Huurder uit huis zetten
Ds. K. van den Geest | Geen reacties | 18-09-2024| 13:57
Vraag
Eerst maar een disclaimer: ik ben niet gereformeerd, wel christelijk, maar ik heb een vraag waar ik mee zit en hoop hier antwoord te krijgen. En ik heb niemand waarmee ik hierover kan praten vanuit de geloofs-invalshoek. Ik verhuur een woning tijdelijk aan iemand die op straat kwam te staan na een echtscheiding. Ik kende haar niet, maar zag een wanhopige oproep op facebook en ik had toevallig net die woning vrij en beschikbaar, dus heb hem tijdelijk aan haar verhuurd. Ik kende haar voorheen niet. Duidelijk afgesproken dat het voor twee jaar was en niet verlengd kan worden, omdat het dan een vast contract wordt en ik er nooit meer van af kom, terwijl ik andere plannen heb met die woning. Bovendien is de belastingwetgeving inmiddels zo ongunstig dat ik er verlies op maak, dus het was zeker niet mijn bedoeling om er langer mee door te gaan.
Nu is die periode voorbij en moet ze er dus uit. Maar ze kan niets anders vinden. Nou ja, ik denk dat ze in theorie wel iets anders kan vinden, maar dat is dan in de volgende stad, 10 kilometer verderop en waarschijnlijk in een niet zo goede wijk. Dus voor haar is dat verre van ideaal. Ik heb geprobeerd om haar te helpen iets anders te vinden, maar mij lukt het ook niet. Ik sta volledig in mijn recht om te stoppen met de verhuur, maar ik voel me er zo ellendig bij. Ik heb maar steeds die tekst in mijn hoofd van “toen ik dakloos was, hebt u mij gehuisvest” (of iets dergelijks, ik ben niet zo heel Bijbelvast). Maar ik zal mezelf erg in mijn vingers snijden als ik hiermee doorga. Het kost me geld, misschien zit ik de komende 40 jaar aan haar vast als huurder, terwijl ik eigenlijk iets anders wilde gaan doen met die woning. Alleen iemand op straat zetten, ik kan het (bijna) niet.
Haar omgeving oefent druk op mij uit. Ik krijg e-mails van mensen uit haar familie dat ik haar niet zomaar op straat kan zetten. Aan mijn kant is me verteld dat ik haar al twee jaar geholpen heb, terwijl ik haar niet kende en haar niets verplicht was en dat ik me nu niet moet laten ompraten en mezelf in de problemen moet laten brengen. Wat zou iemand hier mij vanuit het geloof adviseren? Mijn potentiële schade is alleen financieel en ik denk niet dat ik er de komende jaren een boterham minder om hoef te eten. Misschien pas bij mijn pensioen, want dit huis is onderdeel van mijn pensioenvoorziening, maar dat duurt nog wel even. Haar schade is zoveel groter. Gaat dat niet voor?
Antwoord
Je kunt je geweten belasten met Bijbelwoorden. "Ik was dakloos" staat niet zo in de Bijbel, wel "Ik had honger, en jullie gaven mij te eten, Ik had dorst en jullie gaven mij te drinken, Ik was een vreemdeling en jullie namen mij op, Ik was naakt en jullie kleedden mij, Ik was ziek en jullie bezochten mij, Ik zat gevangen en jullie kwamen naar mij toe" (Mattheüs 25:35-36). Deze woorden kun je uiteraard mutatis mutandis toepassen op de onderhavige situatie, je kunt Jezus' woorden als het ware aanvullen met "Ik was dakloos en jullie hebben mij gehuisvest.” Doen we zoiets "voor één van de onaanzienlijksten van mijn broeders en zusters" (vers 40), dat hebben jullie voor Hem gedaan.
Maar een wedervraag: je hébt dat dan toch ook gedaan? Je hebt iemand die urgent een huis nodig had gehuisvest. Je hebt dat belangeloos gedaan, zonder winstoogmerk, maar als daad van naastenliefde. Precies zoals Jezus daar van ons vraagt! Dan kan toch niemand zeggen dat je egoïstisch gehandeld hebt?! Je hebt deze voor jou daarvoor onbekende persoon in nood geholpen.
Maar nu komt er iets moeilijks. Want wat zegt de Bijbel over zakelijke afspraken? Dat is niet zo maar in een handomdraai te zeggen. Ik zou verwijzen naar een ander woord van Jezus: "Laat uw ja ja zijn en uw nee nee." Dat betekent: wat afgesproken is, daar mogen we elkaar ook aan houden. In dit geval: je hebt duidelijk vooraf aangegeven dat het voor twee jaar was. Dat is een eerlijke en niet voor misverstand vatbare deal. Vanuit je eigen perspectief gezien ook volledig legitiem en begrijpelijk: je had al andere plannen met de woning, je wilde niet voorgoed aan een huurder vastzitten, je staat volledig in je recht als je dan zegt: het einde van ons contract is aangebroken, je dient de woning zo snel mogelijk te verlaten. Daar is niets onrechtvaardigs aan, de andere persoon is op die voorwaarden akkoord gegaan. Ook als dat niet officieel schriftelijk is vastgelegd, maar mondeling is overeengekomen, is dat rechtsgeldig, volgens mij (maar dat zou je aan een jurist moeten vragen).
Met andere woorden: je zet niet zo maar iemand op straat, de vrouw wist dat dit ging komen, zo was de huur overeengekomen. Het is dan onjuist om druk op jou als eigenaar te gaan leggen met christelijke/Bijbelse woorden! Dat is oneigenlijk gebruik van de Heilige Schrift. Dan wordt de Bijbel in eigen belang gebruikt. Er wordt op je gemoed ingesproken: is dat nou een echte christen, die z'n huurder op straat zet? Waar is de christelijke barmhartigheid? En dat soort machtswoorden (want dat zijn het). Op grond van de heldere afspraken aan het begin gemaakt hoef je je daar niet door te laten overhalen. Het is totaal niet onchristelijk om elkaar aan zakelijke afspraken te houden. Integendeel, het is dubieus als we zakelijke afspraken gaan openbreken en dat dan gewicht gaan geven door middel van oneigenlijke Bijbelse argumenten. Ik zeg: beëindigen dat huurcontract, zo gauw mogelijk! Helder en duidelijk zijn: dit waren de afspraken. Als zij dan nog een paar weken nodig heeft om haar biezen te pakken, à la. Maar het moment om op te stappen is eerlijk gekomen. Voor een ander zorgen is mooi, maar komt niet in mindering op het zorgen voor jezelf…
Ds. K. van den Geest
Dit artikel is beantwoord door
Ds. K. van den Geest
- Geboortedatum:12-10-1957
- Kerkelijke gezindte:Nederlandse Gereformeerde Kerken
- Woon/standplaats:Deventer
- Status:Actief
