Suïcidale gedachten door jeugdtrauma
dr. J. van der Wal | 5 reacties | 29-05-2025| 13:00
Vraag
Beste dr. Van der Wal. De laatste jaren dring het tot me door hoe erg getraumatiseerd ik als kind en jongvolwassen ben geworden door mijn ouders. Ik ben opgegroeid in een groot gezin, van wie ik een van de jongste ben. Ben ons thuis was sprake van (extreem) fysiek geweld (onder andere door zeer regelmatig slaan met een harde pantoffel/kledinghanger op ontblote lichaamsdelen door vader), opsluiting in de gangkast, vernedering door broers (ik werd structureel lelijk genoemd) en van emotionele verwaarlozing. Vanaf de buitenkant waren wij een mooi gezin, maar achter de voordeur was er sprake van grote onveiligheid.
Inmiddels ben ik moeder van prachtige kinderen. Naast mijn man is dat het mooiste geschenk ooit. De afgelopen jaren waren zeer intensief. Ik ben gediagnosticeerd met hechtingsprobleem (gedesorganiseerd gehecht), PTSS (vroegkinderlijk), persoonlijkheidsstoornis Niet Anders Omschreven (NAO) en een depressie met angstklachten. De afgelopen jaren heb ik hard aan mezelf (geprobeerd) te werken via behandelingen bij verschillende hulpverleningsorganisatie. Het resultaat is dat ik geen last meer heb van erge nachtmerries en kan praten over wat me is aangedaan. Vooral de fysieke mishandelingen heb ik kunnen verwerken.
Wat overblijft is 'restschade' waar ik maar niet overheen kom: schaamte en veel verdriet. Verdriet om wie ik had kunnen zijn zonder een dergelijk verleden. Ik word ongelofelijk belemmerd door mijn oude overlevingstechniek: aanpassen. In de schematherapie wordt dit de “willoze inschikkelijke” genoemd. Ik dans naar ieders pijpen en vergeet helemaal dat ik er zelf ook nog ben. Dit heeft zulke ongezonde vormen aangenomen dat ik voornemens ben definitief te verdwijnen. Het is op, ik voel me totaal uitgeput, leeggezogen. Ik wist ook niet dat jezelf leeg voelen en teveel voelen zo hetzelfde zouden zijn. Mijn kinderen verdienen een andere moeder, iemand die hun eigenheid stimuleert en ze niet belemmerd raken door mijn eigen onzekerheid en onvermogen voor mezelf op te komen.
Al lange tijd ligt er het plan om mezelf van het leven te beroven door voor een goederentrein te springen. Dit leven lukt me niet, hoe dierbaar mijn kinderen me ook zijn. Er is geen hulpverlening meer betrokken, ik ga ze ook niet meer bij betrekken. Ze zien me alweer (!) aankomen. Bij mij is sprake van Bella Indifference (mooie onverschilligheid) (aldus verslaglegging). Ik heb een sterke buitenkant en zelfs als ik mijn lijden deel, schat vrijwel niemand de ernst in van wat ik voel/zeg. De gedachte aan mijn leven geeft een groot gevoel van voldoening. Dan pak ik eens regie, eindelijk een beslissing die ik neem voor mezelf en waarbij ik mezelf niet aanpas. Ja, het is radicaal, onomkeerbaar. Maar juist dat maakt de keuze alleen maar aantrekkelijk. Ik voel me overspoeld door mijn eigen gebrek, onvermogen en onmacht. Het maakt me intens verdrietig en het leven ondragelijk.
Geen idee wat ik eigenlijk wil met dit schrijven. Misschien vooral: kan iemand me alsjeblieft erkenning geven voor alles wat ik voel?
Antwoord
“De weg van de ellende is diep uitgesleten. Het is het gangbare schapenpad naar de hemel en heel de kudde van God moet eroverheen” (Spurgeon).
Beste mevrouw, aan het einde stelt u de vraag: “Kan iemand me alsjeblieft erkenning geven voor alles wat ik voel?” Laat ik eerst ingaan op die vraag, door weer te geven wat uw verhaal bij me oproept. Dit in de hoop dat ik daarmee iets van erkenning over kan brengen. Wel met het besef dat er veel meer is dat ik niet weet, maar ik doe mijn best om recht te doen aan wat u wel schrijft. Daarbij richt ik me vooral op het meest dringende probleem, uw suïcidale gedachten. U hebt trouwens de gave om zich op een sobere en tegelijk indringend duidelijke manier uit te drukken.
Wat u schrijft roept ontroering, respect, zorg en hoop bij me op. Daar wil ik wat meer woorden aan geven.
Ontroering bij wat u schrijft over uw lijden. Na alle pijn en ellende uit uw jeugd, uw inspanningen om daarvan te herstellen en wat dat u heeft gekost (zie hierna), zegt u: ik ben uitgeput, leeggezogen, voel me teveel, dit leven lukt niet. Uw verhaal ontroert me vooral waar u laat merken dat u dankbaar bent voor uw man en gek bent op uw kinderen er zo heel graag voor hen wil zijn. Maar voor uw gevoel faalt u voor de mensen die u het liefst zijn: “Mijn kinderen verdienen een andere moeder, iemand die hun eigenheid stimuleert en ze niet belemmerd raken door mijn eigen onzekerheid en onvermogen voor mezelf op te komen.” Aangrijpend is dat!
Uw verhaal riep ook respect bij me op. Ondanks de diepe psychische wonden uit uw jeugd, hebt u een zelfstandig leven mogen opbouwen, hebt u jarenlang intensieve hulp gezocht en zich ingespannen om te werken aan herstel en er te zijn voor uw geliefden. Hulp zoeken bij problemen lijkt zo gemakkelijk en voor de hand liggend. Tot je er zelf mee te maken krijgt en met name als je in je jeugd emotioneel en lichamelijk zo mishandeld bent. Wat hebt u veel moeten overwinnen om daarover te gaan praten en daarmee uw pijn en verdriet te tonen. Hoe dapper is dat! En wat hebt u veel gedaan om het vol te houden tot de dag van vandaag!
Ook las ik uw vraag met bezorgdheid. Uw nood is reëel, de hopeloosheid voelbaar, u wilt geen professionele hulp meer en uw hebt concrete gedachten om een einde aan uw leven te maken. Of u ooit een suïcidepoging hebt gedaan, is me niet bekend. Wat ik begrijp en tegelijk verontrustend vind, is dat u schrijft: “De gedachte aan mijn leven (u bedoelt denk ik: om mijn leven te beëindigen) geeft een groot gevoel van voldoening. Dan pak ik eens regie, eindelijk een beslissing de ik neem voor mezelf en waarbij ik mezelf niet aanpas. Ja, het is radicaal, onomkeerbaar. Maar juist dat maakt de keuze alleen maar aantrekkelijk. Ik voel me overspoeld door mijn eigen gebrek, onvermogen en onmacht. Het maakt me intens verdrietig en het leven ondragelijk.” Dit is een volstrekt ernstig te nemen signaal van hopeloosheid en isolement, met een risico op suïcide, al lees ik nog niet dat dit acuut is. Maar het is ook een signaal dat u geen rekening meer kan/wil houden met de mening van anderen. De pijn en de uitputting brengen u ertoe om de dingen helemaal voor uzelf te beslissen. Je wordt er onbedoeld egocentrisch van en sluit anderen buiten.
Hier proef ik een grote eenzaamheid in uw verhaal. U geeft zeker veel om uw man en kinderen. Maar het lijkt er tegelijk op dat u stik-alleen bent met de ervaringen die doorklinken in de woorden die ik hiervoor van u aanhaalde. Eenzaamheid is ook merkbaar in deze woorden: “Ik heb een sterke buitenkant en zelfs als ik mijn lijden deel, schat vrijwel niemand de ernst in van wat ik voel/zeg.” Uw conclusie: “Het is op, ik voel me totaal uitgeput, leeggezogen.”
Toch las ik ook hoopgevende elementen in uw verhaal. Eerder hebt u zelfinzicht, verantwoordelijkheidsgevoel en daadwerkelijke inzet laten zien om hulp te zoeken. En dat heeft geholpen. Weliswaar tot op zekere hoogte en onvoldoende. Maar de resultaten die u noemt zijn echt positief. Ook zegt u dat u uw man en kinderen als een groot geschenk ervaart. U bent dankbaar voor hen en zou er graag voor hen willen zijn. Die motivatie hebt u.
Hoop heb ik ook omdat u de moeite neemt en de moed hebt om deze vraag op dit forum te stellen. Want je moet het maar durven en opbrengen om bij zoveel hopeloosheid en uitputting nog aandacht te vragen voor je nood. Dan heb je altijd nog een restje hoop over, anders begin je daar niet aan. Maar ik ga het niet mooier maken dan het is: het is een sprankje hoop. Maar uit een sprankje, dat is een vonkje, kan een groot vuur ontstaan…
Tot zover deze poging om iets van erkenning over te brengen. U hebt niet gevraagd om wat ik nu ga schrijven. Dat is een waagstuk, maar ik voel het als verantwoordelijkheid. Want met erkenning van wat u schrijft alleen, komt u niet verder. En ik hoop dat u ook daarin toch iets van erkenning ervaart. Namelijk de erkenning van u als mens die meer is dan haar problemen en erkend door uw Schepper als Zijn schepsel. En erkenning van degenen met wie u zich verbonden weet.
Dan begin ik met wat ik schreef over de eenzaamheid en de uitputting die doorklinken in wat u schrijft. Ik herken dat in de gesprekken die ik met veel suïcidale mensen heb gehad. Wat u met veel andere suïcidale mensen gemeen hebt, zijn de volgende ervaringen:
- het als overstelpend en ondraaglijk ervaren karakter van de problemen,
- de gedachte dat beterschap definitief onhaalbaar is,
- te uitgeput zijn om nog een keer wat te proberen,
- isolement waardoor je emotioneel leeg raakt, je je blind staart op de problemen en geen oog meer hebt voor positieve zaken.
Ik veroorloof me een uitdagende vraag: denkt u echt dat uw man en kinderen het eens zouden zijn met uw opmerking dat ze een ander verdienen? U komt er door de genoemde omstandigheden niet meer toe om nog echt naar hun stem te horen. Ik heb ook met veel nabestaanden van suïcide gesproken. Uw verhaal lezend, heb ik een aan zekerheid grenzend vermoeden dat uw gezinsleden vreselijk schrikken als ze dat zouden lezen, heel verdrietig worden en u zo heel graag bij zich willen houden.
Daarom ben ik zo blij met uw brief! Het is ondanks alles toch een eerste voorzichtige, maar niet minder moedige stap om contact te zoeken en het isolement open te leggen. Ik kan alleen maar adviseren om daar een vervolg aan te geven. Want dat is de eerste stap naar verbetering. Enkele suggesties daarvoor:
- Laat uw brief lezen aan uw man en/of andere vertrouwde naaste en ga in gesprek.
- Ga met uw brief naar uw huisarts en ga daar in gesprek, u bent eerder met resultaat geholpen en ook voor de ‘restschade’ zoals u dat noemt, is er hulp. Al zal er wellicht eerst een periode moeten zijn van op adem komen.
- Doe ook dat met uw predikant, of een ander wijs en meelevend kind van God.
- Als de voorgaande stappen op dit moment te groot zijn voor u, chat of bel anoniem via de site 113.nl. Die is laagdrempelig en gespecialiseerd in hulp bij suïcidaliteit.
- Stort uw hart in elk geval uit bij de Heere.
Hulp bieden gaat hier vooral over hoop wekken en perspectief bieden als tegenkracht tegen de hopeloosheid die kenmerkend is voor suïcidaliteit. Als christenen hebben we in Christus de bron van hoop bij uitstek. Ik lees daar niet over in uw vraag. Toch schrijft u niet voor niets naar Refoweb lijkt me. Het zou zomaar kunnen dat wat u in uw jeugd hebt meegemaakt ook uw geestelijke ontwikkeling ernstig heeft beschadigd. Dat u daardoor het gevoel hebt dat God afwezig is, dat Hij u niet de moeite waard vindt, of u misschien zelfs wel veroordeelt. Daarom wil ik op dit punt voorzichtig zijn, een lotgenoot van u, Spurgeon, aan het woord laten en daarmee afsluiten. Spurgeon was zeer bekend met suïcidaliteit. Het is voorgekomen dat naasten lang bij hem moesten waken uit angst dat hij een einde aan zijn leven zou maken. Hier een paar uitspraken van hem:
“Als ik nadenk over de moeiten van dit leven, vraag ik me dagelijks af waarom er niet meer mensen zijn die zichzelf doden.”
“Er zijn dus tijden dat alle bewijs van God mistig wordt en dat al onze blijdschap van ons vlucht. Ook al blijven we ons aan het kruis vastklampen, het is een wanhopige greep.”
“Ik ken iemand die dit in de bitterheid van zijn ziel vaak heeft gebeden.” Spurgeon heeft het hier over zichzelf en verwijst naar het gebed van Elia om te mogen sterven. Tegelijk gaf hem die geschiedenis ook steun in het besef dat hij niet alleen was met deze gedachten: “Maar als we zelf onder de jeneverbes liggen, zijn we blij dat we eraan kunnen denken dat Elia daar ook eens lag.”
Wat opvalt is dat Spurgeon zo open was over zijn nood. Het is uit eigen ervaring dat hij zei: “Het is juist bijzonder goed om uw hart te ontlasten.” Spreken met anderen dus!
Hiervoor had ik het erover dat de ellende ons tot de definitieve conclusie kan brengen dat het niets meer wordt. Spurgeon herinnert dan aan de rest van het leven van Elia. Toen Elia zei, het is genoeg Heere, neem mijn leven, dacht hij zeker te weten dat het over en uit was. Maar hij was verblind door zijn ellende. Als hij toen had geweten wat God nog zou doen, dan had hij beslist willen blijven leven. Spurgeon: “U weet niet, broeder, hoeveel er is waarvoor u moet leven. En u, mijn zuster, praat niet over sterven; ook u heeft nog veel te doen.”
Spurgeon klemde zich in zijn nood altijd weer vast aan Gods beloften. ”Als ik het moeilijk heb, vind ik het fijn als ik een belofte vind die precies past bij mijn nood. Dan leg ik mijn vinger erbij en zeg ik: Heere, dit is Uw Woord, ik smeek U, bewijs dat het zo is, doe dit ook in mijn geval. Ik geloof dat dit Uw schrijven is. En ik bid U, doe naar mijn geloof.” Eén van de beloften die hij aanhaalt, is uit Psalm 91:4: “Hij zal u beschutten met Zijn vlerken, onder Zijn vleugels zult u de toevlucht nemen,” Op basis daarvan getuigt hij: “Laat de morgen die u nog niet kent, brengen wat hij brengen zal, hij kan ons niets anders brengen dan datgene waar God ons doorheen zal dragen.”
Dr. J. van der Wal
Dit artikel is beantwoord door
dr. J. van der Wal
- Geboortedatum:31-01-1955
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Dordrecht
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Voormalig directeur Eleos en divisiemanager De Hoop.
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Wat heb je het zwaar! En wat ben je sterk! Twee dingen die bij me opkomen als ik je verhaal lees. Wat je hebt meegemaakt heeft (natúúrlijk!) diepe sporen getrokken. Dat had nooit mogen gebeuren en was ook niet wat jij verdiende. Ik hoop dat je het zo mag zien. En dat je ook mag zien hoe sterk je bent. Moet je kijken waar je vandaan komt en waar je nu staat. Getrouwd, een man en kinderen gekregen. Therapie gehad (je bent het aangegaan; er zijn er ook zoveel die dat niet doen/durven!). Dat is ook een vorm van regie pakken (geweest).
En toch...die restschade. Die raakte me, omdat ik het herken. Ik kom ook uit een groot gezin met fysiek geweld, emotionele verwaarlozing en misbruik. En nadat ik veel therapie heb gehad blijft alsnog de altijd aanwezige schaamte over. Vandaag dacht ik nog: het lijkt wel of ik twee delen in mezelf heb. De 'bovenstroom' die iedereen ziet en wat eruit ziet als een capabele echtgenote, moeder, collega. En die 'onderstroom' die er altijd is van schaamte en niet goed genoeg zijn. En bij tijden is dat zó zwaar en elke dag een worsteling. Ik herken je eenzaamheid, omdat een ander nooit echt kan peilen hoe dat is. Ik ervaar het als een dagelijkse strijd om die dingen te doen die dwars tegen mijn schaamte ingaan (en die daarom zo zwaar zijn), omdat ik het zie als een terugvechten tegen wat me overkwam. Als keihard watertrappen en het hoofd boven water houden, en me niet laten verdrinken door wat een ander me aandeed.
Ik gun het je dat je naar jezelf mag kijken en mag zien: tot hiertoe heb ik het (met Gods hulp) gered. Dan hoef je niet ver vooruit te kijken, maar mag je stap voor stap doen wat je moet doen. Erop vertrouwend dat Hij weet, ziet, hoort en helpen wil. En daar kan ook opnieuw de stap naar hulpverlening bij horen. Zelf denk ik dat ik daar nooit meer vanaf kom en altijd ergens die steun nodig blijf hebben. En dat heb ik geaccepteerd. En dan 'zien ze me maar weer komen'. Ik betaal er toch voor, denk ik dan maar?;-)
Heel veel sterkte toegewenst! Laat je liefhebben!
Mocht je behoefte hebben aan (evt. anoniem) contact, vraag dan gerust mijn mailadres op bij refoweb.
Ook van mij krijg je erkenning voor je lijden. Ik weet dat woorden tekort schieten voor hoe je je voelt en gevoeld hebt als kind.
Het was altijd erger en groter dan je onder woorden kunt brengen. Dat is afschuwelijk, eenzaam en inderdaad heel moeilijk om mee te leven.
Het is frustrerend als alles er aan de buitenkant goed uitziet terwijl je je vanbinnen zo rot voelt.
Ik hoop voor je dat je verdriet er mag zijn, dat je het bij wijze van spreken op schoot kunt nemen, vasthouden en troosten
Ik denk niet dat je een slechte moeder bent. Je bent uitgeput en je vóelt je een slechte moeder, maar dat betekent niet dat je dat ook werkelijk bent.
Kan het je helpen om te bedenken dat een moeder die zichzelf dood voor kinderen traumatisch is?
Hoe een slechte moeder je je ook voelt, van 2 kwaden ben je altijd de minst kwade. Een moeder die zich het leven beneemt is áltijd erger en traumatischer voor je kinderen dan een slechte moeder.
Het is heel naar en verdrietig om met 'restverschijnselen' verder te moeten leven. Wat dat betreft krijgen mensen met chronische pijnklachten meer erkenning vanuit de maatschappij.
Heb je contact met lotgenoten, via een forum of Facebook of zo?
Het kan troostend zijn om te weten, merken, beseffen dat er meer mensen zijn die jouw pijn herkennen en daarmee moeten leven.
Hoe herkenbaar je strijd! Ook ik ben me pas in latere jaren gaan realiseren wat trauma's, onder andere veroorzaakt in mijn jeugd, met mij hebben gedaan. Ik stel mezelf even voor: moeder van 5 kinderen en 41 jaar oud. Jeugdtrauma's opgelopen door de opvoeding van mijn ouders en diagnose PTSS daarvoor gekregen. Mijn psychotherapeut omschreef mijn opvoeding als psychologische incest. Met andere woorden mijn complete identiteit ontbrak en was niet ontwikkeld toen ik uit huis ging. Ik ben getrouwd. Mijn man heeft een zeer gewelddadige jeugd meegemaakt. Hij is gediagnosticeerd met DIS (door vroegkinderlijke traumas ten gevolge van zware lichamelijke en psychische mishandelingen), CPTSS, angststoornis en hechtingsstoornis.
Wat mij triggerde in je verhaal is de restschade die je over hebt gehouden na je behandelingen. Jarenlang heb ook ik, mede door het onderontwikkeld zijn van mijn eigen identiteit, mij overal aan aangepast. En zo geprobeerd onderdeel te worden van de sociale omgeving waar ik mij in bevond. Als ik nu terugkijk kopieerde ik eigenlijk wenselijk gedrag, zonder dat het uit mezelf kwam. Die basis in mijzelf was er niet. En iedere keer viel ik weer heel hard terug. Het was niet mij eigen gevoel en mijn eigen waarde van waaruit ik contacten probeerde aan te gaan. En gesprekken voerde. Het gevolg was totale uitputting en depressies. En vooral geen voldaan gevoel in mijzelf. Ook was ik heel angstig voor de reacties van anderen. Ik kon niet omgaan met opmerkingen van anderen. Of zelfs vragen, al ging het bv maar over de kinderen. Alles zag ik als een aanval en afwijzing. Als ik ergens een mening of idee over had, durfde ik dat niet te zeggen en als ik het zei wat het zo zwak gebracht dat er niks mee werd gedaan, wat ik dan weer als een afwijzing voelde. En wat mij weer in mijn isolement duwde.
Daarnaast de constante confrontaties met blije mensen en families (zoals ik dat interpreteerde). Op het schoolplein, in de kerk, op vereniging en ga zo maar door. Het resultaat was dat ik zoveel mogelijk sociale gebeurtenissen begon te vermijden om maar niet gekwetst te worden. Waardoor ik ook weer steeds meer geïsoleerd raakte.
Wat heel herkenbaar is in je verhaal is dat anderen ook niet begrijpen wat je doormaakt of voelt. Je verleden is zo heftig dat je die gevoelens niet toe kan laten, zomaar, in een gesprek. Daar zou dan eerst een hele veilige setting voor moeten zijn met iemand die echt naar je luistert en dat ook eerst bewijst. Het besef is dan wel heel pijnlijk als mensen, opzich, wel een keer willen luisteren naar je, maar er verder niets mee doen. Ze horen het voor kennisgeving aan en gaan verder met hun eigen weg. Vaak ook zonder er ooit weer op terug te komen. Wat voor mij betekende dat, als ik dan de drempel over was en wat vertelde, ik helemaal uitgeput was en met een kater achterbleef en weer teleurgesteld was in mijn omgeving.
Het schrijnende was dat dit echt niet alleen gebeurde in een op een contact met een andere moeder, maar ook met huisbezoek en zelfs gesprekken met de dominee. Het draaide er altijd op uit dat mensen afhaakte en we uiteindelijk weer eenzaam en alleen waren. Nu is het in onze situatie zo dat er zowel van mijn kant als van de kant van mijn man er geen contact meer is met beide ouders en met een groot deel van de broers en zussen. De eenzaamheid die dus iedere keer wordt gevoeld op verjaardagen (van de kinderen en van ons), huwelijksjubilea, maar ook met feestdagen zoals kerst, Pasen en deze week nog hemelvaartsweekeind is intens.
Een paar jaar geleden heb ik ook op zo'n kruispunt gestaan in mijn leven. Totaal vereenzaamd, geen eigenwaarde, geen perspectief, maar wel de zware verantwoordelijkheid van mijn gezin en mijn man, waar ik ook mantelzorger voor was/ben. Ook ik had therapieën gehad en had toendertijd geen moed meer voor nieuwe therapie. Ik ben gaan zoeken in Gods Woord en, zoals mij raakte in het antwoord op jouw vraag, is het een onder andere een preek van Spurgeon geweest die mij weer moed gegeven heeft, samen met de belofte van de Heere zelf. Het zicht op de Heere Jezus die net als mij veracht was door zijn familie, sociale omgeving en kerkelijke omgeving heeft zoveel troost gegeven. Als ook wetenschap dat Hij alles al had doorgemaakt en precies weet en voelt en begrijpt wat ik toen voelde gaf zo'n ruimte en verlichting. Alsook de belofte in het Evangelie waar ik mij aan vast mocht grijpen. Dat gaf de verandering in mijn leven. En was alles toen gelijk opgelost? Natuurlijk niet, nog steeds jaren later, tot op de dag van vandaag blijf ik worstelen met het verleden. Wat mij is aangedaan, wat mijn man is aangedaan en wat indirect onze kinderen is aangedaan. En met de gebrokenheid van de gevolgen waar we elke dag weer mee worstelen. Die gaan nooit meer weg. Maar het perspectief is er weer. De toekomst ligt vast in Hem, daarnaast mag ik een moeder zijn voor mijn kinderen die door hele diepe dalen is gegaan en waar ik hen mag sturen en leiden door hun moeilijkheden en problemen in hun leven. En wie kan hun verdriet en worstelingen beter begrijpen dan ik, die zelf zo diep heeft gezeten. Echt je kan nog zoveel voor je kinderen betekenen, verlies dat niet uit het oog. Daarnaast zijn er afgelopen tijd anderen mensen op mijn pad geplaatst waar ik naar mag luisteren. Mede door mijn grote ervaring (en dat zijn er uiteraard veel meer dan ik nu allemaal kan benoemen) begrijp ik mensen die lijden aan het leven. En mag ik het verschil voor ze zijn. Dat is de zegen die ik mag halen uit alle verdriet en ellende die ik meegemaakt heb. En het allermooiste is dat ik Hem daarvan de eer mag geven. Hij heeft mij al die jaren gedragen, bewaard en gesteund, zodat ik door mag/kan geven tot Zijn eer. Ik wens en bid jou die grote zegen ook toe. Wil je verder praten dan sta ik daarvoor open. Liefs een lotgenoot.
Dat de gedachte aan zelfdoding je een groot gevoel van voldoening geeft is helemaal niet gek. Hoe bizar het ook voor buitenstaanders kan lijken. Het idee dat je zelf de regie hebt geeft je rust , als ik je goed begrijp.
Hopelijk geeft dat zoveel rust dat je weer energie krijgt om , met vallen en opstaan, verder te leven. Misschien met hulpverlening, misschien met het weer in de praktijk brengen van vaardigheden die je in therapieën hebt geleerd. Met in je achterhoofd dat jij de regie hebt om te bepalen of je wilt stoppen of doorgaan met leven.
Hopelijk kun je de suïcidale gedachten en plannen onverbloemd bespreken met een hulpverlener die niet in de reddingsmodus schiet. Dat kan zo opluchten!
Ik hoop zeker voor je te bidden en zoek alsjeblieft hulp bij lotgenoten zoals je al is aangeboden
Jij lijdt echt aan het leven
Van harte Gods zegen
