Geen zin om bijbelse dagboek te lezen
Ds. G. van de Groep | Geen reacties | 05-04-2006| 00:00
Vraag
Hoe komt het dat ik tijden heb dat ik ‘s avonds niet in mijn dagboek wil lezen, terwijl er andere tijden zijn dat ik dat wel doe en er dan troost uit put. Als je waarlijk bekeerd ben heb je daar toch altijd lust toe?
Antwoord
Het is een wat moeilijke vraag, die je stelt. Welke zijn de anderen tijden dat je wel troost put uit het lezen van je dagboek? Is dat ’s morgens of ’s middags? Het kan namelijk zijn dat je er ’s avond te vermoeid voor ben. Dat hangt weer af van de vraag welk werk je doet. En hoe laat in de avond je je dagboek leest. Ben je ’s avond misschien bezet met andere dingen. Dat hoeven nog niet verkeerde, zondige dingen te zijn. Maar ook gewone zaken kunnen je zo in beslag nemen op de avond, dat je er met je hoofd niet meer bij kunt zijn. Laat ik in elk geval één misverstand uit de weg mogen ruimen. Het is echt niet zo dat iemand, die tot de Heere bekeerd is, in wie de Heilige Geest werkt, altijd lust heeft om met geestelijke dingen bezig te zijn.
Prachtig onderwijs over een mens, die wedergeboren is en door het geloof mag weten verlost te zijn door werk van Christus, vind je in de Dordtse Leerregels. Ik denk bijvoorbeeld aan Art. 5, paragraaf 1 en 2 van de Dordtse Leerregels. Daar lees je dat een kind van God wel verlost wordt van de heerschappij en de slavernij van de zonde, maar in dit leven nog niet volkomen van het vlees en van het lichaam der zonde. Een bekeerde is -om zo te zeggen- pas afbekeerd als hij sterft en door de Heere thuis wordt gehaald. In dit leven is alles nog ten dele en zijn gelovigen nog vatbaar voor de zonde. Dat stadium is in het leven een oprecht christen nog niet overwonnen. Het woelt ook in het hart van Gods kinderen, in hun denken, in hun woorden en het komt openbaar in hun daden. Dat is de werkelijkheid. Gelukkig geen overheersende werkelijkheid, waar geen vergeving voor zou zijn. Daarom hebben we elke dag het gebed weer nodig, dat Jezus Zijn discipelen leerde: Vergeef ons onze schulden.
Je zou kunnen zeggen: wat hun rechtspositie betreft hebben ware christenen geen zonde meer. In Christus ziet God hun aan alsof ze nooit zonde gehad of gedaan hebben. Dat weet ik door het geloof zegt Zondag 23 van de Heidelberger Catechismus. Maar er is ook de andere kant, die een gelovige bij zichzelf waarneemt, namelijk dat hij nog altijd zonde doet en zondaar is. Gelijk gerechtvaardigd en gelijk zondaar, zei Luther terecht. Paulus, let wel: de bekeerde Paulus, schrijft daarover in Romeinen 7. Deze werkelijkheid geeft spanning in het leven van iedere christen. Dat kan je soms wel doen afvragen: werkt de Heere wel in mijn leven? Hoewel, en dat is ook waar: een ware gelovige kan het niet in de zonde uithouden. Je kunt er nooit plezier aan beleven. Je krijgt er dan ook altijd na korter of langer tijd berouw over. Voor wie leeft uit het verzoenend en vergevend bloed van Christus, kan de zonde geen heersende en bindende macht meer zijn. Je wilt zo graag het goede doen. En als het kwade nabij komt, dan geeft dat strijd. Dan wordt dat een last. Een bekeerd mens is daarom een twee-mens. We ervaren onze zwakheid. Misschien is het deze zwakheid, waar jij mee kampt als het je niet lukt om ’s avonds je dagboek te lezen en er troost uit te putten.
Wat is dan nodig? Een eerlijke nagaan welke natuurlijke oorzaken er zijn dat dit je niet lukt. Maar vooral een bidden om de doorgaande en krachtige werking van de Heilige Geest. En met je zwakheid en onmogelijkheden de toevlucht nemen tot de gekruisigde Christus, zoals het boven genoemde artikel in de Dordtse Leerregels het zo bemoedigend zeggen. Ik hoop dat ik je met dit antwoord wat richting heb kunnen wijzen.
Ds. G. van de Groep
Dit artikel is beantwoord door
Ds. G. van de Groep
- Geboortedatum:07-04-1944
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Heerde
- Status:Inactief
