Afstand nemen van emotioneel onvolwassen ouders

De laatste tijd worstel ik met het contact met mijn ouders. Sinds de middelbare school begon ik te merken dat het thuis niet normaal was, al wist ik toen niet goed waarom. Nu begrijp ik beter dat mijn ouders emotioneel onvolwassen zijn. Ze kunnen alleen omgaan met emoties die ze kennen en alles daarbuiten vermijden ze. Als kind verlangde ik naar oprechte liefde en interesse, maar die kreeg ik niet. Wanneer ik met een probleem kwam, werd ik weggestuurd/moest ik het zelf oplossen.

Ook nu ik volwassen en getrouwd ben, is dat niet veranderd. Als we langskomen, tonen ze geen interesse in mij of mijn man. Ze vragen bijvoorbeeld hoe onze vakantie was, maar luisteren niet eens naar het antwoord. Ik ga daardoor steeds verdrietig en gekwetst naar huis. Ik heb geprobeerd dit te bespreken, maar het komt niet bij hen binnen. Sinds we minder contact hebben, ervaar ik veel meer rust en geluk. Toch twijfel ik of dit goed is in Gods ogen. Mijn man en ik mogen zeggen dat we kinderen van God zijn, maar mijn ouders doen daar niets mee behalve de zondagse dienst. Als we het contact verbreken, kunnen we ook niet meer een voorbeeld zijn in het geloof. Is het dan wel goed om afstand te houden?

Beste...

Het is heel goed te begrijpen dat je je teleurgesteld weet in de relatie met je ouders. Je bent op zoek naar emotionele en geestelijke verbondenheid met hen, maar dat lukt juist niet. Ze lijken onmachtig om je dat te kunnen geven. Het zou zomaar kunnen dat zij zelf nooit geleerd hebben om zó in relatie met anderen te staan, dus ook niet met jou en je man. Dat is natuurlijk treurig. Voor jullie, maar ook voor henzelf. Zij missen een diepgang die zij niet vorm weten te geven.

Dat lijkt mij trouwens geen reden om met hen te breken of om het contact met hen enorm af te schalen. Het is immers maar de vraag of bij hen sprake is van onwil of onmacht, of van een combinatie van beide.

Het beste is om je eigen verwachtingspatroon bij te stellen. Verwacht (of eis!) van je ouders niet meer dan zij kunnen geven. En ja, dan is het onbevredigend dat de communicatie en de relatie niet op het niveau is van wat je graag zou willen, maar stel je daar op in. Dan valt het niet zo tegen wat er gebeurt en is de teleurstelling die je ervaart minder heftig. Mensen kunnen nu eenmaal niet geven wat niet in hun vermogen ligt. Als je dat accepteert, helpt het je om ermee om te gaan.

Maar houd wel zelf vol om het goede te blijven doen! Dat is een zienswijze die ik van Paulus heb geleerd: het kwade overwinnen door het goede te (blijven) doen. Dus houd contact, wees belangstellend, wees de dochter die je graag wilt zijn. Misschien helpt dit je ouders ook een beetje en wellicht gebeurt dan toch het wonder dat je iets van hun betrokkenheid op jou ziet en merkt.

Het is ook een levenswijsheid dat je anderen niet kunt veranderen. Je kunt hooguit in je gedrag uitnodigend zijn vóór een ander, maar dan nog kan de reactie tegenvallen. Ik hoop dat je desondanks de verantwoordelijkheid kunt nemen (en vol kunt houden) om een goede dochter voor je ouders te zijn. Als het daarvoor nodig is om ook wat afstand te nemen, is dat prima. Kijk zelf even (tegen de achtergrond van wat ik hierboven schreef) welke balans voor iedereen helpend is.

Wijsheid en fijngevoeligheid gewenst!
   
Vriendelijke groet,
Els van Dijk