek maar aan het touwtje en zij doet wat jij graag wil en zij zegt wat jij graag wil horen...

Je bent verliefd. Hij weet het, maar reageert daar niet op. Ja, dat is een probleem voor een meisje dat verliefd is! Mag je nu de Heere om die jongen bidden? Je mag de Heere alles vragen, alles zeggen, zelfs de teerste dingen die in je hart rond dwarrelen. Maar: Heere, niet mijn wil, maar Uw wil, die is het beste. Ik citeer opnieuw Johannes: “en dit is de vrijmoedigheid die wij tot Hem {Jezus} hebben, dat zo wij iets bidden naar Zijn wil, Hij ons verhoort. En indien we weten dat Hij ons verhoort, wat wij ook bidden, zo weten wij, dat wij de beden verkrijgen, die wij van Hem gebeden hebben ”. Dan krijg ik die jongen!!! Nee, zo   niet. Je krijgt de jongen waarvan God weet dat die bij jou past. De Heere leidt alle dingen in het leven, dat is een vast gegeven, ook in jouw leven. Maar zoek niet achter elke blik of een paar woorden, of wat ook, iets. Zo werkt dat niet. Vertrouw je aan de Heere toe, verwacht het van Hem. We hoeven de Heere geen teken te vragen, we mogen wel opmerken hoe de Heere in ons leven werkt.

Enne... als je in de kerk zit, natuurlijk denk je dan aan die jongen, hij is daar immers ook. Dat trekt je gedachten als een magneetje naar hem toe. Trouwens, de Vader in de hemel weet al lang wie jouw man wordt! Hij heeft die al voor je klaar.Vraag maar of hij ook de Heere in zijn leven wil dienen en volgen. En vraag aan die jongen waar jij verliefd op bent asjeblieft niet of hij dat ook op jou is. Wacht maar rustig af, in vertrouwen dat, wat God  in ons leven doet, goed is.

Ik begrijp al je zorgen en problemen wel. Lang geleden was ik ook jong, worstelde ik ook om de Heere te leren kennen, bekeerd te worden, wist ook niet hoe het allemaal in mijn leven goed moest komen tussen de Heere en mijn ziel, was soms ook  verliefd. En de jongen waar ik ooit verliefd op was, die kreeg een andere vrouw en ik een andere man, zo had de Heere het gedacht, en dat is het beste. Nu denk ik, dat ik ooit op hem verliefd was... hoe is het mogelijk. En dank U Heere, dat U me deze man gegeven hebt!

Op al je vragen en je zorgen heb ik vast niet allemaal een sluitend antwoord gegeven. Mocht je nog dieper op de dingen in willen gaan, dan mag je me schrijven.
 
Hartelijke groeten,
N. J. van Dooijeweert-van der Slikke, Peru/Holland.

Dit artikel is beantwoord door

N. J. van Dooijeweert-Van der Slikke

---

---

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven