Teveel prikkels in kerkdienst

In mijn hoofd is het vaak zo druk en zo vol dat ik graag op zondag thuis de preek luister. Thuis hoor ik veel meer dan in de kerk met alle prikkels. Meeschrijven in de kerk lukt me ook niet; het gaat veel te snel. Apart in de zaal voel ik me ook niet prettig. In de rust van de woonkamer wel. Maar als ik dan weleens thuis blijf wordt me dat door anderen verweten: iedereen heeft weleens wat…

Is het geoorloofd dat ik weleens thuis blijf? God weet toch ook waarom ik dat doe? Ik stel thuis mijn hart toch ook open voor Gods Woord? Ik probeer één per zondag naar de kerk te gaan, uit fatsoen, maar eigenlijk hoor en onthoud ik dan niets. Wat is dan beter... thuis luisteren in de hoop er nog wat uit te pikken of naar de kerk te gaan uit fatsoen voor de naasten?

Bij deze vraag moest ik gelijk denken aan een huismoeder met een aantal kinderen om haar heen voor wie geldt dat het maar op één plaats in haar leven rustig is en dat is in de kerk waar iedereen luistert naar het Woord van God. De plaats waar ze stil en ongestoord zit.

De vraagsteller bevindt zich in het andere deel van dit spectrum. Voor hem of haar is de kerk geen plaats van rust, maar een opeenhoping van indrukken. Dit voelen wij allemaal wel aan. Waar vind je het dat je de kerk binnenkomt in stilte en men stil en in gebed afwacht tot de dienst begint? Ik weet van een dominee die zich zo ergerde aan het geroezemoes voor de dienst dat hij de kerkenraad adviseerde om maar een voorzang in te voeren om van het geklets tegen te gaan. Kennelijk was hij de overtuiging dat tot stilte manen van de gemeente een hopeloze zaak zou zijn. Onze vraagsteller heeft dus al een vol hoofd voordat de dienst begint!

Het is ook bekend, zeker vanaf de coronatijd, waarbij kerken overgingen van geluid naar beeld met geluid, mensen de ervaring opdeden dat het thuis rustiger is dan in de kerk. Kennelijk heeft het nieuwe veel voordelen want ik hoor bijna niet dat de livestream weer is afgeschaft.

Was het maar zo dat de stilte tijdens de kerkdienst alleen doorbroken wordt door psalmgezang en de stem van de dominee. Het opdoen van veel prikkels in de kerkdienst is dan ook een gegeven. Waar mensen samen komen is er van alles te zien en te horen. En dat alles zijn prikkels die de een moeiteloos absorbeert en waarvan de ander veel last heeft.

Dit gezegd hebbend, mag het duidelijk zijn dat de vraagsteller wel ondersteuning verdient. Een mens die prikkelgevoelig is, is vaak onbegrepen. Ach ja, het is een bekend verschijnsel. Wij mensen rekenen met onszelf en naar onszelf. Heel veel dingen die wij zelf kunnen, vinden wij heel gewoon. Het gegeven dat wij fysiek in staat zijn naar de kerk te gaan, is zo algemeen dat je je afvraagt wie zich daarover verwondert. Maar juist het contact met anderen voor wie de zaken niet probleemloos zijn, mag ons opscherpen op wat de Heere ons schenkt en mag ons de ogen openen voor de nood van de ander. 

Thuisblijven? Niet naar de kerk gaan? Dat is toch helemaal niet aan de orde. Als je gezond van lijf en leven bent, dan ga je toch naar Gods huis! Een heldere visie en die val ik helemaal bij. Maar ik val die mening bij voor mijzelf en voor de ander staat het te bezien. Hoe goed ken ik die ander? Begrijp ik waar de ander tegen aanloopt in zijn of haar leven? 

Het verwijt aan de vraagsteller komt voort uit onwetendheid met als gevolg dat de ander geen recht gedaan wordt. Iemand meten met je eigen maat. Ik sprak eens een wijze oude dominee. Hij zei: wie het eigen hart kent, kent de helft van de wereld. Maar dan is er ook nog een andere helft die je niet kent. 

Wat is beter? In de kerk niets te horen of thuis een beetje? Ik denk een beetje is meer dan niets. Maar dan is daar ook de kanttekening bij dat wanneer je alleen thuis betrokken bent er ook geen gesprek over de preek en de dienst mogelijk is. Want een samenspraak is iets geheel anders dan een alleenspraak. 

Kerkgang is een voorrecht. Je mag het Woord horen. Je mag je voor God verootmoedigen. Je mag Hem je nood klagen en Hem loven en prijzen en danken. Je ontvangt de zegen des HEEREN. Het is van ganser harte te hopen dat niemand dit gewoon vindt.

De vraagsteller weet dit maar al te goed. Want voor hem of haar is dit allemaal niet gewoon. Het is een zware en bij tijden onmogelijke opgave. Een vol hoofd belet dat. Een hoofd kan zo maar vollopen met allerlei prikkels en dan kan er niets meer bij. Dat is moeilijk en dat is verdrietig. Maar wie naast hem of haar gaat staan, die kan in een prikkelarme omgeving samenspreken van hart tot hart over de weldadigheden van de HEERE. Want we weten toch dat de Heere Jezus ook deze dingen kent en draagt. Ook een mens met een vol hoofd kan een hart vol genade ontvangen.

Ds. W. van Weelden

Dit artikel is beantwoord door

Ds. W. van Weelden

• Geboortedatum:
  13-11-1956
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Oud-Alblas
• Status:
  Actief

82 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven