(...) In mijn verhouding met mijn moeder die altijd wel goed is geweest, botst h...

C. M. Chr. Rots - de Weger | Geen reacties | 06-04-2006| 00:00

De laatste tijd zit ik soms in een moeilijke situatie. In mijn verhouding met mijn moeder die altijd wel goed is geweest, botst het de laatste tijd. Sinds drie maanden heb ik een vriend en dit gaat heel goed. Maar ik heb het idee dat het een vorm van jaloezie is wat ik bij mijn moeder zie, alsof ze het moeilijk heeft doordat ze minder aandacht krijgt en ik minder dingen met haar bespreek. Mijn moeder is toch wel een vrij dominant type en daarom was het altijd zo, wat mijn moeder zei dat was waar, en het was vaak zo dat ik snel alles opkropte terwijl ze soms onterechte kritiek had. Ongeveer een maand geleden had ik een aanvaring met haar over kleine dingen in mijn relatie waar zijzelf een groot probleem in ziet, terwijl ik dat van mijn kant helemaal niet begrijp. Een voorbeeld: mijn vriend heeft geen auto dus in het weekend ga ik hem regelmatig ophalen. Maar zij vindt dat hij benzinegeld moet betalen, dus ze benadrukte heel sterk dat mijn vriend van mijn profiteert, terwijl ik dat helemaal niet zo zie. Ik was helemaal geshockeerd door wat ze mij allemaal aanpraatte en bij mezelf merk ik ook heel duidelijk dat ik mijn vriend dat ongemerkt ga verwijten; in mezelf ga zitten denken als ik bij hem ben. Terwijl we het heel leuk samen hebben en hij heel goed voor mij is en ik me dan toch niet helemaal aan hem over kan geven. In die aanvaring heb ik er alles uitgegooid; alles wat me de afgelopen periode dwars zat. Het gaf me een goed gevoel dat ik alles gezegd heb. Maar mijn moeder accepteerde mijn kritiek totaal niet, ze kon zich niet in mij verplaatsen en ging zichzelf alleen maar verdedigen. Ik heb echt nog nooit zo zitten huilen. Ik was helemaal kapot, had zelfs de neiging om uit huis te gaan. Mijn moeder is er niet meer op terug gekomen en ik durfde het eveneens niet, ook omdat ik ook weer in mezelf ging graven of het allemaal wel terecht was wat ik gezegd heb. Of ik het niet bij het verkeerde eind had. Ik merk dat wanneer mijn vriend bij mij thuis komt er toch een beetje een gespannen sfeer is. Het doet pijn, want ik wil niet dat er verstoorde relaties zijn. Ook omdat de relatie met mijn moeder als ze goed in haar vel zit en als ze het naar haar zin heeft, best goed is. Wel merk ik doordat ik bijna nooit mijn moeder tegengesproken heb en er altijd mee instemde terwijl mijn geweten wat anders zei, moeilijk mezelf in relaties kan geven. Ik heb vaak het idee dat ik eerst mezelf moet bewijzen, dat ik bij wijze van spreken al met een nul begin en door dingen die ik goed doe mijn cijfer omhoog gaat. Wat moet ik doen? Hoe kan ik zo goed mogelijk reageren en krijg ik over mezelf ook wat meer zelfwaardering?

Lief meisje,

Bedankt voor je uitgebreide brief, die eindigt met drie vragen. Het antwoord heeft even op zich laten wachten. Dat heeft niet met jouw vraag te maken, maar met mijn privé-situatie. Goed, hier komt mijn antwoord. In drie delen: jezelf blijven; niets opkroppen, maar uitpraten; jij moet jouw eigen leven leiden en niet dat van je moeder. Ik zal je uitleggen wat ik bedoel.

Jezelf blijven. Je maakt je zorgen om je moeder nu jij een vriend hebt. Je moeder heeft hem intussen ontmoet, want hij komt al bij jullie thuis. Natuurlijk verandert er iets in de verhouding die je met haar hebt, nu de ander ook je aandacht vraagt. En als dat dan ook nog een eventuele schoonzoon is... ik begrijp je moeder wel! Als moeder wil je alleen maar het allerbeste voor je dochter. Zij zal moeten ‘wennen’ aan een vriend. En al is hij voor jou ‘de ware’, je moeder kan daar heel anders over denken. Het gaat daarbij niet om ‘wie heeft er gelijk’, maar je moeder heeft wél meer levenservaring dan jij en zij kent in ieder geval jóù door en door.

Je schrijft niets over andere familie, maar als die er is verandert er voor hen ook het nodige in de relatie met jou. Door een vriend lijkt een dochter ineens meer volwassen, meer vrouw te worden in plaats van het ‘meisje’ dat ze tot dan toe is geweest (geen idee hoe oud je bent, maar ô kijkt een moeder!). Er komt iemand bij, waar jíj verliefd op bent, die voor jóù komt. Die voor de anderen vooreerst nog ‘de grote onbekende’ is. Jíj moet hem leren kennen, zíj óók. Drie maanden heb je hem als vriend, ken je hem al langer? En een maand geleden -toen had je dus nog maar twéé maanden verkering (als ik dat woord even mag gebruiken)- ontstond er een enorme ruzie... geef elkaar de tijd!  Een liefde die groeiende is (en dat wens ik je toe!) heeft tijd nodig. Voor jezelf, voor hem, voor alle mensen om je heen en zéker voor je moeder, met wie je een hechte band hebt (lees ik tussen de regels door). Niets opkroppen, maar uitpraten. Uit huis gaan heeft geen zin, je neemt jezelf mee (mijn moeder zei: “als je weg loopt moet je ook weer terugkomen”, ik vind dat daar wel waarheid in zit!). Probeer een gesprek aan te gaan over je gevoelens, je twijfels, de invloed die je moeder met háár woorden heeft (gehad). Over dat wat jij “onterechte kritiek” noemt. Kijk en luister daarbij ook goed naar jezelf: heb je gevoelens van schuld tegenover hém als je naar háár luistert of omgekeerd (zijn dat terechte of onterechte schuldgevoelens)? Lees je voorbeeld over het “benzine betalen” nog eens door met dit in je achterhoofd!

Misschien kun je een gesprek aangaan samen met je vriend erbij? Dan zou ik eerst met hem praten, maar dat heb je waarschijnlijk al wel gedaan. Mogelijk kun je je eigen brief en mijn antwoord als startpunt gebruiken!

Je eigen leven leiden en niet dat van je moeder, ofwel: hoe krijg je meer zelfwaardering. Door jezelf serieus te nemen. Zoals ik al schreef: kijk en luister kritisch naar jezelf. Niet tobberig, maar eerlijk! Wat bedoel je met “jezelf bewijzen”, “bij nul beginnen en bij goed gedrag (wat is dat, wanneer gedraag je je goed, wie bepaalt dat) een hoger (hóé hoog) cijfer geven”?

Je moet je eigen leven leiden, je eigen keuzes maken. Dat hoort bij volwassen worden. Je moeder zal je steeds meer los moeten laten, naarmate jij meer naar zelfstandigheid heen groeit. Dat is een moeilijk proces voor een moeder die graag de touwtjes in handen houdt! Bedenk bij alles, dat zij het beste met je voor heeft! En denk jij anders? Geeft niks, als je het maar respectvol ter sprake brengt! Vraag je moeder maar eens om te vertellen over haar eigen jeugd, toen zij verliefd werd. Háár verhaal is weliswaar niet jóùw verhaal, maar wellicht kan het jullie beiden helpen om elkaar beter te begrijpen en te waarderen. Bij volwassenheid hoort ook de consequenties dragen van je woorden en daden. Misschien betekent dat wel, dat je excuses moet maken voor wat je allemaal tegen je moeder hebt gezegd.

Nog één vraag, waar jijzelf het antwoord wel op weet: wat betekent de “overgave aan hem” waar je over schrijft? Kan dat iets te maken hebben met de bezorgdheid van je moeder voor jou? Kijk ook hierin eerlijk én serieus naar jezelf! Liefde is een groeiproces dat het tijd nodig heeft, soms veel tijd. Net zoals “loslaten”, zowel van moeders als van dochters kant!

Ik wens je het allerbeste en een fijne verkeringstijd, met straks een trotse bruidsmoeder!

Groet, Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

---

---

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven