Eetbuien doorbreken lukt niet

Het lukt me niet tegen het volgende te vechten. Ik weet dat het komt vanuit een diep onuitgesproken minderwaardigheidscomplex, verwaarlozing en misbruik in mijn vroege jeugd. Inmiddels leef ik een ‘rijk’ leven en ogenschijnlijk gaat het prima met mij. Ik heb een gezin van vijf kinderen, groot en klein. Nu de vraag. Door mijn copingsmechanisme om met het verdriet diep in mij (waar ik  de laatste jaren overigens niet perse last van heb, maar het zit er wel) om te gaan eet ik veel en ongezond, tot obesitas toe inmiddels.

Het gekke is dat ik dat als het ware in mijn onderbewuste doe. Dus ik wil wel anders en ik kan ook genieten van supergezond eten, dat is het probleem niet, maar het lijkt voor mezelf ook steeds weer een vraag waarom ik van het juiste pad af ga. Hoe doorbreek ik dit copingsmechanisme? Ik heb vroeger al duizend keer therapie gehad maar ik ben te hardnekkig. Het heeft geen nut.

Ik weet dat Paulus zegt “als ik het goede wil, ligt het kwade me bij, ik ellendig mens”, maar daar kan ik me niet achter verschuilen. Als ik straks dood ga aan een hartaanval -ik noem maar wat- is het gewoon: “Je hebt Mij nooit gekend. Ik werp je in de buitenste duisternis.” Terwijl ik wel aan het Heilig Avondmaal ga omdat ik God lief heb. Wat nu?

Beste vraagsteller,

Dank voor je vraag. Wat moet het moeilijk zijn om, ondanks alle therapieën, te ervaren dat het maar niet lukt om hardnekkige patronen te doorbreken. Terwijl je zo verlangt naar verandering.

Al lezend vraag ik me af: zou het kunnen dat juist het geloof dat doorbreken niet mogelijk is, het echte struikelblok vormt? Het idee dat een poging toch al gedoemd is te mislukken. Misschien ligt daaronder het diepgewortelde gevoel dat je het niet waard bent om aan jezelf te werken, omdat het toch geen zin heeft. Die overtuiging -dat je het niet waard bent- hoor ik ook terug in je vraag of je voor God wel waardig bent.

Je weet dat je God liefhebt. Maar kun je Hem liefhebben zonder dat Hij jou eerst heeft liefgehad? Als je dat durft te geloven, dan belijden we dat God Zijn Zoon gegeven heeft voor ál onze zonden. Voor alles waarin wij tekortschieten. De Heere Jezus heeft het volbracht in onze plaats. Niet onder de voorwaarde: “Laat maar eens zien wat je kunt.” Maar juist omdat jij Hem zó kostbaar bent.

Wat je ook hebt meegemaakt in je jeugd, hoeveel pijn dat ook veroorzaakt en hoe zwaar die last ook is -zelfs als anderen dat niet zien- God wil dat jij hier bent, op dit moment, in deze tijd. Jij bent waardevol voor Hem. Dat staat vast. Zelfs jij kunt daar niets aan afdoen. Jij bepaalt de voorwaarden niet; dat doet Hij. Hij is je Schepper, je Vader. Mag Hij je vertellen hoe Hij naar jou kijkt?

Ik moet denken aan Hosea, die van God de opdracht kreeg om met een prostituee te trouwen – iemand die hem keer op keer ontrouw was. Toch bleef Hosea haar liefhebben. Misschien herken je dat gevoel: dat God je ternauwernood redt. Niet van harte. Alsof je het maar net haalt. Maar dat is menselijke projectie. Alsof God denkt zoals wij denken.

In Zijn Woord openbaart Hij zich als Degene die onvoorwaardelijk liefheeft. Als een Hosea die steeds weer die ontrouwe vrouw bij zich wil hebben, omdat zij zijn vrouw is. Dat is met ons verstand nauwelijks te bevatten.

“Als we God beoordelen vanuit onze eigen ervaring, denken we dat Hij ons uiteindelijk zat wordt. Maar God zegt: Ik ben God en geen mens, de Heilige onder jullie. Ik zal niet in toorn geraken.”

 

In het boek “Als mensen groot zijn en God klein” van Edward T. Welch las ik iets treffends: “Als we God beoordelen vanuit onze eigen ervaring, denken we dat Hij ons uiteindelijk zat wordt en ons naakt op de slavenmarkt achterlaat. Maar God zegt: Ik ben God en geen mens, de Heilige onder jullie. Ik zal niet in toorn geraken.”

En verder: “God kijkt naar Zijn schepping vanuit het perspectief van de voltooiing. Zo ziet Hij wat Gomer zal worden: een stralende bruid, geëerd en verheerlijkt, zonder gebrek. Ze wordt met grote vreugde door Hem ontvangen. Als God zó gepassioneerd is over het winnen van een ontrouwe vrouw, dan zal er groot feest zijn wanneer Zijn bruid verheerlijkt wordt en voor altijd bij Hem is.”

Nee, ik heb geen pasklare oplossing voor je probleem. En ik ga ervan uit dat je dit alles al vaak bij God hebt neergelegd. Maar één ding wil ik je meegeven: probeer niet langer jezelf te bewijzen tegenover God. Hij kent je al door en door. Jouw waarde ligt niet in je prestaties, je uiterlijk, je verleden, of je gezin van vijf. Je waarde ligt in iets diepers – en dat weet je.

Ontspan. Rust. Maak van jezelf en je kunnen geen afgod. Te veel met jezelf bezig zijn, kan je afleiden van je bestemming. Richt je hart op God. Verwacht alles van Hem. Hij zal je leiden – door het donkere dal van zelfonbegrip en strijd heen. Aan Zijn hand kom je daar doorheen, op weg naar Zijn toekomst. Een toekomst voorbij de gebrokenheid. Ziende op Jezus, de Leidsman en Voleinder van het geloof.

Hartelijke groet,
Carolien Luitjes