Geen begrip voor rouwverwerking

Met Kerst en oud&nieuw mis ik mijn vader die een aantal jaar geleden is overleden nog meer. Ik zie tegen deze dagen op. Als ik dit in mijn gezin aangeef, ervaar ik weinig begrip… ik moet meer vooruit kijken; je hebt nog zoveel over, je gezin, en dergelijke. Het gevolg is dat ik er maar over zwijg en dit voor mezelf houd. Ik vind dit wel lastig en voel me een soort van eenzaam, ondanks alles wat ik inderdaad nog heb. Kunt u wat richtlijnen geven hoe ik hiermee om moet gaan?

Beste vraagsteller,

Inmiddels zijn de Kerstdagen voorbij, maar uw vraag zal daardoor voor u niet minder actueel zijn. Hooguit ‘parkeert’ u uw gemis tot aan het volgende moeilijke moment van herinnering. Want herinneringen aan een overleden vader blijven terugkomen en dat is maar goed ook! U voelt zich eenzaam, terwijl de gezinsleden vinden dat er genoeg reden tot dankbaarheid en vóóruit kijken is.

Wat mij betreft mogen beide standpunten naast elkaar bestaan: én een gevoel van verdriet om wat wàs naast een gevoel van wat ìs (of komt). Het is goed om u te realiseren dat er maar één (aardse) vader was, om wiens sterven u verdriet màg hebben. Úw band met hem was uniek, anders dan die van uw echtgenoot en kinderen. En uw verdrietige gevoelens, die u ook eenzaamheid geven als u ze niet kunt delen, doen niets af aan gevoelens van dankbaarheid in wat u in uw leven hebt eveneens ontvangen. Hoewel het natuurlijk zeker een vraag is hóe, wánneer en met wie u over uw vader wilt spreken.

Als er binnen uw gezin niet veel aandacht voor is, zoek dan een familielid, vriend of vertrouwd persoon in uw omgeving. Desnoods schrijft u een en ander op, in een dagboekje bijvoorbeeld. Het gaat er maar om, dat ontkennen of voor uzelf houden geen oplossing is... want hopelijk komen er nog meer feestdagen-met-herinneringen in de loop van dit pas begonnen kalenderjaar.  

Tip: lees eens een boekje over rouwverwerking, of lees troostrijke gedichten. 

Marijke Rots