Ander mens geworden zonder berouw

Sinds een week of twee heb ik om onaanwijsbare redenen opeens een verlangen gekregen om Bijbel te lezen en naar de kerk te gaan. Doordeweeks luister ik veel naar preken. Ik wil meer kennis krijgen van God en Zijn woord. Ik hoor de dingen die gezegd worden ook beter en wil heel aandachtig luisteren. Ook ben ik opeens een veel rustiger persoon geworden. Vroeger kon ik nogal een kort lontje hebben, maar nu heb ik dat helemaal niet meer. Ik kan ook veel beter liefdevol over mijn naaste denken als eerst het geval was. Ik wil eigenlijk helemaal niet meer slecht denken over andere mensen.

Ook voel ik een onrust in mijn hart die maar niet weg gaat. Ik bid veel of de HEERE mij Zijn genade wil geven, dat ik mag gaan geloven dat de Heere Jezus ook voor mijn zonden aan het kruis is gestorven; dat Hij de straf voor mij heeft gedragen. Ik weet dat ik zonder die genade niet kan sterven en dat maakt me onrustig en soms paniekerig. Op dat soort momenten smeek ik de HEERE of hij me Zijn genade wil geven en dat Hij me het geloof in de Heere Jezus als mijn borg en Zaligmaker wil geven.

Nou lees ik overal dat als God een mens gaat bekeren, je honger krijgt naar Zijn woord en dienst en dat je berouw krijgt over je zonden en dat je geen zonden meer wil doen. Alleen herken ik het gevoel van berouw over mijn zonden niet. Hoe kan het dat het Woord opeens zoveel waarde voor me heeft gekregen, ik de hele tijd zo onrustig ben in mijn hart en opeens zo'n ander mens ben geworden, maar geen berouw heb over mijn zonden? "Wat gebeurt er met me?", dat is eigenlijk de vraag die ik wel uit zou willen schreeuwen.

Beste vragenstel(l/st)er,

Hartelijk dank voor je openhartige vraag waarin je jezelf in het hart laat kijken. Je vraag (aan het einde) is de samenvatting van je hartekreet: wat gebeurt er met me?

Dat is nog niet zo’n eenvoudige vraag. Je hebt allerlei gevoelens en ervaart een zekere verandering in je leven. Ik wil daar niets negatiefs van zeggen. Maar evenmin kan ik je troosten door te zeggen dat het goed met je gaat. Want elke verandering is nog geen zaligmakende bekering. Je bent uiteindelijk alleen geholpen als je zonden vergeven zijn en je ziel gered is. Ik wil wel proberen een beetje richting te geven.

De Bijbel leert ons duidelijk dat we zalig worden uit genade door het geloof alleen. Laat ik nu mogen zeggen: dan geloof je twee dingen (en die worden beiden in de Bijbel uitvoerig onderwezen): je gelooft dat je een verloren mens bent en je gelooft dat Christus de Zaligmaker van zondaren is. Het eerste wil zeggen dat je niets goeds meer in jezelf vinden kunt om voor God te bestaan. Het tweede wil zeggen dat je alles wat je nodig hebt in Christus vindt. Als het goed is worden die beide zaken ook gepreekt. Het behoort het hart van de preek te zijn. 

Wat moet een mens nu doen die in zichzelf voor God niet kan bestaan maar te horen krijgt dat alles wat hij nodig heeft in Christus te vinden is? Die mag nu met zijn zonde, schuld, strafwaardigheid en onmacht naar de Heere Jezus toegaan. Die mag het allemaal bij de Heere Jezus neerleggen. En hij mag de Zaligmaker van zondaren aangrijpen, omhelzen, aannemen. Door het geloof in, dit is vertrouwen op, Hem. Door de gehoorzaamheid aan Zijn Woord en beloften ook want Hij heeft gezegd: Komt herwaarts tot Mij allen die vermoeid en belast zijt en Ik zal u rust geven, en: die tot Mij komt zal Ik geenszins uitwerpen. Zo wordt het dus geloofsgehoorzaamheid aan het Woord en de beloften van God. Het is niet meer de vraag wat ik voel en hoeveel ik ervan voel (al gaat het allemaal niet buiten het gevoel om) maar of ik gelóóf dat ik een verloren mens bent omdat God het zegt én dat Jezus Christus mijn Zaligmaker zijn wil ómdat God het belooft. Zodat ik mij nu aan dat Woord en die beloften vasthoudt. Psalm 119:114: op Uw Woord heb ik gehoopt.

Ik kan je geen andere rustgrond aanwijzen dan deze. Je zult ook nergens anders de rust voor je ziel vinden. Het verzoende lijden en sterven van Christus is het rustpunt van ons hart. In het Woord geopenbaard en beloofd. Je als een verloren mens in jezelf daarop neerleggen geeft vrede die alle verstand te boven gaat. Wat is dan je grond? Alleen het Woord. Alleen Gods belofte. Met als het hart: Jezus Christus, en Dien gekruisigd en opgestaan. Overgeleverd om onze zonden en opgewekt om onze rechtvaardigmaking.

Ik wens je deze plaats van harte toe.

Je ds. A. Kot