Somber worden van kerkdienst
Ds. T. Schakel | Geen reacties | 05-02-2025| 10:33
Vraag
Ik merk dat ik in de kerk veel last krijg van sombere gedachten. In het weekend ga ik vaak met mijn ouders mee naar de kerk. Ik denk dan telkens veel na over de onbereikbaarheid van God (dat je Iemand die je nooit gezien hebt boven alles moet liefhebben), mijn deels ongelovige familie, de uitverkiezing, de hel, noem maar op. Eigenlijk voel ik me de hele zondag somber en ellendig. Ik denk dan telkens dat ik liever niet op een aarde geboren was, waar het grootste deel van de mensen voor eeuwig verloren gaat. Ik begrijp niet goed waarom we iemand slaan erg vinden, maar het idee dat onze familieleden eeuwig gemarteld gaan worden wel normaal lijken te vinden.
Eigenlijk ben ik liever zondag niet thuis, zodat ik niet mee hoef en me niet zo ellendig voel. Ik probeer veel te bidden en Bijbel te lezen om antwoorden te vinden en God te ontmoeten, maar dit roept meer vragen dan antwoorden op. Wat kan ik doen?
Antwoord
Beste zoeker,
Je sombere en ellendige gevoelens zijn goed te begrijpen. De thema’s die jou bezighouden zijn nogal groots en benauwend: uitverkiezing, hel, eeuwige bestemming van ongelovigen… Het zou vreemd zijn als je daar niet somber van zou worden. Dat zou een teken zijn van pure onverschilligheid en God-loosheid als je elke zondag op indringende wijze over deze dingen zou horen, maar vervolgens gewoon je schouders op zou halen en er niet over inzitten. Ik weet niet of je dat graag zou hebben…? Als eerste zou ik wat over deze thema’s willen zeggen die je noemt. Vervolgens wil ik daarna nog een spade dieper steken, naar een (volgens mij) onderliggend probleem dat veel groter is.
Als eerste: Als het gaat om uitverkiezing is er slechts één woord waar je wat aan hebt en wat je verder kan helpen en alle andere gedachten zullen vruchteloos zijn voor je. Wat is dat ene woord? Vertrouwen! Oftewel, geloof. Als je God leert kennen als Degene die écht door-en-door te vertrouwen is, die Alwijs is en een overvloedige fontein van al het goede, en precies weet wat Hij doet… Nou, dan is het toch het beste om Hem te vertrouwen, ook in de manier waarop Hij Zijn keuzes maakt en de dingen in deze wereld beschikt. Datzelfde geldt voor het oordeel. God is rechtvaardig. Hij doet wat volkomen recht is, zuiver en volmaakt. Hij alleen kan een rechtvaardig oordeel vellen. En Hij kent de harten, ook dat wat voor ons verborgen is. Hij ziet zowel degene die onkerkelijk is geboren en rondtast in het duister op zoek naar Hem. Maar Hij ziet ook de keurige kerkganger die netjes leeft en diep in z’n hart God veracht. God ziet het hart aan en Hij gaat daar op Zijn wijze rechtvaardig over oordelen. Als je gelooft dat God te vertrouwen is, dan mag je het ook bij Hem laten. Hij zal niet een oordeel vellen volgens de maatstaf van onze gedachten over de geloofsleer, maar volgens de maatstaf van Zijn eigen rechtvaardigheid en barmhartigheid. Het zou voor sommige mensen wel eens heel verrassend kunnen uitpakken.
Dan graag nog wat verdiepends over een (volgens mij) onderliggend probleem. Ik ken natuurlijk jouw situatie en context niet goed dus ik ontkom er niet helemaal aan wat te suggereren, maar uit je beschrijving en vraag lijk ik op te merken dat de gedachten aan hel en uitverkiezing gevoed worden vanuit de kerkdiensten die je bezoekt met je ouders. Je spreekt zelfs over het “grootste deel van de mensen dat voor eeuwig verloren gaat” en over “eeuwige marteling van familieleden.” Dat is nogal wat. Ik snap best dat je daar een Bijbeltekst bij zou kunnen plakken, maar daarmee is iets nog niet persé ‘Bijbels’. Het lijkt mij in elk geval geen goede zaak om, vooruitlopend op Gods oordeel, zelf alvast een oordeel te vellen over de mensen om je heen. En dat hoeft men vanaf de preekstoel ook niet te doen. Ik citeer dan maar al te graag de Oud Gereformeerde ds. Joh. van der Poel: “Ze weten tegenwoordig allemaal wie er wel en niet bekeerd is, maar hoe komen ze er toch bij? Den HEERE heeft mij nog nooit in Zijn boek laten kijken hoor!”
Fundamenteler is nog de aard van de prediking waar je onder lijkt te zitten. Niet alles wat waarheid is, is ook stichtelijk (1 Korinthe 10:23). Elke onderwerp uit de Bijbel zou zijn eigen plaats en accent moeten krijgen in het onderwijs aan de gemeente, dat zou elke herder en leraar moeten begrijpen. De volle raad Gods moet zeker verkondigd worden, maar niet op elke plek met hetzelfde accent. Op de zondagschool bijvoorbeeld gaan we geen prekenserie houden over de praktische betekenis van het boek Hooglied, en op een huwelijkscatechese behandelen we meestal niet de Klaagliederen van Jeremia. Elk leerstuk, onderwerp en Bijbelgedeelte kent zijn eigen plaats in het gemeenteleven, en zo wordt tezamen in de gemeente de volle raad Gods verkondigd.
In de eredienst op zondagmorgen zou de prediking van het evangelie en de persoon en het werk van Christus centraal moeten staan. Daarom komen we ook juist samen op zondagmorgen, elke zondag is ‘Paasfeest in het klein’. Dat kan overigens vanuit elk Schriftgedeelte, als daarop maar het accent ligt in de verkondiging. Begrijp me alstublieft niet verkeerd, dat wil niet zeggen dat oordeel of verkiezing onbenoemd moeten blijven, maar ik geloof niet dat daar zondag-in-zondag-uit het grootste accent op zou moeten liggen. Het zwaartepunt in de prediking op zondagochtend moet liggen op Christus en Zijn heilswerk, de zondagochtend prediking is evangelieprediking. En als het evangelie (dat betekent: goed nieuws, vreugdevolle boodschap) goed wordt uitgelegd dan bestaat het niet dat je daar somber onder blijft. Daar worden mensen gelukkig (welgelukzalig) van en dan loop je zingend het kerkgebouw weer uit! Of je wordt er een tegenstander van, dat kan ook, een vijand die weg wil blijven. Maar somber?
De evangelie prediking van de apostelen werd met “vreugde aangenomen” (Handelingen 2:41) of met veel haat tegengestaan (Handelingen 4:2-3), maar dat mensen somber worden van het evangelie lees ik nergens in de Bijbel. Ik ben een beetje bang dat als je zondag-aan-zondag de kerkdienst somber en ellendig verlaat, dat daar het evangelie niet open en hartelijk verkondigd wordt. Daar wordt wel een serie aan waarheden verkondigd, maar dat is nog geen evangelie. Ga daar eens samen met je ouders en kerkenraad open het gesprek over aan: “Het is allemaal wel waar wat er gezegd wordt… maar hoe klinkt nu de verkondiging van het evangelie?”
Hartelijke groet,
Ds. T. Schakel
Dit artikel is beantwoord door
Ds. T. Schakel
- Geboortedatum:08-05-1990
- Kerkelijke gezindte:Bond van Vrije Evangelische Gemeenten in Nederland
- Woon/standplaats:Yerseke
- Status:Actief
