Gods belofte is liefdesaanzoek

Afgelopen zondag werd de Heilige Doop in onze gemeente bediend en ging ook de preek over de doop aan de hand van de Nederlandse Geloofsbelijdenis. In onze gemeente wordt er in het algemeen -maar ook in de uitleg van de doop en het doopformulier- heel duidelijk een scheiding gemaakt. De beloften die aan de doop verbonden zijn en in het doopformulier beschreven staan zijn alleen van toepassing op gelovigen en daarvoor is bekering nodig. Daar moet je de Heere maar veel om vragen.

Als ik het doopformulier lees valt mij juist zo op hoe liefdevol God is door ons dit sacrament te geven en wat een ontzettend rijke beloften er in de doop liggen. Daar staan geen voorwaarden in van onze kant, maar eenzijdige beloften van God aan... Ja, dat is de vraag.

In de eerste vraag staat: “Hoewel onze kinderen in zonden ontvangen en geboren zijn, en daarom aan allerhande ellendigheid, ja, aan de verdoemenis zelve onderworpen, of gij niet bekent dat zij in Christus geheiligd zijn, en daarom als lidmaten Zijner gemeente behoren gedoopt te wezen?” Daar worden de kinderen die gedoopt worden aangesproken als “lidmaten van Gods gemeente” en staat er dat “zij in Christus geheiligd zijn.” Dat gaat zoals ik het lees niet over ‘de kinderen van God’ in zijn algemeenheid, maar over de kinderen die op dat moment gedoopt worden. Ook de doopouders worden aangesproken als “geliefden in de Heere Christus.” Hoe moeten we dit zien? Is de doop dan alleen voor kinderen van gelovige/bekeerde ouders of onderschatten wij de beloften van de Heilige Doop? Ik ben zo bang dat we in onze gezindte te doop zo vaak onderschatten. Mijn hart springt soms op van vreugde als er weer kinderen gedoopt worden en ik de beloften van God aan die kleine kindertjes hoor.

Hartelijke groet, een jongere met een vraag aan dominee Vreugdenhil.

Het is duidelijk wat de vragensteller bedoelt. Al die beloften in het doopformulier genoemd en ook in de gereformeerde belijdenis, zijn niet alleen maar bestemd voor bekeerde mensen, maar voor de hele gemeente en in het bijzonder de dopelingen die het teken en zegel van Gods genadeverbond ontvangen. 

De doop maakt niet zalig, maar we mogen wel pleiten op Gods belofte. De Heere wil onze God zijn en Christus wil onze Zaligmaker zijn. De God van onze doop wil dat wij in de gekruisigde Zaligmaker geloven en niet verloren gaan. De verkondiging van Gods belofte vraagt wel om geloof. Zijn beloften worden vervuld in de weg van bekering en geloof. Gods beloften hebben een wervend karakter. Het zijn geen toezeggingen of voorspellingen die vanzelf uitkomen. Gods belofte is een toezegging met de aard van een liefdesaanzoek dat ons hart wil veroveren.

Aan heel de gemeente heeft God de bediening van Zijn verbond geschonken en op grond daarvan mogen wij wederkeren tot Hem. Zo is de doop een pleitgrond. God zegt Zijn heil in Christus aan ons toe. Denk aan zondag 27 van de Heidelbergse catechismus. God belooft de vergeving van zonden en de Heilige Geest Die het geloof werkt. In artikel 34 van de Nederlandse Geloofsbelijdenis zegt Guido de Brès dat Christus Zijn bloed niet minder heeft vergoten voor de kinderen van de gemeente als voor de volwassenen. Als God zo in de bediening van Zijn verbond roept tot de zaligheid schakelt Hij niet nog eventuele vermogens van de mens in. Het hangt Gode zij dank niet af van onze gewilligheid, want de Bijbel zegt dat er van nature niemand is die God zoekt. Het is uitsluitend Zijn hartveroverende genade die in ons leven alle weerstanden verbreekt zodat we Gods belofte in geloof gaan omhelzen. We moeten de uitwerking van Gods belofteaanbod niet vereenzelvigen met het adres en de geldigheid van Zijn belofte. Als we Christus verwerpen is dat onze eigen schuld en als we Hem door het geloof aannemen is dat alleen door Gods genade.

Ds. C. G. Vreugdenhil

Dit artikel is beantwoord door

Ds. C.G. Vreugdenhil

• Geboortedatum:
  02-04-1946
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Houten
• Status:
  Actief

230 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven