Beste dominee, het valt mij op dat sommige mensen zich koste wat het kost aan ee...

Ds. J. Koppelaar | Geen reacties | 25-04-2006| 00:00

Beste dominee, het valt mij op dat sommige mensen zich koste wat het kost aan een volgorde blijven vasthouden wat de bekeringsweg betreft. De makers van de H.C. hebben hun vragen en antwoorden toevallig of bewust onderverdeeld in ellende-verlossing-dankbaarheid. Nu zijn er mensen en predikanten die die volgorde opeens ook verplichten in een bekeringsweg van mensen. Alsof God van mensen of volgordes afhankelijk is. Hij bekeert hen toch op Zijn eigen manier en dat is voor iedereen toch weer anders (afhankelijk van karakter, achtergrond, verleden enz)? Kan iemand niet uit dankbaarheid zich tot God keren en zalig worden? Kan het niet zijn dat God (eerst) ongemerkt in iemand bezig is en hem/haar (dan pas) langzamerhand zich ontdekt aan zijn/haar zonden? Ellendekennis lijkt vaak zo'n voorwaarde te worden, maar is dat bijbels?

Onlangs, tijdens een reünie van een Israëlreis, legde ik deze vraag voor aan een Baptististen predikant, een predikant van een evangelische gemeente en een zendingspredikant. Ik was benieuwd wat zij er van zouden zeggen. Wel, ik kreeg hetzelfde antwoord als de meeste dominees uit onze kring zouden geven: God geeft sommigen eerst zondekennis en een gevoel van gemis als de belangrijkste impuls om genade te zoeken bij Christus. Anderen ervaren dankbaarheid en vreugde bij het horen van het evangelie, hebben wel een beetje zondekennis, maar nemen gelijk Christus aan en komen later tot verdieping van zondekennis. In het daarna volgende uitvoerig gesprek met hen werden we het niet eens over het feit dat mensen naar voren moeten komen in een dienst om hun zonden te belijden en Jezus aan te nemen, zoals zij praktiseren. Ook al gaven ze toe, dat dit vaak oppervlakkigheid in de hand werkte en dat velen die dit gedaan hadden na die tijd weer afvallen. Waar we het wel over eens waren was het volgende: Hoe iemand ook tot Christus komt en Hem ontmoet, hij/zij ervaart daarbij berouw over gedane zonden en neemt zich ernstig voor om voortaan tegen de zonde en de wereld te strijden.

De oudvader Georg Whitfield zei daarover het volgende: “Zonder een hartelijk voornemen om nu voortaan de zonden te haten en te vlieden, is geen oprecht berouw denkbaar. Hoe? Bouw vooral niet op eigen kracht maar op de kracht van Hem, die de Weg, de Waarheid en het leven is. Zonder Zijn sterkte kunt u niets. Met Zijn genade vermag u alle dingen. Hoe meer u uw zwakheid en onmacht voelt, des te meer zult u Zijn hulp en nabijheid ervaren. En wie of wat zal tegen ons zijn als Christus vóór ons is? Stel daarom uw bekering niet uit, maar aanvaard het aanbod van Gods genade. Betoon het in uw dagelijks leven dat u niet alleen bent opgestaan, maar ook werkelijk met oprecht berouw bent wedergekeerd tot de Vader. Leef naar Zijn geboden en verdriet Hem niet weer door uw zonden.”

Vind je het niet opvallend, dat deze grote prediker zo eenvoudig uitlegt, hoe je tot berouw komt? Hoe hij het alleen maar heeft over de kracht van Jezus Christus en het aanvaarden van Zijn genade-aanbod? Wat wordt deze eenvoud vaak vertroebeld door discussies over de weg, in plaats van ons rechtstreeks te wenden tot DE WEG (Joh.14:6), zoals Whitfield ons aanraadt!

Mijn stelling is, dat een zondaar in het gaan naar Christus en de ontmoeting met Hem altijd ellende, verlossing en dankbaarheid ervaart. En na de eerste keer weer opnieuw, net zo vaak als hij zondigt. Vaak gebruik ik -om dit te verduidelijken- het beeld van de onderkant van de schoen, die het volgende te zien geeft: hak - middenstuk - zool. De hak staat voor ‘ellende’. Het middenstuk staat voor ‘verlossing’. De zool staat voor ‘dankbaarheid’. Als jij op deze schoen gaat lopen, dan is er een bepaalde volgorde. Elke stap begint met de hak, zet zich voort in het middenstuk en eindigt bij de zool. Zo geloof ik dat elke stap op weg naar de hemel de mens kennis geeft van zijn ellende, van de verlossing door Christus en de dankbaarheid voor deze verlossing. Dat is zo bij de eerste bekering als hij de eerste stap zet, maar ook in de voortgaande bekering bij elke volgende stap.

Wat doen sommige reformatorische christenen? Zij denken dat je misschien wel in de hemel komt door op je hakken te blijven lopen (alleen maar ellendekennis). Al zullen ze wel toegeven dat daar ook kennis van verlossing en dankbaarheid voor nodig is. Afijn. Maar wie op zijn hakken blijft lopen komt niet ver, zoals je weet.

Wat doen sommige evangelische christenen? Zij denken dat je zeker in de hemel komt als je op je tenen gaat lopen, op de zool dus (alleen maar dankbaarheid), al zullen ze wel toegeven dat zondekennis ook nodig is.  Je begrijpt het al: Wie alleen maar op zijn tenen blijft lopen komt ook niet ver.

Conclusie: Ervaring van ellende, verlossing en dankbaarheid is onmisbaar en we kunnen de volgorde ook niet omdraaien. Immers wie begint bij de zool en zijn stap afwikkelt naar de hak, die loopt achteruit en valt vandaag of morgen! We moeten echter niet vergeten dat bij sommige mensen de eerste stap naar de hemel meer een gevoel van ellende geeft dan dankbaarheid, al is dat laatste niet afwezig. Bij anderen geeft de eerste stap meer een gevoel van vreugde dan van ellende, al is dat laatste eveneens niet afwezig.

Mijn ervaring is dat als God mensen bekeert, zij in het begin allemaal enige ervaring krijgen van alle drie de zaken en dat deze ervaring zich later verdiept. Maar ook merk ik nogal eens in onze gemêleerde gemeente dat de beginervaring vaak beïnvloed wordt door de vorming in onze jeugd. Bij voorbeeld, als we in refo-kring zijn opgevoed zullen mensen de neiging hebben om de ellendekennis die ze kregen te benadrukken omdat ‘men ‘dat van hen verwacht. En omgekeerd, als ze in evo-kring zijn grootgebracht zullen ze vooral dankbaarheid uiten, omdat ‘men’ daar dát verwachtingspatroon heeft.

Eén van de voorechten van een christen is dat hij ook mag leren ‘ellende’ te voorkomen en zo tot meer ervaring van de verlossing en de dankbaaheid te komen. Hellebroek zei al in zijn leerboekje, dat door de wedergeboorte de wil vernieuwd wordt, het verstand verlicht wordt en de hartstochten geregeld. Dat voorkomt veel ellende. Een andere manier om ellende te voorkomen is het omzeilen van gevaarlijke klippen, door het diepe water van Gods genade op te zoeken. Ik geef je een leerzaam voorbeeld tenslotte, dat dit laatste verheldert:

Een jonge man werd gescreend voor een functie als stuurman op een Mississippi-stoomboot. Zijn ondervrager die twijfelde of deze jonge man de gevaren van de rivier wel kon weten, vroeg hem of hij wist waar al de gevaarlijke rotsen lagen. Daarop antwoordde hij: “Nee meneer, ik weet niet waar al die rotsen liggen, maar ik weet wel waar ze niet zijn.” Hij kreeg de baan.

Ds. J. Koppelaar

Dit artikel is beantwoord door

Ds. J. Koppelaar

---

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven