Prostituees voor gehandicapten

C. M. Chr. Rots - de Weger | Geen reacties | 03-06-2006| 00:00

Wij hebben het in de les over zelfbevrediging gehad. Daarin kwam naar voren dat er op verschillende neutrale instellingen voor gehandicapten prostituees worden ingehuurd of de begeleiding word gevraagd om de cliënt te bevredigen om de behoefte van gehandicapten te bevredigen. Gebeurt dit niet, dan is er een reële kans dat ze seksueel agressief worden op hun omgeving. Mag je dus als begeleider je cliënten bevredigen of een prostituee regelen?

Beste vraagstelster,

Je stelt een heftige vraag, zeg! En wat moet ik er op antwoorden? Eerst maar eens een paar tegenvragen. Je schrijft over “de les”, wat voor opleiding doe je? Is het ook een ‘neutrale’ opleiding? Of zijn het christenen die les geven en zeggen dat wat je beschrijft in een zogenoemde neutrale instelling gebeurt? Kloppen de beweringen of zijn het veronderstellingen (Ik heb er geen idee van of handelingen tot seksuele bevrediging van cliënten c.q. gehandicapten wettelijk is toegestaan. Of een leidinggevende dat van medewerkers mag vragen. Of het in een taakomschrijving zo expliciet wordt benoemd).

Ik maak uit je brief op, dat je nog niet tot de werkende klasse hoort en dus vraag ik: zou je in een instelling willen werken waar men zo met cliënten omgaat? In ieder geval zou ik maar naar het beleid vragen als je voor een sollicitatiegesprek uitgenodigd wordt (ook voor een eventuele stageplaats!).

Ik weet niet veel van gehandicapteninstellingen af. Wel weet ik, dat wanneer het van je gevraagd wordt om iemand seksueel te  bevredigen -hoe dan ook- het niet buiten jezelf omgaat. Zoiets kun je niet emotieloos doen, al verstop je je eigen gevoelens ook nog zo goed voor de ander omdat het ‘werk’ is. Het zal je op de een of andere manier ‘binden’ aan iemand die ook nog eens van jouw zorg afhankelijk is. Per definitie is dat dus een niet-gelijkwaardige relatie. Een relatie die niets met liefde te maken heeft, maar met werk dat bestaat uit ‘zorgen voor’ (wat je natuurlijk uit een soort van liefde, affectie, moet doen anders houd je het niet vol. Maar dat is duidelijk een andere liefde, die niets met seksualiteit te maken heeft). En dat is nou net waar het om gaat: je werkrelatie is een andere dan een seksueel getinte relatie, ook al gaat het daarin zogenaamd om één persoon, je cliënt. Die ook nog eens in een afhankelijke positie van jou verkeert. Iemand inhuren dan maar, zodat je zelf je handen niet ‘vuil’ maakt? Je voelt wel aan, dat dit geen oplossing is: je zou je schuldig gaan voelen als je een ander datgene voor je op laat knappen wat je zelf niet wilt en/of kunt.

Waaróm worden ‘bevredigende’ handelingen verricht? Als ik het zo lees, is dat uit pure angst. Voor eventuele agressiviteit op seksueel gebied. Is toegeven dan een oplossing? Volgens mij is dat een stap op een hellend vlak. Na de eerste keer zal de cliënt veeleisender worden naarmate bevrediging bevredigend is geweest. En waar blijf je dan, tot hoever ga je dan? Er moeten toch andere wegen te vinden zijn (gesprekken, misschien wel medicijnen)? Nogmaals: hier weet ik weinig van. We leven in een vreemde maatschappij waarin we ons op sommige terreinen laten leiden door angst. Dat is naar mijn idee nóóit een oplossing die goed en blijvend is. En zeker niet Bijbels! Je kunt je dus afvragen of God jou op zo’n plaats aan het werk wil hebben. Misschien moet je gewoon maar weglopen voor de instelling die zo met cliënten én met werknemers omgaat. Je werkkring ergens anders gaan zoeken.

Seksualiteit is een prachtige gave van onze Schepper, maar in een gebroken wereld helaas verworden tot handelswaar. Blijkbaar zelfs binnen arbeidsverhoudingen tussen cliënt en verzorgende.

Weet je, ik vind het nog vernederend ook als ik er langer over nadenk. Verzorgen, zorg hebben voor, is bij mij toch echt iets anders dan een cliënt ook nog seksueel aan zijn trekken te laten komen door mijn handelingen. Iemand moeten wassen, helpen met aankleden en voeden voelt al aan als heel intiem, maar kan soms niet anders: daar leer je je beroepshouding voor te ontwikkelen. Het is dankbaar werk, waar je jezelf in kwijt kunt zonder dat je het ‘mee naar huis’ neemt.
Seksuele bevrediging, ook al doe je dat met diezelfde handen die wassen, kleden, voeden, is van een andere orde: dat zul je ongetwijfeld wél ‘mee naar huis’ nemen (vroeger of later!). Praat er met medestudenten eens over: wordt mijn mening gedeeld?

En dan nog iets, wat juist ook in hulpverlening níét mag. Waar áltijd, steeds weer, tegen gewaarschuwd wordt: Geen lichamelijke aanraking tussen hulpvrager en -verlener die seksueel getint is, of zo uitgelegd kan worden! Voor je het weet spelen ongeoorloofde gevoelens van de één of van de ander een onuitwisbare rol. Verdriet en narigheid, zelfs juridische processen zijn er uit voortgekomen.

Hoewel in jouw vraagstelling misschien meer de preventie tegen de mogelijke agressie een rol speelt: de vraag is echt of je met een beleid zoals het geopperd is in de les, uit de voeten zou kunnen. Als je mijn dochter was, zou ik je aanraden om níét in zo’n instelling te gaan werken. “De zorg” vraagt om principiële keuzes!
          
Sterkte, Gods zegen toegewenst in de keuzes die je maakt.

Hartelijke groeten, Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1536 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven