(...) Maar op die momenten dat ik (bijna) niets voel, lijkt het alsof ik met mij...
Ds. J.L. Schreuders | Geen reacties | 27-03-2006| 00:00
Vraag
Antwoord
Beste lezer,
Ik herken je vraag. Inderdaad is geloof nogal eens geloven zonder te voelen (en soms tegen het gevoel van het tegendeel in!). Er zijn echter ook andere momenten, waar we niet op moeten steunen, maar die we ook niet zomaar moeten weggooien. Als God te voelen geeft en op de wijze bevestiging dat we niet tevergeefs aan Zijn belofte hebben vastgehouden, mogen we dat met dankbaarheid aanvaarden. Rust er echter niet op, want dan wordt het gevoel een soort 'andere Christus' voor ons. Gevoelschristenen zijn over het algemeen onstabiele christenen.
Om op je vraag in te gaan: wordt het dan geen verstandsgeloof? Dat kan inderdaad voor onszelf zo lijken. Dat is ook een beproeving en altijd reden voor zelfonderzoek. Verstandsgeloof is namelijk een reëel gevaar. Het is te weinig voor de zaligheid van onze ziel. Bij zelfonderzoek (=toetsing) zal echter vaak -zo is mijn ervaring- toch de echtheid wel weer blijken. Die dringt dan vaak (soms ook zeer gevoelig) tot ons door. Je kunt hem niet missen. Ook zijn er naast de 'gevoelige' vruchten van het geloof de vruchten van de 'goede werken', waar de Heere soms licht over geeft en waardeoor je van je geloof verzekerd wordt.
Het kan God goeddunken ons wel eens een poosje in de beproeving te laten ook. Aanvechting en twijfel over mogelijk zelfbedrog zijn ons dan niet vreemd. Dat is moeilijk. Echter, Hij laat Zijn volk niet eindeloos in het verdriet. Bid God om meerder licht. En je mag ook als je er maar je 'Christus' van maakt, best wel om gevoel en verzekering vanuit de vruchten vragen.
Ds. J. L Schreuders
Dit artikel is beantwoord door
Ds. J.L. Schreuders
- Geboortedatum:24-08-1957
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Boven-Hardinxveld
- Status:Actief
