Vraag
In mijn hoofd is het vaak zo druk en zo vol dat ik graag op zondag thuis de preek luister. Thuis hoor ik veel meer dan in de kerk met alle prikkels. Meeschrijven in de kerk lukt me ook niet; het gaat veel te snel. Apart in de zaal voel ik me ook niet prettig. In de rust van de woonkamer wel. Maar als ik dan weleens thuis blijf wordt me dat door anderen verweten: iedereen heeft weleens wat…
Is het geoorloofd dat ik weleens thuis blijf? God weet toch ook waarom ik dat doe? Ik stel thuis mijn hart toch ook open voor Gods Woord? Ik probeer één per zondag naar de kerk te gaan, uit fatsoen, maar eigenlijk hoor en onthoud ik dan niets. Wat is dan beter... thuis luisteren in de hoop er nog wat uit te pikken of naar de kerk te gaan uit fatsoen voor de naasten?
Antwoord
Bij deze vraag moest ik gelijk denken aan een huismoeder met een aantal kinderen om haar heen voor wie geldt dat het maar op één plaats in haar leven rustig is en dat is in de kerk waar iedereen luistert naar het Woord van God. De plaats waar ze stil en ongestoord zit.
De vraagsteller bevindt zich in het andere deel van dit spectrum. Voor hem of haar is de kerk geen plaats van rust, maar een opeenhoping van indrukken. Dit voelen wij allemaal wel aan. Waar vind je het dat je de kerk binnenkomt in stilte en men stil en in gebed afwacht tot de dienst begint? Ik weet van een dominee die zich zo ergerde aan het geroezemoes voor de dienst dat hij de kerkenraad adviseerde om maar een voorzang in te voeren om van het geklets tegen te gaan. Kennelijk was hij de overtuiging dat tot stilte manen van de gemeente een hopeloze zaak zou zijn. Onze vraagsteller heeft dus al een vol hoofd voordat de dienst begint!
Het is ook bekend, zeker vanaf de coronatijd, waarbij kerken overgingen van geluid naar beeld met geluid, mensen de ervaring opdeden dat het thuis rustiger is dan in de kerk. Kennelijk heeft het nieuwe veel voordelen want ik hoor bijna niet dat de livestream weer is afgeschaft.
Was het maar zo dat de stilte tijdens de kerkdienst alleen doorbroken wordt door psalmgezang en de stem van de dominee. Het opdoen van veel prikkels in de kerkdienst is dan ook een gegeven. Waar mensen samen komen is er van alles te zien en te horen. En dat alles zijn prikkels die de een moeiteloos absorbeert en waarvan de ander veel last heeft.
Dit gezegd hebbend, mag het duidelijk zijn dat de vraagsteller wel ondersteuning verdient. Een mens die prikkelgevoelig is, is vaak onbegrepen. Ach ja, het is een bekend verschijnsel. Wij mensen rekenen met onszelf en naar onszelf. Heel veel dingen die wij zelf kunnen, vinden wij heel gewoon. Het gegeven dat wij fysiek in staat zijn naar de kerk te gaan, is zo algemeen dat je je afvraagt wie zich daarover verwondert. Maar juist het contact met anderen voor wie de zaken niet probleemloos zijn, mag ons opscherpen op wat de Heere ons schenkt en mag ons de ogen openen voor de nood van de ander.
Thuisblijven? Niet naar de kerk gaan? Dat is toch helemaal niet aan de orde. Als je gezond van lijf en leven bent, dan ga je toch naar Gods huis! Een heldere visie en die val ik helemaal bij. Maar ik val die mening bij voor mijzelf en voor de ander staat het te bezien. Hoe goed ken ik die ander? Begrijp ik waar de ander tegen aanloopt in zijn of haar leven?
Het verwijt aan de vraagsteller komt voort uit onwetendheid met als gevolg dat de ander geen recht gedaan wordt. Iemand meten met je eigen maat. Ik sprak eens een wijze oude dominee. Hij zei: wie het eigen hart kent, kent de helft van de wereld. Maar dan is er ook nog een andere helft die je niet kent.
Wat is beter? In de kerk niets te horen of thuis een beetje? Ik denk een beetje is meer dan niets. Maar dan is daar ook de kanttekening bij dat wanneer je alleen thuis betrokken bent er ook geen gesprek over de preek en de dienst mogelijk is. Want een samenspraak is iets geheel anders dan een alleenspraak.
Kerkgang is een voorrecht. Je mag het Woord horen. Je mag je voor God verootmoedigen. Je mag Hem je nood klagen en Hem loven en prijzen en danken. Je ontvangt de zegen des HEEREN. Het is van ganser harte te hopen dat niemand dit gewoon vindt.
De vraagsteller weet dit maar al te goed. Want voor hem of haar is dit allemaal niet gewoon. Het is een zware en bij tijden onmogelijke opgave. Een vol hoofd belet dat. Een hoofd kan zo maar vollopen met allerlei prikkels en dan kan er niets meer bij. Dat is moeilijk en dat is verdrietig. Maar wie naast hem of haar gaat staan, die kan in een prikkelarme omgeving samenspreken van hart tot hart over de weldadigheden van de HEERE. Want we weten toch dat de Heere Jezus ook deze dingen kent en draagt. Ook een mens met een vol hoofd kan een hart vol genade ontvangen.
Ds. W. van Weelden
Dit artikel is beantwoord door
Ds. W. van Weelden
- Geboortedatum:13-11-1956
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Oud-Alblas
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ds de Weelde noemt de kanttekening dat wanneer je alleen thuis betrokken bent er ook geen gesprek over de preek en de dienst mogelijk is. Helaas zult u geen gesprek over de preek kunnen voeren wanneer u er niets van hebt kunnen opslaan. Misschien lukt dat juist wel wanneer u thuis hebt geluisterd.
Anderen kunnen dan stukjes aanvullen die u hebt gemist.
Naar mijn idee is de tweede zondagsedienst rustiger, word minder druk bezocht, minder kinderen, dus als ik zou gaan dan kies ik daarvoor.
We kregen er een organist bij.
Hij speelde piano achtig voor de dienst . Zoontje zei tijdens het orgelspel: mijn hoofd. Ja ik had daar ook last van en uitleggen kan ik het niet.
Later er met organist over gehad.
Mensen met autisme kunnen beelden en geluiden niet filteren.
Helaas is hier nog steeds zeer weinig begrip voor.
God weet ervan, dat geeft troost .
Maar als ik thuis blijf, ben ik bang dat de kinderen ook niet meer gaan.
Dus ga nog wel gewoon naar de kerk. Zou het liefst een keer op een zondag gaan.
Met feestdagen blijf ik wel een keer thuis.
Misschien helpt het om een plek voor in de kerk te hebben, zodat er minder te zien is?
En niet te vergeten de prikkels vanuit je eigen lichaam doordat je lang stil moet zitten op een harde bank of stoel, soms bijna klem tussen de andere mensen.
Van wat voor een ander vanzelf gaat ben je zelf na anderhalf uur gesloopt, en dat op de rustdag.
Wiebelende kinderen, het orgelspel, de mensen om je heen kun je niet uitzetten, dat zijn feiten die er zijn.
Bedenk wat de reden waarom je wel of niet fysiek aanwezig wil zijn, ga je na de dienst meteen naar huis omdat je overweldigend door prikkels bent, dan kun je mi beter thuis luisteren, God heeft in deze tijd die middelen gegeven, daar mag je dankbaar gebruik van maken. Je kunt dan over de preek spreken bij andere gelegenheden.
Nog een tip: tekenen over het onderwerp van de preek wil ook weleens helpen.
Ik zoek zelf ook steeds naar mogelijkheden en wens dat iedereen samen met God een oplossing vindt.
Ik heb zelf een autisme diagnose, en het probleem van de vraagstel(st)er is mij overduidelijk.
Alleen ben ik zover dat ik me niet meer laat forceren tot dingen die anderen van je verlangen.
Dat geeft ook veel onbegrip en zelfs verlies van "vrienden".
Ik ben nu 58, na verschillende burnouts afgekeurd voor werk.
En voel me nu ik niet meer gedwongen wordt tot dingen waar ik alleen zelf de hinder van ondervind, vaak zelfs dagen nadien, een stuk rustiger.
Helaas wel een aantal "vrienden"verloren.
Maar het is ongekend wat een rust het geeft niet meer mee te moeten doen en alle dagen veel energie steken in lijken alsof je geen ass hebt, zie de burnouts.
Dus ik zou zeggen, ook uit eigen ervaring, thuis luisteren en kijk of een begripvolle ouderling of andere van de kerk wellicht bij je kan komen. Of wat later om het over de dienst en het geloof te kunnen praten.
Kunt u dat toelichten hoe u het in de bijbel leest?
Alleen is de bijbel lezen met autisme best een ding, en ben wil graag lezen hoe anderen dat lezen. Ik lees heel letterlijk, en dat maakt bijbelteksten doorgrondenerg lastig.
Maar misschien eens een topic over openen...
Alleen val ik eigenlijk niet onder de jongeren, al lees ik wel mee op de jongerencommunity...
Als hierop het antwoord "nee" is, ben ik benieuwd of het antwoord nog hetzelfde is wanneer die kerk 3,4 diensten op een zondag gaat organiseren :-)
Zelf heb ik in de bijbel nog nergens een tekst gezien die iets zegt als "vier dan elke eerste dag der week uw vieringen. De morgen viering, de middag- en de avond-. Dan zal de gehele gemeente opgaan en zij zullen....". Even los van de discussie zaterdag/zondag kan ik alleen hebr. 10:25 bedenken die zegt
"Laten wij de onderlinge bijeenkomst niet nalaten, zoals het bij sommigen de gewoonte is, maar elkaar aansporen, en dat zoveel te meer als u de grote dag ziet naderen."
Dus een oproep om als de gemeente samenkomt niet verstek te laten gaan.
Is dat meteen een gebod om elke keer dat een samenkomst georganiseerd is erbij te zijn of gaat het erom om regelmatig je gezicht te laten zien? En is dat 1, 2,3 of 77 keer per zondag (indien de voorganger dit wenst)? Juist de gemeenten die 1-op-1 de oud-testamentische sabbat over de zondag gelegd hebben, zullen dan op een gegeven moment gaan protesteren, want dan blijft van het element rust op zo'n dag weinig over lijkt me.
Ik kan wel voorstellen dat wanneer je het ritme loslaat 'van elke week' je op een gegeven moment steeds minder gaat (hoewel dat wellicht ook verraad dat het slechts het instandhouden van een religieuze handeling was ipv iets behoefte gedreven vanuit de persoon, al is de vraag dan of dat leidend moet zijn).
De vraagsteller zegt overigens slechts af en toe niet te gaan dus volgens mij is er niets aan de hand.
Hier er nu bij laten, anders wordt het een 1 op 1 gesprek... Zou wel fijn als dat zou kunnen...
Is het geoorloofd om op het forum als 58 jarige nog op het forum en topic te starten?
Nog een zeer herkenbaar kinderliedje, wat de gevoelens op de juiste wijze weergeeft:
God kent jou vanaf het begin,
helemaal van buiten en van binnen in.
Hij kent al je tranen en al je verdriet,
want Hij ziet de dingen die een ander niet ziet.
Ik hoop dat anderen hier ook troost uit putten.
- 1
- 2
