Lichamelijke intimiteit is zoek bij familievakantie

We zijn een stel dat inmiddels meer dan vijftien jaar is getrouwd. We hebben puberende kinderen. Zodra we met mijn schoonfamilie op vakantie gaan verandert mijn vrouw. Opeens knuffelt ze niet meer en ben ik een 'iemand' die erbij hoort, zonder ook maar enige vorm van liefde of affectie te tonen. Normaal hebben we gemiddeld een keer gemeenschap per week. Maar hoe langer we met haar familie zijn en we geen gemeenschap hebben, ontstaat er bij mij als man een hele sterke ‘reactie’; ik ga ermee naar bed en sta er mee op en hoe langer het duurt hoe meer het bezit van mij gaat nemen. Ik zoek elk moment om haar maar aan te raken, of met haar alleen thuis te zijn, en elke afwijzing doet dan weer pijn. Ze wil niet samen slapen in één kamer, omdat haar familie daar dan misschien iets van gaat denken…

Ik vind het persoonlijk ook enorm vervelend, maar op zulke momenten gaan er soms 3-4 weken voorbij zonder dat we tijd alleen hebben. En ik snak dan heel erg sterk naar elke vorm van aandacht. Daarom vraag ik bijvoorbeeld om dan maar samen te douchen en ook dat wil ze echt niet. Ook niet als we alleen met de kinderen thuis zijn. Ik loop hier echt tegen aan in de vakantietijd, omdat we vooral een leuke tijd hebben, maar als we dan thuis komen -of in een hotel met alleen de kinderen- is alle vorm van contact weer weg. En juist die momenten zijn lastig voor mij.

"Is het echt zo raar om op vakantie samen te douchen, ook al denkt zij dat het raar is voor de kinderen, of schoonfamilie."

 

Is dit normaal voor mij om als man van boven de 35 me zo te voelen? En is het echt zo raar om op vakantie samen te douchen, ook al denkt zij dat het raar is voor de kinderen, of schoonfamilie. De schoonfamilie bestaat trouwens uit allemaal volwassen, zonder minderjarige kinderen. Ik zou het liefst deze enorm sterke verlangens niet willen laten overheersen, maar het neemt mijn hele hebben en houden in beslag. Ook overdag kijk ik dan veel sneller naar andere vrouwen, omdat die gevoelens zo sterk zijn. Dat is fout, maar dat wakkert alles nog verder aan. Wat is normaal als getrouwd stel? En is het normaal voor een volwassen man om zulke enorme sterke gevoelens te krijgen? Het beïnvloedt mijn humeur ook heel erg, vooral als zij gewoon blij en vrolijk doet, maar niet tegen mij.

Beste vragensteller, 

Dankjewel voor je vraag waarin je het spanningsveld rondom je verlangen omschrijft. Ik denk dat de pijn van de afwijzing en kwelling die je omschrijft herkenbaar is voor veel mensen. Zoals bijvoorbeeld ook bij de vragensteller van de vraag 'De afwezigheid van seksuele intimiteit'. Het lijkt me in jouw verhaal moeilijk en intensief, dat de situatie zo kan wisselen. En verdrietig dat deze onderlinge frictie ook de blijdschap tussen jullie beide lijkt te besmetten. 

Je vraagt of het normaal is als volwassen man om zulke sterke gevoelens te hebben. Zoals ik het lees heb je een integer verlangen, wat niet alleen over seksualiteit gaat, maar breder. Ik proef een diep verlangen naar samen kunnen beleven hoe je bij elkaar hoort, exclusief en intiem. Dat lijkt me een signaal van de waarde die jij toekent aan jullie huwelijk en volkomen normaal.
 
Uit wat je schrijft krijg ik de indruk dat de houding van je vrouw tijdens familievakanties en bij aanwezigheid van gezinsleden best wel star is en dat daar een verhaal aan gekoppeld is. Ik vermoed dat er sterke (onuitgesproken) verwachtingen zijn in haar familie over het omgaan met fysiek contact en seksualiteit en dat daar een emotionele lading aan gekoppeld is. Waarschijnlijk voelt ze vanuit loyaliteit een sterke druk om te voldoen aan wat zij heeft meegekregen en ongemakkelijke situaties te vermijden. Mogelijk ook omdat ze dit ongemak in het verleden wel heeft meegemaakt en geen raad weet met haar eigen gevoelens (vaak speelt dan vanbinnen schaamte, angst en verwarring) en/of die van anderen.  

"Het is voor veel mensen belangrijk dat de onderlinge intimiteit plaatsvindt in de beslotenheid van de slaapkamer omdat seksualiteit kwetsbaar is en persoonlijk."

 

Het is voor veel mensen belangrijk dat de onderlinge intimiteit plaatsvindt in de beslotenheid van de slaapkamer. Met andere woorden: dat er geen mensen zijn die hier iets van zien/horen, omdat seksualiteit kwetsbaar is en persoonlijk. Mogelijk speelt dit belang ook mee bij je vrouw. Haar starheid is dan een controlegerichte vorm van zelfbescherming tegen deze dreigingen.
 
Ik kan me voorstellen dat dit voor jou als man moeilijk is en dat je je machteloos voelt. Bij het lezen van je vraag proef ik frustratie en een neiging om vanuit het gevoel van tekortkomen het (begerig) kijken naar andere vrouwen te rechtvaardigen, al wil je dat niet echt. Je probeert de weerstand tegen jouw toenaderingen te doorbreken, maar loopt telkens tegen dezelfde muur op. Je aanpak tot nu toe is, dat je blijft zoeken naar mogelijkheden voor lichamelijke intimiteit, ondanks haar weerstand. Ik denk dat het goed is om onder ogen te zien dat deze aanpak niet goed werkt, gezien de afwijzing die daarop volgt en die nog meer pijn veroorzaakt. Ook omdat de onderlinge afstand daardoor waarschijnlijk zal vergroten. 

Mijn advies zou zijn om (ook) een andere aanpak te zoeken en oefenen. Ik zie twee mogelijke vormen van aanpak. De eerste vraagt enige voorbereiding van zelfreflectie. Het is mijn vermoeden dat het je in je verlangen niet alleen gaat over de onderlinge verbondenheid, maar mogelijk ook over hoe je je voelt over jezelf als deze intimiteit er wel is. Het is denk ik helpend om daar voor jezelf eens bij stil te staan. Wat ervaar je als je vrouw jouw lichamelijke toenadering verwelkomt? Voel je je dan bijvoorbeeld waardig, bevestigd in een stuk mannelijkheid, veilig om jezelf te zijn, ‘aan’ gaan qua gevoelens, etcetera? 

Als je dit helder hebt, kun je het waarschijnlijk ook omkeren en omschrijven wat er in je omgaat als ze zich ervoor afsluit en niet ingaat op jouw fysieke toenaderingen. 

Ik denk dat het een hele mooie vorm van kwetsbare toenadering kan zijn als je dit stukje van je hart aan je vrouw zou kunnen laten zien. En ook wat je dieperliggende verlangens zijn en wat zij hierin voor jou betekent. Ik denk dat dat het beste werkt als het ‘buiten de slaapkamer’ is (dus niet met een verborgen agenda om daarmee intimiteit te willen bereiken). Voorwaarde voor het slagen van deze aanpak is namelijk dat zij geen druk voelt. Anders kan ze het waarschijnlijk niet ontspannen en ontvankelijk aan horen. Mogelijk hebben jullie hier samen wel wat hulp bij nodig. Als je merkt dat het samen niet goed lukt, zou ik je dat zeker gunnen.
 
Een tweede aanpak zou kunnen zijn, dat je haar uitnodigt of ze meer zou willen delen over de reden van haar weerstand. Niet met het doel om die op te lossen, maar met het doel om haar beter te leren kennen en er voor haar te kunnen zijn. Zodat ze sterker kan gaan ervaren dat je haar liefhebt en begrijpt dat ze die bescherming nodig heeft. Als ze zich begrepen voelt in haar zorgen, kun je vragen of ze ervoor open staat om samen met haar te kijken wat passend zou zijn voor jullie beiden. Zijn er bijvoorbeeld mogelijkheden te bedenken waarin het omgaan met intimiteit veilig voelt als er anderen in de buurt zijn? Een vrouw kan vaak het gevoel hebben er bepalend alleen voor te staan in haar belangen (zoals bijvoorbeeld angst voor ongemak). Wanneer ze dan hoort dat haar man haar spanning goed begrijpt en serieus neemt; dat hij met haar kan meevoelen -ook al denkt hij er zelf misschien anders over- dan wordt ze vaak vanzelf wat zachter. Dit is niet bij iedere vrouw zo, maar mogelijk is het wel de moeite waard om dit nog eens (opnieuw) te verkennen? Het kan ook zo zijn dat jullie hierin een relatiepatroon hebben dat wat vast zit, waardoor je samen niet tot die zachtheid komt. In dat geval zou ik relatietherapie adviseren.

Jantine Stam-van de Beek