Ter ver gegaan met goede vriend

Alie Hoek - van kooten | Geen reacties | 07-08-2002| 00:00

Het heeft lang geduurd voordat ik dit durf te vragen. Ik heb een hele goede vriend (we hebben een korte relatie van drie maanden gehad, dat ging niet lekker maar we zijn heel goede vrienden geworden). Ik kan met hem over van alles praten en ik kan wel zeggen dat ik veel van hem hou. Een half jaar geleden is een goede vriendin van ons overleden (aan MS) en we waren/zijn er allebei kapot van. Onze ouders regelde niet lang daarna een weekend naar Parijs zodat we even wat afleiding zouden hebben. We hebben heel veel gepraat en elkaar getroost en zijn met elkaar naar bed geweest terwijl we geen relatie hadden/hebben...

Ik kan niet zeggen dat ik daar spijt van heb, want het heeft onze vriendschapsband alleen maar steviger en mooier gemaakt. Ik vraag me nu af of ik een relatie met hem moet nemen. Aan de ene kant durf ik niet omdat ik bang ben dat we weer zo als die eerste drie maanden worden, aan de andere kant kan ik me heel moeilijk binden. Ik heb er met niemand (behalve dan met hem zelf) over gepraat maar ik zit er erg mee, vooral als ik al deze antwoorden van je lees. Dan voel ik me schuldig omdat ik er geen spijtgevoel over heb. Wat moet ik nu doen? Mezelf over dat gevoel heen zetten en een relatie nemen of gewoon vrienden blijven?

(Enkele weken later stuurde deze vragenstelster onderstaande, aanvullende, vraag, red.)

Ik wil nog wat toevoegen. Ik heb dus geen relatie met die jongen uit mijn vraag. Nu ga ik de laatste weken regelmatig uit met andere jongens die in mij geïnteresseerd zijn, maar ik sluit me er heel erg voor af, omdat ik niet weet wat ik moet doen. Ik hou veel van die jongen, maar niet op de manier van een relatie. Maar ik durf ook geen andere relatie te beginnen omdat ik weet dat God ons nu als man en vrouw ziet en ik weet niet wat ik moet doen! Ik woon sinds november op kamers en voel me vaak alleen en dan ga ik nadenken, ik raak er langzamerhand een beetje mee in de knoop en omdat ik met niemand over die dingen wil praten krop ik het op (die jongen ziet het niet als een probleem omdat hij niet christelijk is opgevoed, daarom is onze relatie in het verleden ook beëindigd).

Steeds vaker bestoken de gedachte me dat het door mijn eigen schuld niet meer goed komt. De ene keer is dat erger dan de andere keer. Hierdoor sluit ik me steeds meer van alles af. Mijn ouders zijn bezorgd, maar ik kan niet met ze praten. Ook heb ik door dit alles een eetstoornis gekregen en eet ik erg weinig. Ook daarom zijn mijn ouders bezorgd en omdat ik niet wil praten komen er weer conflicten, waardoor ik me nog meer terugtrek. Ook krijg ik steeds vaker woordenwisselingen met die jongen, omdat hij me niet meer begrijpt. Ik weet dat het allemaal mijn eigen schuld is, maar ik weet het niet meer. Ik zie het niet meer zitten. Mijn studie lijdt eronder. Ik hoop dat u me kunt helpen of advies voor me heeft.

Ik denk dat je eerst die situatie met die jongen moet doorspreken. Je bent met die jongen naar bed geweest en daarom moet je het toch nog eens bekijken of er echt geen relatie inzit. Als dat niet het geval is en die kans is erg groot dat dat niet het geval is omdat die jongen niet-christelijk is, dan moet je ook echt met hem breken.

Ik heb nu het gevoel dat je zo half-half wel en half-half geen relatie met hem hebt. Dat komt de duidelijkheid niet ten goede en het is begrijpelijk dat je daardoor helemaal in de war raakt en dat dat ook je dagelijks leven negatief beïnvloedt. Dus kom tot een duidelijke keuze met betrekking tot deze jongen.

Je zegt dat je het gevoel hebt dat God jullie als man en vrouw ziet. Als je met elkaar naar bed bent geweest dan heb je inderdaad met elkaar geleefd als was je getrouwd. Toch ben je niet echt door de huwelijksband met elkaar verbonden; je hebt meer vooruitgelopen op het huwelijk. Je moet je ook niet verplicht voelen om nu toch met elkaar te gaan trouwen alleen om het feit dat je met elkaar naar bed bent geweest. Zo kun je het huwelijk niet ingaan, dat is vragen om moeilijkheden.

Als er verkeerde dingen in ons leven gebeurd zijn, dan vind ik het zo bijzonder dat God ons dat ook wil vergeven, als we tenminste willen inzien dat we er ook daadwerkelijk verkeerd aan hebben gedaan. Hij wil het ons dan vergeven en opnieuw beginnen met ons, dat mag je ook echt geloven. En dan mag je ook weer openstaan voor een nieuwe relatie.

Ali Hoek-van Kooten

Dit artikel is beantwoord door

Alie Hoek - van kooten

• Geboortedatum:
  27-08-1949
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

941 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven