Verbittering en teleurstelling door (kerk)mensen

Ooit had ik een fijne, hechte vriendengroep vanuit de Jeugdvereniging. Een lang verhaal kort. Er bleek een onderliggende strijd gaande om een dame. Daar had ik geen weet van en ben in mijn naïviteit in mijn rug gepriemd en voor den bus geworpen. Dat was enorm pijnlijk en ingrijpend. Daarmee viel er vreselijk veel weg.

De hechte vriendengroep om te beginnen. Ik weet hoe Paulus spreekt over de eredienst. Maar na deze reeks gebeurtenissen was het of er, als het ware, een knop om ging. De prediking kwam niet meer binnen. Ik kon mij niet meer aan de indruk onttrekken dat het meest schijnheilige wezen een kerkwezen is. Ik weet dat dit niet reëel is om te denken en ik wil hier echt niemand mee tot aanstoot zijn; maar ik vond het pijnlijk dat juist de broeders in Christus dit mij aandeden. Het heeft mijn vertrouwen enorm geschaad, om te beginnen in de medemens, maar toch zeker ook in het instituut.

"Het meest schijnheilige wezen is een kerkwezen. Ik vond het pijnlijk dat juist de broeders in Christus dit mij aandeden."

 

De tijd verstreek; ik leerde andere vrienden kennen en het leven ging door. Maar toch... ik kan soms enorm jaloers zijn op mede broeders en zusters die onbevangen, hartelijk, enthousiast en vol compassie door het leven gaan. Hoe vaak ik ook Romeinen 12 lees; ik vind ik mijzelf nogal eens een soms wat zure brompot. En dat wil ik niet; maar dat is hier begonnen. Voor de duidelijkheid: ik ben misschien soms wat zuur, maar ik ben absoluut niet depressief. Ik ben dankbaar voor nieuwe vrienden, kan enorm genieten van kleine dingen,

Daarbij weet ik ook ten diepste dan mijn Verlosser leeft. Ik ben echt totaal niet neerslachtig. De beschreven gebeurtenissen hebben mij als mens beschadigd.

Twee vragen.
1 Ik ben doorgegaan met het leven. Maar er zijn momenten dat ik bij die deuken en die barsten bepaald wordt, er bij wordt stil gezet en er bijna door wordt overvallen. Alsof er soms over bepaalde gebeurtenissen als het ware een sluier ligt. Hoe ga je die te lijf? Wat zijn helpende gedachten?

2. Mensen en kerken kunnen teleurstellen heb ik ervaren. Gelukkig heb ik echt steeds de nabijheid van de HEERE mogen ervaren; maar het vertrouwen in de mensheid is hier minstens gehalveerd. In het bijzonder het vertrouwen in het instituut kerk. Ik weet dat dat verkeerd is, maar kunt u daar iets van helpende gedachten voor bedenken? Hoe ga je verder met het leven als open wonden nooit echt lijken te dichten; en mij ervan weerhoudt op Jezus te lijken.

Een twintiger.

Beste...,

Wat kan het leven teleurstellend zijn hè? We leven in een gebroken wereld en dat is dagelijks merkbaar. Als ik mensen de vraag stel, wat tot nu toe het meest pijnlijk was in dit leven, raakt het antwoord altijd het terrein van relaties. Relaties zijn het meest kostbare en daardoor ook meest kwetsbare van ons als mensen. Teleurgesteld zijn door mensen, afgewezen of in de steek gelaten, grijpt diep in. Het risico van verbittering of de projectie van de teleurstelling op anderen of instituten, ligt dan op de loer.

 "Teleurgesteld zijn door mensen grijpt diep in. Het risico van verbittering of de projectie van de teleurstelling op anderen of instituten, ligt dan op de loer."

 

Voor mij is Paulus, zoals wij hem in de Bijbel leren kennen, een prachtig voorbeeld van wat een Bijbelse route kan zijn. Als er namelijk iemand is die vertrouwd is met teleurstellingen en tegenslagen, ook op menselijk vlak, is Paulus het wel. Maar hij heeft in deze context dingen gezegd die ik nooit meer vergeet. En die je (als je er de genade voor krijgt) mag toepassen in jouw concrete situatie. Twee uitgangspunten zijn:

1. Je moet niet met dezelfde wapens terug slaan als waarmee anderen je pijn doen en deden.

2. Je kunt het kwade alleen maar overwinnen door het goede te (blijven) doen. (Dus kwaad niet met kwaad vergelden.)

Is het makkelijk om deze uitgangspunten en principes consequent toe te passen in je leven? Nee, beslist niet, maar ik ken geen beter alternatief, geen betere route. Als je dit dan ook nog combineert met hoe God Zelf met ons omgaat (en wat wij daarvan kunnen leren): bij Hem is altijd een nieuw begin mogelijk. Plat gezegd: Hij haalt geen oude koeien uit de sloot; Hij grijpt niet steeds terug op de fouten/zonden die je eerder hebt begaan en gedaan, maar Zijn trouw is elke morgen nieuw!, zegt Jeremia (en hij had toch ook heel wat te klagen in dit leven). Én in de meeste gevallen projecteert God de fouten van broeders/zusters niet op anderen; zij mogen/moeten daar niet onder lijden. Soms zie je daar een uitzondering op, als een gemeenschap lijdt door de 'rotte appel' die aanwezig is. Zo erkende Jona dat hij er misschien wel de oorzaak van was dat het schip waarop hij voer in nood raakte: hij weigerde immers God te gehoorzamen? Daarom moest hij over boord!

"De kerk en de kerkelijke gemeenschap zijn van God en niet van de moeilijke en ingewikkelde mensen die er soms een potje van kunnen maken."

 

Als je wat ik nu schrijf serieus neemt, kun je vast zelf een en ander toepassen op jouw concrete situatie. Het lijkt mij juist de uitdaging voor jou om hieruit de lessen op te pakken die helpend zijn voor jou. Misschien toch een paar zinnetjes:

1. Geef nieuwe mensen, nieuwe contacten voluit de kans om zich met jou te verbinden (en jij je met hen!), zonder teleurstellende ervaringen uit het verleden een profetie voor de toekomst te laten zijn.
2. Zie elke dag als een nieuwe kans om het beste wat je voor je God kan doen uit te leven en voor te leven, zeker ook in al je contacten.
3. Jij mag van genade leven. Elke dag weer. Probeer hierin ook te weerspiegelen wie God is, ook in de (moeilijke) situaties en levensomstandigheden die je meemaakt. Dat voorkomt bitterheid en rancune en maakt ook dat je je niet boven anderen stelt. Het heeft mij vaak geholpen om het steeds weer tegen mijzelf te zeggen: 'Els, jij moet ook van genade leven, wie ben jij dan om een ander te veroordelen of af te wijzen.'
4. De kerk en de kerkelijke gemeenschap zijn van God en niet van de moeilijke en ingewikkelde mensen die er soms een potje van kunnen maken en die juist soms wel doen alsof de kerk van hen is. Probeer zelf een integer en oprecht lid van het lichaam van Christus te zijn.
5. Kolossenzen 3: 17: En alles wat u doet met woorden of met daden, doe dat alles in de Naam van de Heere Jezus, terwijl u God en de Vader dankt door Hem.

Wijsheid en fijngevoeligheid gewenst!

Vriendelijke groet, Els van Dijk